Δεν είναι η καρέκλα, είναι η κουλτούρα

Η ανάρτηση του ευρωβουλευτή, Λουκά Φουρλά, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, την Κυριακή που μας πέρασε, αφορούσε στη δημοσιοποίηση ενός ακόμα τραγικού συμβάντος: τον θάνατο ενός μικρού παιδιού στο Παιδοογκολογικό Τμήμα του Μακαρείου Νοσοκομείου στη Λευκωσία. Ωστόσο, αυτό που ανέδειξε ο κ. Φουρλάς είναι η -σε βαθμό αδιαφορίας- καθυστέρηση των κρατικών υπηρεσιών στο αίτημα των γονέων του άτυχου παιδιού να του εξασφαλίσουν μια ειδική καρέκλα για να μετακινείται. Να γινόταν, δηλαδή, η ζωή ενός ασθενούς ευκολότερη, όση κι αν θα ήταν, τελικά, η διάρκειά της. Όμως, όχι. Φαίνεται πως όλα μπλέχτηκαν, για ακόμα μια φορά, στα… σκουριασμένα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού.

Το αίτημά τους είχε υποβληθεί τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, όταν η κατάσταση του παιδιού τους είχε επιδεινωθεί. Τελικά, την έγκριση έλαβαν εννέα μήνες μετά, την ημέρα που το παιδί τους απεβίωσε. Το φαινόμενο αυτό δεν αφορά μόνο τη μη παροχή εξοπλισμού και μέσων και τρόπων στήριξης ασθενών και των οικογενειών τους. Αφορά την ευαισθησία που θα έπρεπε να διακατείχε την Πολιτεία και το κράτος όσον αφορά στους δυσπραγούντες συνανθρώπους μας, είτε είναι ασθενείς, είτε είναι ηλικιωμένοι, είτε είναι άτομα με αναπηρίες. Η ευαισθησία, το κατανοώ, δεν χρειάζεται να είναι σε όλους έμφυτη. Χρειάζεται, όμως, να καλλιεργηθεί σε όλους τους πολίτες. Ο λόγος είναι απλός: οι ασθενείς και, γενικότερα, οι άνθρωποι με ανάλογες ανάγκες αυξάνονται.

Ο πληθυσμός της Κύπρου προοδευτικά γερνά, ενώ, σύμφωνα με ευρωπαϊκή έρευνα του 2021, δύο στους πέντε πολίτες (39%) πάσχουν από ένα χρόνιο νόσημα. Το ποσοστό αυτό κατατάσσει την Κύπρο ελαφρώς πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (36%). Όντας ασθενής με πολλαπλή σκλήρυνση τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια, άρχισα να συνειδητοποιώ αυτό που δεν συνειδητοποιεί μια μεγάλη μερίδα των πολιτών της χώρας μας: ότι οι άνθρωποι οι οποίοι διαγιγνώσκονται με κάποια χρόνια πάθηση, είτε πρόκειται για αυτοάνοσα νοσήματα, είτε πρόκειται για οτιδήποτε άλλο, μάλλον αυξάνονται. Ένοχοι είναι παράγοντες όπως η κακή διατροφή, η καθιστική ζωή, η έλλειψη άσκησης, το στρες και το άγχος. Ίσως και πολλοί άλλοι.

Άρα, πού πρέπει να καταλήξουμε; Μα, φυσικά, στο ότι πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά που μας κρατούσαν διαχρονικά ως κοινωνία κλεισμένους στο καβούκι μας, μη θέλοντας να παραδεχθούμε ότι οι ίδιοι ή δικοί μας άνθρωποι ασθενούμε. Απαγορεύεται σήμερα να προσπαθούμε να κρύψουμε υπαρκτά προβλήματα κάτω από το χαλί, διότι συσσωρεύονται και, τελικά, σκοντάφτουμε πάνω στο χαλί. Θεωρώ πως είναι ευθύνη του κράτους να ενημερώνει συνεχώς τους πολίτες και να δημιουργήσει κουλτούρα αποδοχής και ευαισθητοποίησης, αλλά πρέπει πρώτα το ίδιο να αντιληφθεί ότι πρέπει να σταθεί συμπαραστάτης των ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη.

Δεν είναι μόνο η καρέκλα του άτυχου παιδιού. Είναι η κουλτούρα μας που πρέπει να αλλάξει…