Γιατί δεν προχωρεί το Κυπριακό

Όσο μεγαλώνει ο χρόνος της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη, τόσο αυξάνεται ο προβληματισμός κατά πόσον θέλει και εννοεί τη λύση ή αν η πολιτική του συμπεριφορά συνιστά μια μεθοδευμένη καθυστέρηση που στοχεύει στο να παραμείνουν τα δεδομένα ως έχουν με μονιμοποίηση του στάτους κβο. Έριξε όλες του τις δυνάμεις στο να πείσει την ΕΕ να διορίσει ειδικό απεσταλμένο για το Κυπριακό παρόλο που γνωρίζει το πόσο δύσκολο είναι αυτό το εγχείρημα, νοουμένου ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της Ένωσης και συνεπώς σύμμαχος χώρα ενώ η Τουρκία όχι, και ως εκ τούτου η άρνησή της να συναινέσει σε μια τέτοια διευθέτηση είναι αναμενόμενη.

Και πώς να διορίσει απεσταλμένο η ΕΕ όταν, όπως και εμείς, δεν γνωρίζει τι είδους λύση έχει ο Ν.Χρ. κατά νουν; Ουδέποτε εξέθεσε τις θέσεις του για το περιεχόμενο της λύσης πέραν των γενικοτήτων ότι υποστηρίζει τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των ΗΕ και ότι συμφωνεί με το ‘συμφωνημένο πλαίσιο’, το οποίο όμως δεν περιγράφει με σαφήνεια. Παρουσιάζεται ως υποστηρικτής της ΔΔΟ αλλά αποφεύγει να αναλύσει το περιεχόμενό της. Δεν έχει κάνει γνωστό αν θεωρεί τους Τ/Κ ισότιμους συμπολίτες με ίσα δικαιώματα και αν είναι έτοιμος να εκχωρήσει εξουσίες. Πώς αντιλαμβάνεται την πολιτική ισότητα πέραν της γενικής διατύπωσης; Δέχεται την εκ περιτροπής προεδρία και τη μία θετική ψήφο των Τ/Κ για όλα τα θέματα που αποφασίζει η Κεντρική Κυβέρνηση ή πιστεύει ότι αυτό αποτελεί πολιτική… ανισότητα όπως ο τέως Πρόεδρος; Αποδέχεται τα έξι σημεία του Πλαισίου Γκουτέρες χωρίς περιστροφές και χωρίς ναι μεν αλλά; Δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δέχεται να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά αλλά να διαφωνεί με συγκεκριμένες πρόνοιες του Πλαισίου, όπως ποιος θα έχει προτεραιότητα στην περιουσία ο ιδιοκτήτης ή ο χρήστης, που για το συγκεκριμένο θέμα υπάρχει απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αντιλαμβανόμαστε ότι, όπως και να τοποθετηθεί στα πιο πάνω σημεία, οπωσδήποτε θα αντιδράσει και μάλιστα έντονα κάποιο από τα υποστηρικτικά του κόμματα, κάτι που διακαώς δεν το θέλει. Έτσι, προτιμά να μιλά με αοριστολογίες, ατάκες και συνθήματα που ικανοποιούν όλους αλλά επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτε. Ωστόσο παρέρχεται ο χρόνος και αργά αλλά σταθερά ικανοποιείται ο στόχος να παραμείνουμε όπως είμαστε. Εξαντλεί τις προσπάθειές του στο διπλωματικό και τεχνοκρατικό επίπεδο, εκτιμώντας ότι η διακηρυγμένη ετοιμότητα της κυβέρνησης να επαναρχίσει τις συνομιλίες θα πείσει την ΕΕ να αντικρίσει θετικά την πρότασή του. Προσβλέπει να συζητήσει το Κυπριακό στα επικείμενα τρία διεθνή ορόσημα: Τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο. Όμως, το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα διπλωματικό και ούτε καν τεχνοκρατικό, αλλά είναι καθαρά πολιτικό που απαιτεί τη λήψη αποφάσεων με τόλμη και ευελιξία.

Και τίθεται το ερώτημα γιατί δεν προχωρεί η λύση του. Είναι βέβαια πάντοτε δεδομένη η τουρκική αδιαλλαξία η οποία αποτελεί το μόνιμο άλλοθι όσων με οποιονδήποτε τρόπο απότρεψαν μέχρι σήμερα την επανένωση του τόπου. Το να επικαλούμαστε πάντοτε την τουρκική αδιαλλαξία δεν είναι καθόλου παραγωγικό. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η λύση εξαρτάται και από εμάς. Οι ερμηνείες γιατί ο Ν.Χρ. δεν προωθεί τη λύση είναι βασικά τρεις: (α) Απλά δεν θέλει τη λύση. Καθ' όλη τη θητεία του ως αξιωματούχος των κυβερνήσεων Αναστασιάδη έκανε ό,τι του ήταν δυνατό για να την εμποδίσει. Τώρα είναι συνεπής με τον εαυτό του και ακολουθεί διαδρομές που δεν οδηγούν πουθενά. (β) Δεν αντιλαμβάνεται ότι η πορεία και οι ενέργειές του είναι αδιέξοδες και μόνο παγιώνουν τα τετελεσμένα. Αυτή η εξήγηση είναι η λιγότερο πιθανή, και (γ) Όποια λύση και αν τελικά εξευρεθεί, θα προκαλέσει την αντίδραση, αν όχι την μήνιν, ενός ή περισσοτέρων από τους εταίρους του, κάτι που σημαίνει απώλεια της πλειοψηφίας και, το σπουδαιότερο, απώλεια κάθε ελπίδας για επανεκλογή για τη δεύτερη πενταετία. Κάτω από αυτά τα δεδομένα σκέφτεται και ενεργεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.