Η υποκρισία και η επιλεκτική ευαισθησία στους κόλπους της Εκκλησίας

Όταν το προηγούμενο διάστημα αποκαλύπτονταν ενώπιον δικαστηρίου τα όσα τραυματικά έζησε ένα 16χρονο κορίτσι στα χέρια του μητροπολίτη τέως Κιτίου Χρυσόστομου, ο Αρχιεπίσκοπος εξέδωσε μία ψυχρή, τυπική ανακοίνωση στην οποία ανέφερε αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνταν αυτονόητα. Ότι δηλαδή η Εκκλησία καταδικάζει τέτοιες πράξεις, ότι η Ιερά Σύνοδος θα συνεδριάσει και θα λάβει αποφάσεις (που θα έπρεπε να είχε λάβει εδώ και καιρό) και ότι – άκουσον - άκουσον – θα μελετηθούν τρόποι με τους οποίους η Εκκλησία θα συνεισφέρει στην καταπολέμηση εσφαλμένων νοοτροπιών, όπως π.χ ο ανδροκεντρισμός και ο σεξισμός. Άσχετο εάν όλοι γνώριζαν για χρόνια τις κακές «συνήθειες» του τέως Κιτίου και δεν έκαναν τίποτα. Άσχετο επίσης το ότι η Εκκλησία έχει βαθιά ριζωμένο μέσα της τον διαχωρισμό των ανδρών και των γυναικών. Άσχετο.

Όταν πάλι προ ημερών συζητείτο η πρόταση νόμου του ΑΚΕΛ για ποινικοποίηση των ψευδοθεραπειών μεταστροφής και εξ αφορμής αυτής δεκάδες μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας μίλησαν δημόσια για τα όσα βασανιστικά έζησαν στα «άγια» χέρια ιερέων που τους υπέβαλλαν σε ψευδοθεραπείες μεταστροφής, η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε μία πυρ και μανία ανακοίνωση στην οποία κατήγγειλε τους βουλευτές που εκθεμελιώνουν ό,τι υγιές απέμεινε σε αυτόν τον τόπο και έκανε λόγο για πνευματικό εκφυλισμό της κοινωνίας. Άσχετο εάν δεκάδες παπάδες εκεί έξω υποβάλλουν ανθρώπους σε «θεραπείες» για να «ισσιώσουν». Όχι φυσικά αυτό δεν είναι πνευματικός εκφυλισμός, ούτε η περίπτωση τού τέως Κιτίου και άλλων πολλών στους κόλπους της. Όχι... Για την Εκκλησία μας πνευματικός εκφυλισμός είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ποινικοποίηση των βασανιστηρίων. Άσχετο λέμε.

Και φτάνουμε και στο σήμερα και στον νεαρό διάκονο που πήρε μία ντουντούκα στο χέρι και άρχισε να φωνάζει συνθήματα με υβριστικό περιεχόμενο. Κανονικό σταύρωμα από τους πιστότερους των πιστών. Η Ιερά Μητρόπολιτη Ταμασού, επιδεικνύοντας γρήγορα αντανακλαστικά, τον έθεσε σε αργία. Δεν λέω πως η πράξη του δεν πρέπει να είναι καταδικαστέα - έστω και αν οι απόψεις διίστανται. Αυτό ωστόσο που ενοχλεί είναι τα αργά αντανακλαστικά σε πολύ πιο σοβαρά θέματα, η επιλεκτική ευαισθησία και η υποκρισία.

Εάν η Εκκλησία δεν έκλεινε για χρόνια τα μάτια και τα αφτιά στα όσα ακούγονταν για τον τέως Κιτίου ή για τον κάθε Κιτίου, πιθανόν πολλά κορίτσια και αγόρια εκεί έξω να μην είχαν κακοποιηθεί στα χέρια παπάδων. Εάν η Εκκλησία είχε προχωρήσει άμεσα σε αποφάσεις μετά την καταδίκη του Κιτίου, δεν θα έδειχνε μέχρι και τώρα, στην εσχάτη, ανοχή προς τέτοιου είδους περιστατικά.

Αν η Εκκλησία επιδείκνυε την ευαισθησία που έπρεπε στο ζήτημα των ψευδοθεραπειών μεταστροφής, στο γεγονός πως «άνθρωποι του θεού» βασανίζουν άλλους ανθρώπους και εφάρμοζε κατά γράμμα το «αγαπάμε αλλήλους», δεν θα φτάναμε σήμερα στο σημείο να μιλάμε για καταδίκη των ιερέων που εφαρμόζουν πρακτικές που ΔΕΝ θα έπρεπε να εφαρμόζουν.

Και εν τέλει, αν η Εκκλησία και ο κύκλος της αντιδρούσε σε όλα τα σοβαρά ζητήματα που συμβαίνουν στους κόλπους της με την ίδια αμεσότητα και εμβέλεια που αντέδρασε στο θέμα του διάκονου, τότε ίσως η εικόνα της δεν θα είχε πιάσει πάτο.