Η παγκοσμιοποίησης της ηλιθιότητας

Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου ηλίθιο, αφού η γνώση που κατέχω σε κάποια θέματα είναι απειροελάχιστη μπροστά στα θέματα που δεν κατέχω. Τούτη μου η παραδοχή με αναγκάζει να είμαι σε συνεχή εγρήγορση στο τι συμβαίνει στο περιβάλλον μου τζιαι άρα να αποζητώ περισσότερη πληροφόρηση για να μεν πιάννουμε εύκολα στον ύπνο. Ποττέ μου δεν εκατάλαβα γιατί η παραδοχή της ίδιας μας της φύσης, οι περιορισμένες δηλαδή νοητικές μας ικανότητες, να θεωρείται προσβολή. Αντιθέτως, θεωρώ πως η παραδοχή της άγνοιάς μας είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο έτσι ώστε να ωθούμαστε προς τη διερεύνηση της όποιας αλήθειας. Το να θεωρώ τον εαυτόν μου ως το έξυπνον πουλίν, σημαίνει μόνο πως στο τέλος θα με πιάσουν που την μούττην, παραφράζοντας τζιαι την ρήση.

Προχτές, σε ένα άρθρο για βανδαλισμό σε μια κατασκευή ενός δήμου, εθκιέβαζα έναν διάλογο από κάτω που πραγματικά είναι ενδεικτικότατος τούτου που προσπαθώ να εξηγήσω. Κάποιος εδικαιολογούσεν τον βανδαλισμό, διότι ο δήμος, κατά τον ίδιο, δεν είχε κανένα δικαίωμα να προσάψει τις εν λόγω περιοχές του εαυτού του τζιαι άρα καλά εκάμαν κάποιοι τζιαι τους τα ξηλώσαν. Ένας άλλος προσπαθούσε ματαίως να τον πείσει πως οι εν λόγω τοποθεσίες είναι γεωγραφικά κομμάτι του δήμου τζιαι όχι άλλοι δήμοι, οπόταν τζιαι πήρε την απάντηση: «Ε, ας τες μετονομάσουν τες περιοχές ούλλες με το όνομα του δήμου, καλό, τζιαι κάνει.» Το «έφυεν η κκελέ μου» δεν είναι υπερβολή. Ο συγκεκριμένος μάλιστα ετέλειωσεν, όι απλά δώδεκα τάξεις σχολείου, ετέλειωσεν τζιαι κολλέγιον. Το πρόβλημά μου δεν είναι πως που γεωγραφία ξέρει μόνο πού έν' το περίπτερον τζιαι το σουβλιτσίτικον της γειτονιάς του, αλλά το ότι αν τζιαι εβρέθην έναν πλάσμαν να μοιραστεί μαζίν του γνώση, ως γνήσιος ττόππουζος δεν την αποδέχτηκε. Σκεφτείτε πως αν για κάτι τόσο εμφανές μάς διακατέχει το σύνδρομο του ότι τα ξέρουμεν ούλλα, τι γίνεται όταν πρέπει να συζητηθούν θέματα που άπτονται της επιβίωσής μας σε ένα ολοένα τζιαι πιο απαιτητικό περιβάλλον.

Η ταχύτητα με την οποία εξάγονται οι ιδέες σήμερα είναι απίστευτη. Το ίδιο απίστευτη είναι τζιαι η εξαγωγή βλακείας. Το μόνο που δεν εξάγεται γλήορα έν' η ταχύτητα επαλήθευσης ή απόρριψης των όποιων ιδεών μέσω της «λογικής» βάσει στοιχείων. Έν τόση η έγνοιά μας να ξεχωρίσουμε ως «έξυπνοι» που τες «μάζες των προβάτων που τζοιμούνται», που καταπίνουμεν αμάσητο ό,τι μας επαληθεύει. τζιαι ισχύει για ούλλους μας τούτο. Για να γλυτώσουμε που τες κακοτοπιές, πρέπει πρώτα να δεχτούμεν πως είμαστεν όντως ηλίθιοι τζιαι, άρα, λίη έρευνα που αντικειμενικές πηγές δεν θα μας βλάψει. Αντιθέτως, μπορεί όντως στο τέλος να έχουμε τζιαι δίκιο. Πρώτου φτάσουμε όμως όντως τζιαμαί, πρέπει να αποδεχτούμε πως μπορεί να έχουμε τζιαι λάθος. Για να παραδεχτούμεν όμως πως μπορεί να έχουμε λάθος, πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε πως στα πλείστα των θεμάτων είμαστεν αχάπαροι. Για τους πλείστους τούτον σημαίνει απόρριψη του Εαυτού, δηλαδή των πεποιθήσεών τους, του Εγώ τους, της ταυτότητάς τους, του Ανήκω. Έτσι, ενώ πάμεν να κάμουμε θκυό βήματα μπροστά, πάμεν ύστερα πέντε βήματα πίσω.

*ττου μπι κκοντινιουντ (Το άρθρο θα συνεχίσει την «ανάλυση» του φαινομένου της «παγκοσμιοποίησης της ηλιθιότητας» την επόμενη Κυριακή λόγω περιορισμού λέξεων που τους μάστρους της εφημερίδας τζιαι λόγω του ότι πρέπει να πάω τζιαι καμιάν θάλασσα. Κανεί παπαροφιλοσοφίες στους 40 βαθμούς για μιαν ημέρα).