Συμφωνημένο πλαίσιο. Η μορφή λύσης ή μια πολιτική απάτη;

Εκτός του συμφωνημένου πλαισίου ρίχνουν και ένα ευρωπαϊκό κεκτημένο, ανθρώπινα δικαιώματα, βασικές ελευθερίες και άλλα κουραφέξαλα με στόχο να αποκρύψουν τον ακριβή ορισμό της μορφής λύσης. Σίγουρα όλα τα πιο πάνω είναι απαραίτητα για μια βιώσιμη και λειτουργική λύση όμως σε όλες τις προτάσεις λύσεις που μας προτάθηκαν και απορρίψαμε μέχρι τώρα, αν και ήσαν όλες συμβατές με όλα αυτά, είπαμε τα μεγάλα μας ΟΧΙ. Είναι καιρός να αντιληφθούμε το ότι μπορεί να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας αλλά δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τους ξένους για πάντα. «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό», έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν. Διακηρύττουμε ότι θέλουμε λύση ομοσπονδίας όμως με τις προϋποθέσεις που θέτουμε αγνοούμε τα δικοινοτικά συστατικά ξεχνώντας παράλληλα ότι το σημερινό μας Σύνταγμα είναι δικοινοτικής μορφής άσχετα αν το 1963 το αναθεωρήσαμε μονομερώς με τα καταραμένα 13 σημεία του εθνάρχη μας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Είναι καιρός να αποφασίσουμε επιτέλους τι θέλουμε. Το πρώτο ερώτημα είναι αν θέλουμε επανένωση της πατρίδας μας ή όχι. Το δεύτερο είναι τι είδος κράτους επιζητούμε. Αν στόχος μας είναι το ενιαίο κράτος τότε δεν διαφέρουμε καθόλου από την άλλη πλευρά που ζητά κυριαρχική ισότητα. Στην πράξη οι αντιομοσπονδιακοί είναι υπέρ της λύσης δύο κρατών. Είναι οι Ταταράδες της ελληνοκυπριακής πλευράς. Εφόσον επιμένουμε σε κράτος όπου η πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία ακολουθεί τότε αναπόφευκτα το σημερινό στάτους κβο θα εξελιχθεί σε αναγνώριση κυριαρχικής ισότητας για την άλλη πλευρά. Η παγκόσμια Ιστορία αποδεικνύει ότι καμία πολιτική εκκρεμότητα ή ανωμαλία μπορεί να διατηρηθεί για πάντα. Πόσω μάλλον ένα κράτος που για μισό αιώνα στηρίζει την ύπαρξή του στο δίκαιο της ανάγκης και του οποίου τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματός του δεν εφαρμόζονται. Αναπόφευκτα έρχεται η ώρα που είτε οι συγκυρίες είτε απρόοπτα γεγονότα δίνουν από μόνα τους λύσεις σε εκκρεμή πολιτικά ζητήματα κάτι που σίγουρα θα συμβεί και στη δική μας περίπτωση με τη δική μας πλευρά να είναι σίγουρα η χαμένη. Ας αφήσουμε λοιπόν τις λεκτικές αλχημείες, τις εξυπνοβλακείες και τις ασάφειες γιατί το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δυσχεραίνουμε περαιτέρω την τραγική κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει. Δυστυχώς, οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές μας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της τουρκικής εισβολής. Η επιπολαιότητά μας χρονολογείται από το 1950.

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο επιτυχής χαρακτηρισμός της ελληνοκυπριακής νοοτροπίας από αυτόν που καταγραφεί στο βιβλίο του, «Μία φορά και ένα καιρό ένας διπλωμάτης», ο Άγγελος Βλάχος ο οποίος διετέλεσε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην Κύπρο. «Οι Κύπριοι είναι οι νοτιότεροι Έλληνες και έχουν αυξημένο το ελάττωμά μας να παραλογιζόμαστε. Ο μεσημβρινότερος ήλιος τους ζαλίζει, παραλογίζονται και νεφελοβατούν και κυνηγούν πολύ περισσότερο το ποθούμενο παρά το εφικτό». Πράγματι σοφά λόγια από έναν άνθρωπο που προσπάθησε όσο κανείς, τα δύσκολα χρόνια πριν την ανεξαρτησία, να βρει τη χρυσή τομή για λύση του Κυπριακού. Στην ουσία να μας πείσει για τη διαφορά του επιθυμητού από το εφικτό, χωρίς βέβαια να τα καταφέρει. Τότε που οι προοπτικές ήταν πολύ καλύτερες χωρίς συμφωνημένα πλαίσια, σωστά περιεχόμενα και άλλες αερολογίες. Σήμερα, 70 χρόνια μετά ακόμα να καταλάβουμε τα σοφά λόγια ανθρώπων όπως του Άγγελου Βλάχου και προσπαθούμε να ξεγελάσει ο ένας τον άλλο με τη μορφή της λύσης χρησιμοποιώντας ασάφειες και την πολιτική απάτη που λέγεται συμφωνημένο πλαίσιο.