Αφήστε το σταφύλι, δείρετε λίγο τον αμπελουργό

 

Από το πρωί μέχρι το βράδυ ηχούσαν οι κόρνες σαν τις σειρήνες της απαγόρευσης κυκλοφορίας των Άγγλων αποικιοκρατών. Μπροστά στην πρεσβεία. Στην πόρτα της βουλής. Κόρνες. Νταούλια. Τρομπέτες. Θόρυβος. Ξυπνήσαμε από τον βαθύ ύπνο. Ακούστηκε από τη μια άκρη της Λευκωσίας μέχρι την άλλη νομίζω. Εγώ ακούω τις καμπάνες που ηχούν στον νότο. Ο ήχος από την εκκλησία της Φανερωμένης έρχεται μέχρι σε εμένα. Από τη μια οι καμπάνες. Από την άλλη το κάλεσμα του μουεζίνη. Από τις κόρνες και τα νταούλια στον δρόμο δεν ακουγόταν ακόμα και ο ήχος του τηλεφώνου στο δωμάτιό μας και οι φωνές που μιλούσαν από το τηλέφωνο. Μάλιστα δεν ήταν δυνατό να ακούμε τις φωνές μας με τον αστυνομικό που ήρθε για να μου επιδώσει μια νέα ποινική αγωγή. Κλείσαμε τα παράθυρά μας παρά το γεγονός ότι έξω επικρατούσε ένας ζεστός ανοιξιάτικος καιρός. Στον δρόμο υπήρχε μια πολύ αποφασιστική αντίσταση. Οι αγωνιζόμενοι φώναζαν «θα κερδίσουμε με αντίσταση». Γύριζαν στον αέρα τις κουτάλες τους οι μπουλντόζες. Πάνω στη βουλή. Αν την χτυπούσαν, θα γκρεμιζόταν η βουλή. Το παλιό εργοστάσιο τσιγάρων Διανέλλος & Βεργόπουλος. Ήρθε να τους σταματήσει η άμεση δράση. Με κλομπ. Ασπίδες. Σιδερένια κράνη. Η γύρω περιοχή ήταν ένα πεδίο μάχης. Ξεσηκωμός των εργαζομένων στους δήμους. Υπερείχε όλων των ξεσηκωμών «χωρίς καβγάδες, θόρυβο και με φρονιμάδα» που έγιναν μέχρι σήμερα. Αν ο λαός στην Κύπρο επιχειρήσει έναν τέτοιο ξεσηκωμό για τη λύση και την επανένωση, ποιος μπορεί να τον σταματήσει;

Κοίταξα την άμεση δράση που ετοιμαζόταν να χτυπήσει με τα κλομπ τους διαδηλωτές, αν και έσπασαν την πόρτα της βουλής. Πόσο καταπληκτικά παρατάχθηκαν. Θυμήθηκα πως ήταν πριν τέσσερα χρόνια. Πάλι είχαν παραταχθεί έτσι μπροστά στη βουλή μετά την επίθεση λιντσαρίσματος που επιχείρησαν οι φανατικοί του Ταγίπ Ερντογάν στην εφημερίδα μας. Όμως, δεν προστάτευαν τη βουλή όπως τώρα. Προστάτευαν τους επιτιθέμενους. Οι επιτιθέμενοι ανέβαιναν στη στέγη της βουλής μπροστά στα μάτια τους και κυμάτιζαν εκεί κατακτητικές σημαίες. Η άμεση δράση και η αστυνομία δεν είχαν κουνήσει το δαχτυλάκι τους μπροστά σε αυτή την εικόνα. Δεν είχαν επέμβει καθόλου. Ενώ τώρα στάθηκαν απέναντι από τους εργάτες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και το ψωμί τους. Τι έγινε; Δεν είχε χαθεί τότε η τιμή και χάνεται τώρα;

Η Κύπρος χρειάζεται τέτοιες αντιστάσεις. Έλληνες και Τούρκοι μαζί. Για τη λύση και την ειρήνη! Ποιοι είναι εκείνοι που δεν θέλουν τη λύση και την ειρήνη; Μπροστά στη δική τους πόρτα πρέπει να σταθούν. Πρέπει να γίνει χαλασμός! Πρέπει να γκρεμιστεί ο κόσμος πάνω στο κεφάλι εκείνων που μας προσφέρουν αστείες συνταγές, όπως το ότι «πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους»! Το πρόβλημά μας είναι πάνω απ’ όλα πολιτικό. Τα οικονομικά προβλήματα είναι μόνο τα μικρά παιδιά του. Τι είδους αγώνα για το ψωμί μας μπορούμε να διεξάγουμε χωρίς να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας; Γελάω και προσπερνάω όσους λένε «φάε το σταφύλι του, μην ρωτάς για τον αμπελουργό». Δεν συμφωνώ καθόλου με εκείνους που λένε ακόμα ότι «σκοπός μας δεν είναι να δείρουμε τον αμπελουργό, αλλά να φάμε σταφύλι». Γίνεται να μην δείρεις τον αμπελουργό; Μήπως δεν είναι ο αμπελουργός το ουσιαστικό μας πρόβλημα; Ήρθε και κατέκτησε την πατρίδα μας με την ξιφολόγχη. Δηλαδή, το αμπέλι είναι δικό του! Εκείνος θα σπείρει, θα θερίσει, θα σκορπίσει, θα παράγει. Και εμείς θα τρώμε το σταφύλι και θα κοιτάμε το κέφι μας, έτσι; Ε, εσείς που λέτε «θα κερδίσουμε με αντίσταση», άραγε λάθος σας κατάλαβα; Λέτε με αντίσταση, έτσι δεν είναι; Όχι επαιτώντας δηλαδή!

Μήπως ήταν μια κοινωνική έκρηξη αυτή; Σπάζονται τα χέρια που απλώνονται στο ψωμί μας και δεν σπάζονται τα χέρια που μας έκλεψαν την πατρίδα μας; Τα μεσάνυκτα διαλύθηκαν όλοι. Πήγαν στα σπίτια τους. Έφυγαν από τον δρόμο τα βαριά οχήματα. Μέχρι εδώ ήταν όλο; Σώνει και καλά θέλετε να φάτε σταφύλι; Δεν σας περνάει καθόλου από το μυαλό να δείρετε τον αμπελουργό;