Θέλουμε γυναίκα Αρχιεπίσκοπο

ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Της Αναστασίας Πέτρου

Ο θεολόγος Θεόδωρος Κυριακού πρότεινε ευθαρσώς αλλαγή του κανόνα που απαγορεύει σε έγγαμους κληρικούς να αναλαμβάνουν υψηλά ιερατικά αξιώματα. Τόλμησε να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου ο Θόδωρας, αλλά αν προορίζεται και αυτός για αφορισμό και εις το πυρ το εξώτερον, θα το δούμε λίγο αργότερα.

Με απλά λόγια, ο διάσημος θεολόγος της Κύπρου έστειλε το μήνυμα ότι δεν χρειάζεται να είναι άγαμος ένας μητροπολίτης για να επιτελέσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα, εξυπονοώντας προφανώς ότι παράλληλα με τα θρησκευτικά θα μπορούσε να ασκεί και άλλα καθήκοντα, μεταξύ των οποίων και τα συζυγικά. Θα συμφωνούσαμε μαζί του αφού ο κανόνας της αγαμίας των επισκόπων επιβλήθηκε εκ των υστέρων, χωρίς να αποτελεί μέρος του δόγματος της θρησκείας των χριστιανών. Για την ακρίβεια, στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, οι επίσκοποι παντρεύονταν και είχαν δικά τους παιδιά. Τα πράγματα άλλαξαν εξαιτίας μερικών κακών ιερωμένων, οι οποίοι πάντα υπήρχαν και υπάρχουν. Κάποιοι από αυτούς άρχισαν να ευνοούν και να δίνουν περιουσιακά στοιχεία της Μητρόπολής τους στη γυναίκα και τα παιδιά τους, σκανδαλίζοντας τους πιστούς. Αυτό παράλληλα με τη νοοτροπία κάποιων Παπών στο Βατικανό να προσφέρουν πλούτη και αξιώματα σε συγγενείς και φίλους, ονομάστηκε νεποτισμός.

Ο νεποτισμός σήμερα δεν αφορά μόνο τους ιερωμένους, αλλά και κάποιους πολιτικούς. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, έχει κατά γενική ομολογία διορίσει κουμπάρους, κουμέρες και συγκάτοικους στο Προεδρικό. Δεν είναι ακριβώς νεποτισμός, αλλά ένας νεολογισμός που παραπέμπει σε έναν άκρατο κουμερισμοκουμπαρισμό.

Αγαμία

Η αγαμία σήμερα αφορά τους ιεραρχικά ανώτερους ιερείς και τους εγκλείστους σε μοναστήρια αναχωρητές. Αφορά δηλαδή τους μοναχούς, τους αρχιμανδρίτες, τους επισκόπους, τους Αρχιεπισκόπους και τους Πατριάρχες. Πρακτικά ομιλούντες, όλοι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να περιορίσουν τη χρήση του μορίου τους στα απαραιτήτως απαραίτητα. Απαγορεύεται γενικώς η διείσδυσή του εις οιανδήποτε οπήν ή ακόμα και η παλινδρομική παρενόχλησή του διά της δεξιάς ή και αριστεράς χειρός, δίκην καθέτου άξονος, άχρι δακρύων. Για να μην φλυαρούμε και κυρίως να μην κατατριβόμαστε εις άσκοπες και αμαρτωλές περιγραφές, η χρήση του επιτρέπεται μόνον διά κατούρημα.

Ας μου επιτραπεί έδώ μια παρέκβαση: Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω προς τι αυτός ο πλεονασμός στη λέξη κατούρημα. Ετυμολογικά βγαίνει από το κάτω + ουρώ. Διερωτάται βέβαια κάποιος αν αυτή η διευκρίνιση είναι αναγκαία, υπό την έννοια ότι κανένας δεν μπορεί, κυρίως οι γυναίκες, π.χ. να ανουρήσει. Όλοι ουρούν κάτω και αυτό είναι αυτονόητο. Το ρήμα είναι ουρώ, και ο χώρος ούρησης ονομάζεται ουρητήριο και όχι κατουρητήριο.

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, οφείλουμε να πούμε ότι η αγαμία στην πορεία προκάλεσε διάφορα προβλήματα. Όπως έλεγαν και οι άγιοι πατέρες, «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Όταν λοιπόν το μικρό ή το μεγάλο στελίφι, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι μεγάλοι Κύπριοι κουριόζοι, ξυπνήσει, τότε το κελί κατακλύζεται από τον σατανά. Κάθε άγαμος ιερέας δίνει καθημερινά τη μεγάλη του μάχη με τον σατανά. Οι καλοί πάντα καταφέρνουν να επιβληθούν διά της προσταγής «ύπαγε οπίσω μου σατανά».

Οι κακοί

Υπάρχουν όμως και οι κακοί. Οι οποίοι χάνουν τη μάχη με τον σατανά, οπότε επιτρέπουν στο κανονάκι τους να βάλλει ανεξέλεγκτα επί κινούμενων ή και σταθερών στόχων. Παρακολουθήσαμε πρόσφατα τη θλιβερή δίκη και καταδίκη του τέως Κιτίου Χρυσοστόμου. Όλοι κατανοήσαμε, όπως αναφέρεται και στο Γεροντικό, πόση προσπάθεια καταβάλλουν οι δαίμονες ώστε να ρίξουν τους μοναχούς στην αμαρτία και δη στην πορνεία. Όπως έγραψε σχετικά και ο χρονογράφος μας Λεόντιος Μαχαιράς περιγράφοντας την κατάσταση του Λουζινιανού Βασιλέως της Κύπρου Πέτρου Α', που δαιμονισμένος άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως τις κόρες των ευγενών της αυλής του... «ως γοιόν ηξεύρετε και ο δαίμων της πορνείας όλον τον κόσμον πλημμελά τον εκόμπωσε τον ρήγαν και έππεσεν εις αμαρτίαν…».

Η μεγάλη πλειοψηφία του τάγματος των μοναχών πάντως καταφέρνει και κατανικά τους δαίμονες, σύμφωνα πάντα με το Γεροντικό. Αλλά υπάρχει πάντοτε και η μερίδα εκείνη που κάνει τη ζημιά.

Επανερχόμαστε εν ολίγοις στην πρόταση του φίλτατου θεολόγου Θεόδωρου Κυριακού, ο οποίος, σιγήσαντος του νεαρού Πιτσιλλίδη, σε ρόλο Ωριγένη ή και Λούθηρου, αναλαμβάνει τον ρόλο του εκσυγχρονιστή της θρησκείας μας. Ελπίζουμε να συνεχίζει και να μας πει όσα πρέπει και για τη θέση των γυναικών.

Γυναίκες

Μιλώντας με αρκετές γυναίκες που ζουν με του Χριστού την πίστη την αγίαν, γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχουν σφοδρά παράπονα από την ανδροκρατούμενη ιεραρχία της Εκκλησίας μας. Για παράδειγμα ο γάμος των μητροπολιτών. Τον θεωρούν αναγκαίο για δύο λόγους. Πρώτον, για να αποκαθίστανται και αρκετές γυναίκες θεολόγοι στο πλευρό τους. Δεύτερον, για να μπορούν και αυτοί ως νορμάλ άνθρωποι να κηρύξουν τον λόγο του Θεού. Όπως μεταξύ μας κάνουν όλοι οι απλοί ιερείς και παπάδες στις ενορίες μας. Μια χαρά άνθρωποι είναι, αν και σπανίως, άρχισαν να εμφανίζονται και εδώ κάποια προβλήματα. Όπως το επεισόδιο με την παπαδιά που μπήκε τη βδομάδα που πέρασε σε εκκλησία στην Πάτρα και έσπασε στο ξύλο μια περικαλλή κυρία που εξομολογούσε γονυπετώς ο σύζυγός της.

Είμαστε πάντως σίγουροι ότι αν ο μητροπολίτης Πάφου Τυχικός είχε δίπλα του μιαν κυρία Τυχικού, εν πρώτοις θα είχε μια εμφάνιση πολύ πιο προσιτή και προσηνή. Αν κρίνω από τις φωτογραφίες του σήμερα, φαίνεται φοβισμένος λες και τον τρέχουν από πίσω τρία πιτ-πουλ. Σε δεύτερη φάση δεν θα έκλεινε γήπεδα φούτσαλ εμποδίζοντας τα μικρά παιδιά στην Κισσόνεργα να παίζουν ποδόσφαιρο.

Υπάρχουν και πολλά άλλα τα οποία πήγε να θέσει ο Πιτσιλλίδης, αλλά λόγω αναθέματος τα πήρε πίσω. Για παράδειγμα όσα μας λένε περί καθαρότητας ή μη καθαρότητας των γυναικών που έχουν σχέση με την περίοδο και γενικά τη γέννα.

Για να καταλάβετε πόσο προβληματική είναι η στάση της ηγεσίας της Εκκλησίας προς τις γυναίκες, δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να μπουν στο ιερό. Εκεί θέση θα είχε μόνον η Παναγία διότι δεν συνέλαβε με τον παραδοσιακό ακάθαρτο τρόπο αλλά μέσω της λεγόμενης κρινοποιίας. Δηλαδή μυρίζεσαι έναν κρίνο και συλλαμβάνεις τον υιό του Θεού τον μονογενή.

Οι γυναίκες εκτός από μοναχές δεν μπορούν να χειροτονηθούν ιέρειες. Σε αντίθεση με την αρχαιότητα των δικών μας προγόνων των Ελλήνων, η χριστιανική Εκκλησία ακολούθησε πλήρως την τριτοκοσμική προσέγγιση των Εβραίων έναντι των γυναικών, του στιλ «η γυνή να φοβείται τον άνδρα». Αν δεν τον φοβείται, είναι επίσης γνωστό ότι «όπου δεν πίπτει ο λόγος, πίπτει η ράβδος».

Στην αρχαιότητα δεν είχαμε μόνο ιέρειες αλλά και θεές. Στην Κύπρο είχαμε την Αφροδίτη. Υπήρχαν και μεγάλες μάντισσες όπως η Πυθία στους Δελφούς και ακόμα η Κασσάνδρα στην Τροία.

Πρόσφατα είδαμε στην Κύπρο γυναίκα να ανέρχεται στην προεδρία της Βουλής. Σύντομα ίσως θα έχουμε τη χαρά να δούμε γυναίκα και στην Προεδρία. Καιρός είναι λοιπόν να δούμε και γυναίκες επισκόπους και γιατί όχι και γυναίκα Αρχιεπίσκοπο.

Αν μπορούσαμε να έχουμε γυναίκα Αρχιεπίσκοπο, προσωπικά θα ψήφιζα Ελένη Θεοχάρους. Θα ήταν η Ελένη Β (Ελένη Α τιμής ένεκεν είναι η αγία Ελένη) Νέας Ιουστινιανής, Μεταλλείου Αμιάντου και Πάσης Κύπρου. Έχει την εμπειρία λόγω πολιτικής, έχει μόρφωση και σίγουρα της πάει να υπογράφει με κιννάβαρι.