Όχι με αντίσταση, με καταπίεση

Όταν δεν αρκεί η δύναμή μας να γκρεμίσουμε τα οδοφράγματα, απελπισμένοι ζητούμε πιο πολλές πύλες. Πιο πολλές τρύπες, πιο πολλά παράθυρα. Η Κύπρος, δυστυχώς, δεν μπορεί να ενωθεί με αυτές τις πύλες, με αυτές τις τρύπες, με αυτά τα παράθυρα. Χωρίζεται πιο πολύ. Αποκόπτεται περισσότερο. Εδραιώνουν το στάτους κβο. Δηλαδή τα δύο κράτη. Η τουρκική πλευρά άλλωστε δεν τις αποκαλεί πύλες. Τις αποκαλεί σύνορα. Εσείς τα αποκαλείται οδοφράγματα, όμως εκείνοι τα αποκαλούν σύνορα. Άλλωστε, η ιδέα των δύο κρατών αναπτύχθηκε εδώ μετά το άνοιγμα των πυλών το 2003. Εγκαταστάθηκε. Και ρίζωσε. Οι διαμένοντες στον βορρά αποκαλούν τους διαμένοντες στον νότο «γείτονες», όπως τους πολίτες ενός γειτονικού κράτους. Μόλις άνοιξαν οι πύλες, αρχίσαμε να κάνουμε μεγάλα όνειρα. Και νομίσαμε ότι ενωνόμαστε. Ουσιαστικά χωριστήκαμε. Χωριστήκαμε πιο πολύ. Όμως, χαρήκαμε επειδή βρήκαμε την ευκαιρία της επαφής μεταξύ μας. Αυτή η χαρά άξιζε για όλους. Ήταν σαν να ξαναγεννιόμασταν το γεγονός ότι γυρίζαμε και κάναμε βόλτες στο άλλο μισό της πατρίδας μας. Εκπλήττομαι πώς περιμέναμε 29 χρόνια για να ξεπεράσουμε αυτή την τρελή νοσταλγία. Αυτό είναι ένα από τα πιο βέβαια τεκμήρια που μου αποδεικνύει την ανημποριά μας. Υποκύψαμε στην εξουσία. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε. Κανείς να μην μου πει ότι αντισταθήκαμε. Δεν στηρίξαμε καν τις θαρραλέες Ελληνοκύπριες γυναίκες οι οποίες έκαναν ειρηνικές πορείες για να περάσουν στην τουρκική πλευρά. Δεν πιέσαμε καθόλου τα τείχη που μας χωρίζουν. Αρκεστήκαμε μόνο να γράφουμε ποιήματα γι’ αυτά τα τείχη. Πάντα για εμάς υπήρχε ένα κλωνί ελιάς στο ράμφος του περιστεριού. Το περιστέρι θα ξεπερνούσε τα οδοφράγματα στον ουρανό. Εμείς στη γη δεν μπορούσαμε να τα ξεπεράσουμε.

Τα αδέλφια μας οι Ελληνοκύπριοι ήταν εκείνοι που σήκωσαν πιο πολύ κεφάλι ενάντια στον διαχωρισμό. Υπήρχαν και οι εκεί οι Μανάδες του Σαββάτου. Αναζητούσαν τους αγνοούμενούς τους. Ντυμένες στα μαύρα και κρατώντας τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους. Μετά από εκείνους θυμηθήκαμε εμείς να αναζητήσουμε τους αγνοούμενούς μας. Και ήταν και αυτό ένα προϊόν πολιτικού ελιγμού. Δηλαδή αρχίσαμε και εμείς να τους αναζητούμε και να ρωτάμε γι’ αυτούς, επειδή είχαν αρχίσει εκείνοι να το κάνουν. Δεν είχαμε ιδέα ακόμα και για κάποιους πεσόντες μας που κείτονταν στον Κήπο Τεκκέ στην καρδιά της Λευκωσίας. Όμως, τι παράξενο, ούτε εκείνοι είχαν ιδέα για κάποιους νεκρούς τους οι οποίοι κείτονταν στο κοιμητήριο στη Λακατάμια. Και εκείνοι τους θεωρούσαν αγνοούμενους, όπως εμείς. Η μέθη του πλιάτσικου διήρκεσε πάρα πολύ στην τουρκική πλευρά. Δεν υπήρχαν πολλοί Τουρκοκύπριοι που ήθελαν να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους, στον τόπο τους στον νότο. Όμως, υπήρχαν πάρα πολλοί Ελληνοκύπριοι που λαχταρούσαν να επιστρέψουν στον βορρά. Οι διαμένοντες στον βορρά έγιναν ολοκληρωτικά όμηροι της Τουρκίας μετά το 1974. Αντιλαμβάνονταν ότι τα εδάφη και οι περιουσίες που κατείχαν πάρθηκαν από τους Ελληνοκύπριους και τους χαρίστηκαν εκ μέρους του τουρκικού στρατού. Γι’ αυτό δεν έφεραν και πολλή αντίρρηση στη διαίρεση του νησιού. Με τον καιρό συνήθισαν και με τον πληθυσμό που μεταφέρθηκε από την Τουρκία και δυσανασχετούσε ακόμα και τον Δρ. Κιουτσιούκ με τον εγκληματικό χαρακτήρα του. Στο τέλος, τους αγκάλιασαν και οι οπαδοί της λύσης και της ειρήνης ανάμεσά μας, μην τους ματιάσω. Έτσι είμαστε πολυπολιτισμικοί, είπαν. Έτσι δεν χρειάστηκε καν να μας επιβάλουν αυτό τον πληθυσμό οι οπαδοί της μητέρας πατρίδας εθνικιστές ανάμεσά μας.

Μετά τις πρόσφατες εκλογές στην Τουρκία, δεν ανέχομαι καν να ακούω τη λέξη λύση εδώ. Μου ενοχλεί τα αυτιά το σύνθημα «Λύση αμέσως τώρα». Πάντα ήταν μακριά από την πραγματικότητα. Και τώρα είναι ακόμα πιο μακριά. Ούτε για αγώνα, ούτε για λύση, ούτε για επανένωση να μας μιλάνε όσοι δεν μπόρεσαν να συναντηθούν ακόμα και σε ένα κοινό ελληνοτουρκικό πολιτικό μέτωπο. Ήρθε το καλοκαίρι. Να ανάψουν τα μαγκάλια. Να κοιτάξουν το κέφι τους. Να μην προβληματίζεται και πολύ και ο Χριστοδουλίδης, ο οποίος λέει ότι θα αναλώσει όλη την ενέργειά του στην επανένωση της Κύπρου. Να κοιτάξει λίγο τα ναρκωτικά, λίγο το βρόμικο χρήμα και λίγο τα εγκλήματα που επιχειρείται να συγκαλυφθούν. Να μην πιέζει και πολύ την Ευρωπαϊκή Ένωση για τον Ταγίπ Ερντογάν. Και αυτό είναι μάταιο. Ο Ερντογάν κέρδισε πιο πολύ «κύρος» με αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα που θεωρείται «δημοκρατικό». Ο Αζίζ Νεσίν είχε πει ότι «το εξήντα τοις εκατό της Τουρκίας είναι ανόητοι». Βγήκε το 52% στον Ερντογάν. Τώρα αυτό που μας απέμεινε είναι να χαιρόμαστε επειδή υπάρχει μείωση στον αριθμό των ανόητων;