Μια κυβέρνηση χαμένη

Έξι μήνες μετά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη, η κυβέρνηση δείχνει ήδη σημάδια κόπωσης αλλά προπάντων σημάδια απειρίας. Μόνο έτσι μπορεί να μεταφράσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται μεγάλες προκλήσεις όπως είναι το ζήτημα της ακρίβειας. Τα πρόσφατα στοιχεία που ανακοίνωσε ο Κυπριακός Σύνδεσμος Καταναλωτών, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή μηδενικού συντελεστή ΦΠΑ στα βασικά προϊόντα, καταδεικνύουν πως η κυβέρνηση μέχρι στιγμής πελαγοδρομεί. Χωρίς αμφιβολία, το πρόβλημα των πληθωριστικών πιέσεων, το οποίο είναι παγκόσμιο, δεν θα το επιλύσει η Κύπρος και η κυβέρνησή της. Όμως, θα ανέμενε κάποιος οι αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται από το κυβερνητικό στρατόπεδο να είναι πολύ πιο μελετημένες με στόχο να φέρνουν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Το ότι αυτό το κράτος ανέκαθεν πήγαινε στο περίπου είναι καλά γνωστό. Το επικίνδυνο όμως σήμερα είναι οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση, σε μια περίοδο μάλιστα αυξημένων πληθωριστικών πιέσεων οι οποίες φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα.

Το ίδιο και οι παραφωνίες εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου, με κάποιους υπουργούς να επιμένουν σε πιο ουσιαστικά μέτρα στήριξης και κάποιους άλλους να μιλούν για διατήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας (ασχέτως εάν οι ανελαστικές δαπάνες παίρνουν την ανιούσα…). Το τι θα κάνει τελικά η κυβέρνηση, μόνο αυτή ξέρει. Ο απλός κόσμος, όμως, δεν μπορεί να είναι έρμαιο στους πειραματισμούς του κυβερνητικού επιτελείου.

Ο τόπος χρειάζεται συνολική αναδόμηση από τις πληγές που άφησε η προηγούμενη δεκαετία διακυβέρνησης ΔΗΣΥ. Ο κ. Χριστοδουλίδης και κάποιοι υπουργοί του σε νευραλγικές θέσεις φαίνεται πως ακολουθούν την πεπατημένη. Δηλαδή, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Έχουν γίνει οποιεσδήποτε τομές; Έχουν ξεκινήσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και δεν πήραμε χαμπάρι; Με την αύξηση των τιμών για στέγαση, τι γίνεται; Με τους δανειολήπτες που βλέπουν τις δόσεις τους να αυξάνονται ενώ τα εισοδήματά τους να ροκανίζονται; Η κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναλώνεται σε γενικές τοποθετήσεις για τις οποίες ο κόσμος έχει κουραστεί. Οι πολίτες επιζητούν λύσεις στα καθημερινά και υπαρκτά προβλήματά τους τα οποία, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχουν να κάνουν με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουν αρκετά νοικοκυριά.