«Ένα δικό της σώμα»

 

8η Μαρτίου. Γιορτάζουμε μια ακόμη ημέρα της Γυναίκας με πολλά άλυτα προβλήματα, με ανισότητες σε όλους τους τομείς της ζωής.

Στην εποχή μας ξεκίνησε και μια έντονη συζήτηση για την υπαρξιακή και κοινωνική διάσταση του γυναικείου σώματος. Η Καμίλ Φρουαντεβό-Μετερί, μία από τις φεμινίστριες συγγραφείς, διάλεξε τον εξής τίτλο στο τελευταίο της βιβλίο: “Un corp a soi” («Ένα δικό της σώμα»).

Είναι εμφανές ότι ο τίτλος του βιβλίου θυμίζει το διάσημο βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ, με τίτλο «Ένα δικό της δωμάτιο». Όπως είναι γνωστό, η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε ότι για να μπορεί μια γυναίκα να γίνει συγγραφέας, έπρεπε να πληροί δύο προϋποθέσεις: Ή πρέπει να έχει χρήματα ή ένα δικό της δωμάτιο.

Το «Ένα δικό της σώμα» αποτελεί μια εξέγερση ενάντια στην πατριαρχική αντίληψη που εργαλειοποιεί το γυναικείο σώμα και θεωρεί «δικαίωμα» να κυριαρχεί πάνω στο γυναικείο σώμα. Είναι πολύ σημαντικό για τις γυναίκες, αφενός να αναγνωρίσουν ότι το σώμα τους ανήκει μόνο στις ίδιες, και αφετέρου να απαλλαγούν από την επιβολή και τον εξαναγκασμό που δημιουργεί η πατριαρχική αντίληψη.

Μόνο εάν απαλλαχθούν από την πατριαρχική αντίληψη, θα είναι δυνατό να ζήσουν ελεύθερα και άνετα μέσα στο σώμα τους. Είναι αδύνατον να αποκτήσουν ένα ελεύθερο σώμα και το αίσθημα της ελευθερίας, εάν συνεχώς αναρωτιούνται «πώς με βλέπουν οι άντρες, άραγε με βρίσκουν γοητευτική και ελκυστική ή μήπως να έχανα λίγο βάρος ή και να έβαζα τεχνητό στήθος».

Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια οι φεμινίστριες συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο, προβληματίζουν και αναγκάζουν την πολιτική να λάβει σχετικά μέτρα.

Ωστόσο, ενώ ο δημόσιος διάλογος καθορίζεται από τις συζητήσεις και τις προτάσεις που γίνονται σχετικά με τον σεξισμό, την παρενόχληση και το γυναικείο σώμα, ωστόσο τα μέτρα που λαμβάνονται είναι ανεπαρκή.

Τα περιστατικά παρενόχλησης που βλέπουν συνεχώς το φως της δημοσιότητας, ιδιαίτερα η εμπλοκή επώνυμων αντρών σε περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης ευαισθητοποιούν τις κοινωνίες.

Οι προσωπικές μαρτυρίες που δημοσιεύονται σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση παιδιών, δημιουργούν αγανάκτηση και υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να  λάβουν μέτρα.

Δυστυχώς όμως οι κυβερνήσεις δεν δείχνουν την βούληση να παρέχουν τα απαραίτητα κονδύλια για καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης.

Κάποιες αγανακτισμένες φεμινίστριες υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι απελευθερωμένες εάν βρίσκονται σε ετεροσεξουαλικές σχέσεις και ότι πρέπει να αναζητήσουν τη διέξοδο στον «πολιτικό λεσβιανισμό».

Αυτό θα ήταν μια νεοφιλεύθερη προσέγγιση που βλέπει τα ζητήματα της χειραφέτησης των κοινωνικών φύλων ξεχωριστά από το κοινωνικό σύστημα.

Ωστόσο, τα ζητήματα που θέλουν να επιλύσουν τα φεμινιστικά κινήματα αποτελούν μέρος ενός κοινωνικού συστήματος και είναι σύμφυτα με το καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα. Συνεπώς, τα ζητήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ξεχωριστά και αποσυνδεδεμένα.

Εν κατακλείδι, είναι αδήριτη ανάγκη να αντιμετωπιστούν και ξεχωριστά και με συμμαχίες, ζητήματα όπως η εκμετάλλευση της εργασίας, η καταστροφή της φύσης, η κλιματική κρίση, η κοινωνική ανισότητα των φύλων, η ποινικοποίηση της ελευθερίας του σεξουαλικού προσανατολισμού και ο ρατσισμός.