Το τέρας του ρατσισμού

Τα όσα ακούγονται και γράφονται στα ΜΜΕ για αυτά που λαμβάνουν χώρα στη Βουλή δεν τιμούν ούτε τους βουλευτές, ούτε τη Βουλή ως νομοθετική εξουσία αλλά ούτε τον πολιτικό μας κόσμο. Συχνά-πυκνά, οι πολιτικοί μας αναμασούν και σερβίρουν με κάθε ευκολία τη φράση πολιτικός πολιτισμός, αλλά με τα θλιβερά που συμβαίνουν μόνον ως πολιτική βαρβαρότητα μπορούν να χαρακτηριστούν. Και εννοώ το απρεπές λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται συστηματικά από μερικούς. Μπορεί το Σύνταγμα και οι νόμοι μας να έχουν υιοθετήσει τις πιο προοδευτικές αντιλήψεις αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όμως στην πράξη υστερούμε απελπιστικά στην εφαρμογή τους. Τα φαινόμενα ρατσισμού κάθε μορφής είναι καθημερινά, με πιο πρόσφατα δύο περιπτώσεις επιθέσεων, μία κατά αλλοδαπού διανομέα φαγητού στη Λεμεσό και μία σε βάρος 25χρονης Τ/Κ στην Αγία Νάπα, και έντονα διαδεδομένα στην κυπριακή κοινωνία.

Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι γεμάτα από υβριστικές αναρτήσεις που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Το χειρότερο είναι ότι εξωθούν σε ρατσιστικές συμπεριφορές και άλλες πράξεις βίας. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι άσχετα με τις τοποθετήσεις κάποιων βουλευτών που οχυρωμένοι πίσω από τη βουλευτική ασυλία με τη στάση τους ενθαρρύνουν παραβατικές συμπεριφορές και αντικοινωνικές νοοτροπίες και έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να εκτοξεύουν τα προσβλητικά τους σχόλια ενάντια στους πάντες χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν. Πέραν τούτων, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι οι οποίοι στερούμενοι της ασυλίας δεν τολμούν να επιδείξουν δημόσια την ίδια συμπεριφορά, αλλά με τη σιωπή τους ανέχονται και επιδοκιμάζουν τη στάση συγκεκριμένων εκπροσώπων του λαού. Είναι πρώτα οι χιλιάδες όσων τους ψήφισαν και τους έδωσαν τον σταυρό προτίμησης. Τολμώ να υποθέσω ότι πρόκειται για τους ίδιους ή και χειρότερους, αφού παρόλο που οι ψηφοφόροι τους γνωρίζουν τον βίο και την πολιτεία τους, επιλέγουν να τους ξαναστέλνουν στο κοινοβούλιο. Αυτοί όλοι έχουν τα «είδωλά» τους στη Βουλή, έχουν τους ιδεολογικούς τους καθοδηγητές, νιώθουν ότι διαθέτουν «ιδεολογικές πλάτες» και η ύπαρξη των «αρχηγών» συντηρεί την ύπαρξη του πλήθους. Χωρίς τους ηγήτορές τους, δεν θα τολμούσαν την αντικοινωνική τους παρουσία και η κοινωνία μας θα ήταν υγιέστερη. Για αυτό και η ευθύνη των ηγετών τους, όπως και όλων των θεσμών του κράτους, βασικά της δικαιοσύνης, είναι βαριά και ας μην καμώνονται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Γιατί προβαίνουν σε κάθε είδους αντικοινωνική συμπεριφορά οι συμπολίτες μας; Αρκετές από τις πράξεις τους ερμηνεύονται από τη βαθιά πίστη τους στην ιδεολογία του υπερεθνικισμού από την οποία πηγάζουν όλες οι ακραίες και νοσηρές πεποιθήσεις τους: Δέχονται ασυζητητί την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, που αυτό τους δημιουργεί την ευθύνη για τη διατήρηση της καθαρότητάς της. Ανωτερότητα πολιτισμική, αφού ο ελληνικός πολιτισμός είναι πάνω από όλους τους άλλους. Ανωτερότητα θρησκευτική, αφού η Ορθοδοξία είναι το ύψιστο δόγμα. Ανώτεροι σεξουαλικά, εξού ερμηνεύονται οι σεξιστικές επιθέσεις κατά των γυναικών. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ακραίες συμπεριφορές ξεκινούν από την υποσυνείδητη διάθεση να προσελκύσουν την προσοχή ή απλά κατατάσσουν τους εαυτούς τους στους φυλετικά και κοινωνικά ανώτερους και εκτιμούν ότι οι ρατσιστικές τους ενέργειες τους προσδίδουν υπόσταση. Πιστεύουν ότι καταυτόν τον τρόπο ανεβαίνουν στα μάτια των ομοϊδεατών τους. Μπερδεύουν τον φασισμό με το θράσος, τη χυδαιότητα, τον σεξισμό και το νταηλίκι. Προσπαθoύν να συμπεριφέρονται ως καθαρόαιμα αρσενικά και προβάλλουν ξεδιάντροπα τον ανδρισμό τους. Όμως, αν υπάρχει ο ανδρισμός, φαίνεται από μόνος του, κανένας δεν νιώθει την ανάγκη να τον υπερπροβάλει. Γιατί τότε αυτό δημιουργεί ισχυρές επιφυλάξεις γι’ αυτό που θέλει να πείσει.

Η ανοχή που δείχνει η κοινωνία εκτρέφει την πλήρη αποθράσυνσή τους και λειτουργεί ως εθισμός στο φαινόμενο του ρατσισμού. Γιατί, σύμφωνα με τον μεγάλο μουσικό και διανοούμενο Μάνο Χατζιδάκι, «όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις». Και ακόμη, σύμφωνα πάντοτε με τον μεγάλο στοχαστή, «ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυσμένη-εκδήλωση του κτήνους που έχουμε μέσα μας».