Ναι, το στεφάνι είναι το πρόβλημα…

ΓΡΑΦΕΙ: Γιαννάκης Ηρακλέους

Διερωτάστε αν ο πρίγκιπας, ο Σιζόπουλος και το Αρφούιν του έπρεπε να αποσύρουν την υποστήριξή τους στην κυβέρνηση μετά την προκλητική-προσβλητική ενέργεια του Προέδρου να τιμήσει με δάφνινο στεφάνι τους καταδρομείς που επιτέθηκαν εναντίον του Προεδρικού στο πραξικόπημα; Μα σοβαρομιλάτε;! Να περάσουν στην αντιπολίτευση για μια τόσο επουσιώδη λεπτομέρεια; Σιγά ρε, και τι έγινε;! Άλλωστε, το πραξικόπημα τι ήταν δηλαδή; Μια απερισκεψία ήταν, δηλαδή…μια πελλαρούα! Έτσι δεν το χαρακτήρισε ο αριστεροδέξιος Σιζόπουλος;! Οπόταν, είνταλλως κάμνετε σιόρ…με μια λεπτομέρεια θα ασχολούμαστε τωρά; Όπως ακριβώς το σκέφτεται και ο Πρόεδρος ο οποίος, προσδίδοντας ξεκάθαρα προστιθέμενη αξία στην ξεφτίλα μετά που εξευτέλισε τον θεσμό που εκπροσωπεί και μη έχοντας το ανάστημα να κοιτάξει στα μάτια την κυρία που του φώναξε «ντροπή σας», προτού κοπεί του βούρου όπως ένα κυνηγημένο σκυλί που βάζει την ουρά στα σκέλια, το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει ήταν ανερυθρίαστα να διερωτηθεί «Το στεφάνι είναι το πρόβλημα;», προσθέτοντας εμφανώς χασκιασμένος «Ξανάγινε…»! Παρέλειψε όμως να μας πει αν έτσι κάμνουν και αλλού. Στη Χιλή, για παράδειγμα, τιμούν τον Αλιέντε, τιμούν…και τον Πινοσέτ;!

Και αν του Προέδρου δεν ιδρώνει το φτιν του αφού-όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος-»ανέπτυξε αντισώματα για να διαχειρίζεται την κριτική» και άρα στέλλοντάς μας το μήνυμα «εν αυκά που σύρνετε πα' στον τοίχο κοπέλλια»(!), τι να πει κανείς για τα μέλη της κυβέρνησης-υπουργούς και υφυπουργούς, άνδρες και γυναίκες, συντηρητικούς ή προοδευτικούς ή όπως άλλωσπως αυτοπροσδιορίζονται-οι οποίοι κυριολεκτικά ερουφήσαν τη γλώσσα τους, σάμπως και τίποτα δεν συνέβη. Και όμως, κυρίες και κύριοι, ο υπουργός Μεταφορών δεν είναι εκ μέρους του ή εκ μέρους της οικογένειάς του που κατέθεσε το δάφνινο στεφάνι. Εκ μέρους της κυβέρνησης το κατέθεσε! Της οποίας κυβέρνησης, μέλη, πέραν του Προέδρου, είσαστε και όλοι εσείς. Άρα, και εκ μέρους σας κατατέθηκε. Εκ μέρους του καθενός/μιάς από εσάς. Σαν να ακούω κάποιους/ες που ποτιτσινωμένοι/ες κλώννουνται προσποιούμενοι πως μίσhιμου δισπιρκούν, να λαλούν «μα εγιώ έντζιαι συμφωνώ…αλλά είντα που 'θελες να κάμω ρε κουμπάρε…να χάσω τη δουλειά μου; Εγιώνι, έν για βιοποριστικούς λόγους που την ερούφησα…». Κοπέλλια τζιαι κοπέλλες, τούτα ούλλα δεν αποτελούν παρά κλασικά κυπριακά μασκαραλλίκκια, κοινώς κλαννιές. Το ότι δεν διαχωρίσατε δημοσίως τη θέση σας, το ότι δεν υποβάλατε αμέσως την παραίτησή σας, δεν αποτελεί παρά συναίνεση με τη συγκεκριμένη πράξη, οπόταν ΤΟΥΝΤΗΝ ΤΑΤΣΑ θα την κουβαλάτε για το υπόλοιπο της ζωής σας. Όπως ακριβώς θα κουβαλά εσαεί, αντί τάτσας, ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ, το 18χρονο παλληκάρι της 31ης μοίρας καταδρομών που αρνήθηκε να γίνει συνεργός των χουντικών και δεν υπάκουσε στις διαταγές του φασίστα διοικητή του, πληρώνοντας με τη ζωή του την πίστη του στη Δημοκρατία. Όταν ένα 18χρονο «κοπελλούιν» ως άλλος Γρηγόρης Αυξεντίου και ως άλλος Κυριάκος Μάτσης έθεσε τα ιδανικά του υπεράνω της ζωής του, σε πόσην υπόληψη πρέπει να σας έχουμε εσάς που θέσατε την εργοδότησή σας, άρα τον μισθό σας, άρα τα ριάλλια, υπεράνω των…υπεράνω των…ε, εν μου βκαίννει τα μαυρογέρημα να γράψω «των αρχών σας». Ποιες αρχές ολάν; Η ΤΑΤΣΑ θα σας μείνει. Συνεπώς, όταν παρπατάτε, χαμαί παρακαλώ να κοιτάζετε…Α, τζιαι μια λεπτομέρεια: Το 18χρονο «κοπελλούιν», ελαλούσαν το Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου. Έχασε τη ζωή του για να μην χάσετε εσείς τις δουλειές σας, άρα τους μισθούς σας, άρα τα ριάλλια…Τζιαι κάτι άλλο: την τάτσα, να την κουβαλάτε μέρα-νύχτα! Προπαντός, τη νύχτα που τζιοιμάστε…Και όπως ο Πρόεδρος στα όνειρά του θ' ακούει τη λεβέντισσα κυρία να του κραυγάζει «ντροπή σας!», έτσι κι εσείς να θυμάστε και στον ύπνο σας: ελαλούσαν τον Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου…