Δεν έχασες την μπάλα, απλώς πρέπει να αλλάξεις οπτική!

Από παιδί μου άρεσε να παρατηρώ τους άλλους. Να παρατηρώ φίλους, συναδέλφους, γνωστούς και αγνώστους. Να παρατηρώ τον τρόπο που κινούνται στον χώρο, τον τρόπο που σκέφτονται και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Και ομολογώ ότι ανέκαθεν είχε πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό το «παιχνίδι» γιατί μπορούσες να δεις πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί διαφορετικά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και πρόσωπα. Άλλος πάθαινε πανικό, και άλλος στην ίδια κατάσταση ήταν ο πιο ήρεμος άνθρωπος στον κόσμο. Άλλος έκλαιγε, άλλος πείσμωνε. Υπήρχε μια ποικιλία στις αντιδράσεις που με εξίταρε. Μου άρεσε να βλέπω όλα αυτά τα διαφορετικά mindsets.

Τελικά, είμαστε ευτυχισμένοι;

Τους τελευταίους μήνες ωστόσο, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου, δεν βλέπω αυτή την ποικιλία. Διακρίνω μόνο ένα κοινό χαρακτηριστικό: Μία διάχυτη μιζέρια, θλίψη και μια γενικότερη αίσθηση ματαιότητας. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία, με το status ή με τα λεφτά. Γιατί όλοι λίγο - πολύ τις ίδιες σκέψεις έχουμε. Έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και λειτουργούμε. Ίσως να σχετίζεται και με τον τρόπο που μεγαλώσαμε και με όλα αυτά που μας έβαλαν στο κεφάλι και τα βάφτισαν ως «ευτυχία».

Ας τα ξεκαθαρίσουμε τώρα λοιπόν. Η ευτυχία δεν μετριέται με τον τίτλο της δουλειάς που κάνεις, με τον μισθό τον οποίο παίρνεις, με τη δόξα την οποία λαμβάνεις ή με τη ζωή την οποία έχεις στήσει με απόλυτη μαεστρία πάνω στα «θέλω» της κοινωνίας.

Στα μικρά πράγματα

Η ευτυχία μετριέται σε πολύ μικρότερα πράγματα. Στην υγεία σου, στην οικογένειά σου, στους φίλους σου, στο να κάνεις τα πράγματα που σε γεμίζουν, στο να γουστάρεις τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει δίπλα σου και προπάντων στην ηρεμία σου. Αυτή την υποτιμημένη έννοια την οποία κανείς δεν εκτιμά μέχρι να τη χάσει, και όταν τη χάσει κάνει τα πάντα για να την ξαναβρεί.

Υ.Γ.1. Αν αισθάνεσαι χαμένος, και δεν βλέπεις φως στο τούνελ: Δεν έχασες τον δρόμο σου. Άλλαξες απλώς την οπτική σου. Και εκεί είναι το κλειδί στο να αλλάξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις.

Υ.Γ.2. Κάπου, κάποτε, χαζεύοντας (ως παιδί των 00') στα social έπεσα πάνω σε ένα βίντεο με ένα μικρό κοριτσάκι που πρέπει να είχε πυρετό. Ήταν δεν ήταν 3 χρονών. Το τραβούσε βίντεο η μαμά του και εκείνο αυθόρμητα έλεγε: «Είμαι άρρωστη, αλλά θα γίνω καλά. Όλα περνάνε.»

Αυτή ήταν η ατάκα ενός τρίχρονου παιδιού, που άθελά του συμπεριέλαβε ολόκληρη τη ζωή μέσα σε αυτή. Όταν αισθανόμαστε ότι όλα δίπλα μας καταρρέουν, ας την ανακαλούμε. «Όλα περνάνε!»