«Οι ήρωες πολεμούν σαν πυροσβέστες» της Λίλας Σταμπούλογλου

Πόσες φωτιές άναψαν τον φετινό Ιούλιο; Χάσαμε το μέτρημα. Τώρα απλώς βάζουμε πάνω στον χάρτη της χώρας πορτοκαλί πινέζες. Μία εκεί, άλλη μια εδώ και μια έτοιμη στο χέρι για την επόμενη πυρκαγιά που θα ξεσπάσει. Το έχεις σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεσπάσει. Είναι σαν να έχουμε πέσει σε μια φλεγόμενη λούπα.

Τρίτη και Τετάρτη οι πιο δύσκολες μέρες έλεγαν τα δελτία καιρού, που διαδέχονταν πλάνα από τις προσπάθειες κατάσβεσης στα πύρινα μέτωπα. Εκεί όπου συνωστίζονται κομμένες από την κάπνα και την εξάντληση ανάσες. Εκεί όπου τρέχει ιδρώτας γκρι από τις στάχτες και τα μάτια γίνονται κόκκινα από τον καπνό και την αϋπνία.

Μετά έρχονται και τα κλικ. Μεγάλο πράγμα ο φακός του φωτογράφου, αιχμαλωτίζει μικρές ιστορίες. Οι εικόνες έχουν μαχαίρι, σε τρυπούν και σε σκίζουν. Πυροσβέστες ξαπλωμένοι στο χώμα, παραδομένοι στο τελευταίο στάδιο της εξάντλησης, εκεί όπου το σώμα πέφτει σαν κούτσουρο κάτω. Πυροσβέστες γερμένοι πάνω στα πυροσβεστικά οχήματα, στα κιγκλιδώματα των οδοστρωμάτων, στα τσουρουφλισμένα χώματα. Μια σύντομη διακοπή πριν ξαναπιάσουν τις μάνικες και μπούνε στη μάχη της πυρκαγιάς. Πρόσωπα τσακισμένα, βλέμματα βαριά, χέρια αιωρούμενα.

Τι ζούνε, τι βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι; Πόση καμένη συμφορά μπαίνει μέσα στη μνήμη τους; Πώς την αντέχουν;

Πυροσβέστες, εποχικοί και μόνιμοι, πυροσβέστες εθελοντές. Ο φακός τους απαθανατίζει να κουβαλούν μικρά παιδιά και ηλικιωμένους, να ξεδιψούν ελάφια και χελώνες, να τρέχουν να σώσουν τα ζώα του δάσους και τα κατοικίδια από τις αυλές. Τα σκυλιά και τα γατιά που οι ασυνείδητοι παρατούν και φεύγουν. Ενα μικρό παιδί ανεβαίνει στο ποδήλατό του και κάνει χιλιόμετρα μέσα στον καύσωνα για τους πάει νερό. Το τσάκωσε και αυτό ο φακός κάποιου φωτογράφου. Οι κάτοικοι τους ευχαριστούν, τους φιλούν τα χέρια, κρέμονται από πάνω τους. Την ώρα που καίγεται το σπίτι σου, τη στιγμή που η φωτιά πλησιάζει την εξώπορτά σου, αυτοί είναι οι μικροί θεοί, οι σωτήρες σου.

Αϋπνοι εργάτες του καθήκοντος που κάθε καλοκαίρι πέφτει πάνω τους όλο και πιο βαρύ. Πώς θα είναι, άραγε, σε είκοσι, σε τριάντα χρόνια το Πυροσβεστικό Σώμα; Πόσο πιο υπεράνθρωπη θα είναι η προσπάθειά τους, τότε που η κλιματική κρίση θα έχει κάνει τον πλανήτη κόλαση;

Πλάσματα του εντατικού μόχθου που καλούνται να βγάλουν καλοκαιρινές βάρδιες του τρόμου. Ιούλιος 2023. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η βάρδια; Κανείς δεν ξέρει να τους πει. Κανείς δεν γνωρίζει σε πόσες ακόμα πορτοκαλί πινέζες πάνω στο χάρτη θα κληθούν να τρέξουν. Κανείς δεν μπορεί να τους ενημερώσει για το πότε θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Για το αν θα επιστρέψουν… 

Οι δύο πιλότοι του Canadair δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Η πορτοκαλί πινέζα μπήκε πάνω στην Κάρυστο και έτρεξαν στον αγώνα της αεροπυρόσβεσης. Πέταξαν χαμηλά για να στοχεύσουν τη φωτιά. Σαν στρατιώτες που τρέχουν καταπάνω στο εχθρικό σμήνος αψηφώντας τον κίνδυνο, γελώντας στον θάνατο. Εναν θάνατο που τους έκανε αθάνατους στη συλλογική μνήμη.

Πώς να ονομάσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους, που κάθε χρόνο γίνονται πρωταγωνιστές του καλοκαιριού μας, εκτελώντας το καθήκον τους; Να τους πεις ήρωες; Δεν θέλουν, αλλά αυτή είναι η μόνη λέξη που τους ταιριάζει.

Πηγή: Protagon.gr