Όταν οι νέοι της μοιρασμένης μας πατρίδας κτίζουν από κοινού ένα ειρηνικό μέλλον

Ό ταν τα πρώτα χρόνια της κυπριακής τραγωδίας, κάποιοι επέμεναν να πιστεύουν στο κοινό μέλλον Ε/Κ και Τ/Κ, ήταν περίπου προδότες… Συνθήματα στους τοίχους για την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, πατριωτικές κορώνες για τη θάλασσα μέσα στην οποία θα ρίξουμε τους Τ/Κ για να γίνει η Κύπρος ελληνική από τη μια άκρη ώς την άλλη… Κι εκείνο το σύνθημα «καλός Τούρκος ο νεκρός Τούρκος» να συνοδεύει κάθε εθνικιστική προσέγγιση… Αυτή ήταν η εικόνα τα πρώτα χρόνια μετά το 1974. Την ίδια εικόνα συναντούσε κανείς και στην άλλη πλευρά της πατρίδας μας, για να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι. Γιατί ο σπόρος που έριξαν οι πατριδοκάπηλοι έγινε μίσος και θέριεψε στις ψυχές ένθεν κακείθεν του συρματοπλέγματος. Η μισαλλοδοξία δεν είχε και δεν έχει χρώμα, καταγωγή και θρησκεία… Και εύκολα, αφού τα γεγονότα ήταν ακόμα νωπά, μπορούσαν οι εκφραστές του διχασμού και του σκοτωμού να κάνουν τη δουλειά τους.

Τα χρόνια περνούσαν αλλά οι… ρομαντικοί και αισιόδοξοι επέμεναν. Και δειλά-δειλά στην αρχή, πιο γενναία στη συνέχεια, το κύμα της επαναπροσέγγισης θέριεψε. Κι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι κάθε ηλικίας, και από τη μια και από την άλλη πλευρά της μοιρασμένης μας πατρίδας, αγκάλιασαν τις πρωτοβουλίες που έφερναν τους Κύπριους μαζί. Κι έγιναν και οι ίδιοι φορείς αυτής της προσέγγισης και κόντρα σε ό,τι θέλει να γκρεμίζει, αυτοί κτίζουν. Κτίζουν το κοινό μέλλον της Κύπρου.

Πότε η μουσική και πότε ο χορός, πότε το θέατρο και πότε ο αθλητισμός κερδίζουν έδαφος και προωθούν την επαναπροσέγγιση σε ολοένα και περισσότερους νέους. Οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, κάνουν τη δική τους δουλειά και οικοδομούν γέφυρες και αναμφίβολα η δική τους εμπειρία προϋπήρξε και άνοιξε δρόμους.

Αυτούς τους δρόμους πολλοί νέοι της πατρίδας μας και από τη μια πλευρά και από την άλλη, θέλουν να τους κάνουν λεωφόρους. Και μαζί να τις διαβούν για να επανενώσουν τον τόπο και τον λαό μας και να κτίσουν το κοινό μέλλον.

Μόλις πριν από λίγες μέρες, οι άνθρωποι της Κύπρου έκλαψαν και τραγούδησαν μαζί, φωνάζοντας πως ο πόνος μας ενώνει. Ήταν «ο παπάς του γαλάτου μου» που δεν φοβήθηκε τις βόμβες που έπεφταν δίπλα του και έπαιρνε γάλα στον Τ/Κ στρατιώτη στο απέναντι φυλάκιο για να σωθεί το μωρό του. Και σήμερα είναι μια οικογένεια.

Ήταν οι μουσικοί που με τα κονσέρτα τους ύμνησαν την ειρήνη και τη φιλία… Ήταν οι χορευτές που έσερναν τα ίδια βήματα για την «Τυλλιρκώτισσα» και πατούσαν τον ίδιο χαβά…

Σήμερα, μια ομάδα νέων ετοιμάζεται να κάνει τον περίπλου της Κύπρου. Από τη μια άκρη ώς την άλλη, ελπίζοντας πως ο άνεμος της αλλαγής θα φυσήξει πάνω από τη μοιρασμένη μας πατρίδα.

Αυτό είναι το μέλλον της Κύπρου. Οι νέοι της που δεν σταματούν να ονειρεύονται την κοινή πατρίδα.