If it is now, is no

Οι σεισμοί στην Τουρκία και το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, αν και τραγικά συμβάντα, ίσως να έχουν μια θετική επίδραση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η διπλωματία των σεισμών, όπως λέγεται, έκανε τις δύο χώρες, κυρίως την Τουρκία, η οποία ήταν η αιτία για την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, να δει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Η ρητορική εναντίον της Ελλάδος περιορίστηκε στο ελάχιστο, οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου σταμάτησαν και τώρα όλοι μιλούν για μια συγκυρία που δημιουργείται για εκτόνωση της κρίσης μεταξύ των δύο χωρών προς όφελος των δύο λαών. Η Τουρκία σήμερα έχει ανάγκη την ελληνική βοήθεια, στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης. Η Ελλάδα ανταποκρίθηκε άμεσα όχι μόνο στους κύκλους των Βρυξελλών αλλά και μεμονωμένα στέλνοντας τον υπουργό Κλιματικής Αλλαγής και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστο Στυλιανίδη, μεταφέροντας σημαντικότατη βοήθεια τόσο σε υλικά όσο και σε εξειδικευμένο προσωπικό. Η κίνηση αυτή της Ελλάδος εκτιμήθηκε τα μέγιστα από την τουρκική ηγεσία. Χαρακτηριστική η δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος ευχαρίστησε τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τον Έλληνα υπουργό. Απτό παράδειγμα των καλών σχέσεων που άρχισαν να δημιουργούνται είναι η συμφωνία στήριξης, εκ μέρους της Τουρκίας, της Ελλάδος για τη θέση του μη μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας και η στήριξη της Τουρκίας από την Ελλάδα για τη γραμματεία του ΙΜΟ. Γενικά ζούμε σε καιρούς Ελσίνκι του 1999, όταν φωτισμένοι ηγέτες όπως ο Κώστας Σημίτης και Γλαύκος Κληρίδης αντιλήφθηκαν ότι η θετική ατζέντα στα ελληνοτουρκικά είναι εκ των ων ουκ άνευ. Παρ' όλα αυτά τα ευχάριστα, το μεγάλο αγκάθι που παραμένει είναι το Κυπριακό. Ένα πολιτικό ζήτημα που αποτελεί το κυριότερο κώλυμα στην εκτόνωση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Ο ελληνισμός δυστυχώς έχει πληρώσει βαρύ τίμημα για την Κύπρο και συνεχίζει να πληρώνει.

Το παραμύθι ότι για όλα τα δεινά της Κύπρου υπεύθυνη είναι η Ελλάδα συνεχίζεται, με την Ελλάδα να μην μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Είναι καιρός λοιπόν να δούμε τα ελληνοτουρκικά από μια άλλη σκοπιά. Συγκεκριμένα από την ανάποδη. Εφόσον λύση του Κυπριακού δεν διαφαίνεται, να δοθεί προτεραιότητα στα ελληνοτουρκικά. Η λύση των διαφορών μεταξύ των δύο χωρών θα δώσει διέξοδο και στο Κυπριακό. Να σταματήσει επιτέλους ο λαϊκισμός για το ότι το πρώτιστο εθνικό θέμα για την Ελλάδα είναι το θέμα της Κύπρου. Όταν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι Ελληνοκύπριοι, αδιαφορούν για τη λύση του δικού τους ζητήματος δεν μπορεί να θεωρείται ύψιστο εθνικό θέμα για την Ελλάδα. Υποχρέωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος εύχομαι να επανεκλεγεί για το καλό του ευρύτερου ελληνισμού, είναι να δώσει προτεραιότητα στα ελληνοτουρκικά. Να ακολουθήσει τη φιλοσοφία του πατέρα του και να μείνει μακριά από λαϊκισμούς αδιαφορώντας για το προσωπικό πολιτικό κόστος.

Η λύση των διαφορών με τη γείτονα θα μπορούσε να επενεργήσει ως ο πλέον αποτελεσματικός καταλύτης για το εθνικό μας θέμα. Διαφορετικά κάθε θετικό βήμα προς τη λύση των ελληνοτουρκικών θα υποσκάπτεται πάντα από τους Κύπριους πολιτικάντηδες, με την Ελλάδα να βρίσκεται πάντα εγκλωβισμένη στα «καμώματα» των Κυπρίων. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει υποχρέωση να καταστήσει σαφές στον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Κύπρου ότι δεν θα ανεχθεί αλλοπρόσαλλες πολιτικές όπως αυτές του προκατόχου του. Ότι δεν θα ανεχθεί άλλα Κραν Μοντανά. Ναι μεν η Ελλάδα στηρίζει την Κύπρο αλλά θα πρέπει να σταματήσει άμεσα η εκμετάλλευσή της. Η ιστορία του Κυπριακού από μόνη της μας διδάσκει ότι το κυπριακό πρόβλημα ήταν και συνεχίζει να είναι ένα παιχνίδι φιλοδοξιών, συμφερόντων, διαφθοράς και λαϊκισμού της εκάστοτε ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση του Μακαρίου στο Λονδίνο στη διάσκεψη για την τελική επικύρωση των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος είχε ενημερωθεί πλήρως για το περιεχόμενο των συμφωνιών και είχε μάλιστα εκδώσει ανακοίνωση με την οποία όχι μόνο συμφωνούσε αλλά εξέφραζε τις ευχαριστίες του προς την κυβέρνηση Καραμανλή, την τελευταία στιγμή της υπογραφής, προφανώς για να αποφύγει τις ευθύνες του και να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, αρνήθηκε να υπογράψει. Όπως αποκάλυψε ο αείμνηστος Άγγελος Βλάχος, σε συνέντευξή του στον Σπύρο Κέττηρο το 1995, ο μεγάλος εθνάρχης είπε το περιβόητο, «If it is now, is no», μια στάση που ανάγκασε τον Ευάγγελο Αβέρωφ να του πει ότι, «αν δεν δεχθείτε τις συμφωνίες με τις οποίες ήσασταν πλήρως ενημερωμένος και σύμφωνος, τότε σταματά άμεσα το ενδιαφέρον της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για το Κυπριακό».

Επιτέλους, αναρωτηθήκαμε, πόσα «If it is now, is no» έχουμε πει; Το 1978 στο δυτικό σχέδιο, στις ιδέες Γκάλι, το 2004 στο σχέδιο Ανάν και το τελευταίο και ίσως το τραγικότερο, το 2017 στο Κραν Μοντανά. Ήρθε λοιπόν η ώρα να βρεθεί ένας νέος Αβέρωφ Τοσίτσας να μας θέσει προ των ευθυνών μας. Αυτός θα πρέπει να είναι ο ρόλος του Κυριάκου Μητσοτάκη σε περίπτωση μιας νέας πρωτοβουλίας για επίλυση του Κυπριακού. Βέβαια έχουμε δυστυχώς απάντηση σε όλα. Όταν θα έρθει το τραγικό τέλος του Κυπριακού, με τη διχοτόμηση να γίνεται ντε γιούρε και την ελεύθερη Κύπρο να κινδυνεύει με πλήρη τουρκοποίηση, θα φταίνε πάλι οι άλλοι. Τα ξένα συμφέροντα, οι εταίροι μας των Βρυξελλών, η ελληνική κυβέρνηση με έναν νέο Καραμανλή του οποίου θα του αποδώσουμε τον τίτλο του εθνικού μειοδότη και γενικά όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς που βολευτήκαμε με τη διχοτόμηση και καταντήσαμε το εθνικό μας θέμα μια «βιομηχανία» η οποία παράγει πολιτικές ανελίξεις, εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων και αναγάγει τον κάθε λογής εθνικά διεφθαρμένο πολιτικάντη της δεκάρας σε μεγάλο ή μικρό εθνάρχη και εθνοσωτήρα.