Από τον Μαυρογιάννη στον Χατζηγιάννη 

Της Κούλας Στυλιανού*

«Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν…

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα …»

Όταν στη μεγάλη συναυλία στήριξης του Ανδρέα Μαυρογιάννη βγήκαν στη σκηνή σημαντικοί καλλιτέχνες να τραγουδήσουν αγκαλιά με τον υποψήφιο μελοποιημένη από τον Θεοδωράκη ποίηση Σεφέρη, κάποιοι μέσα στο στάδιο -παρασυρμένοι από τη συγκίνηση- πίστεψαν ότι ήταν εφικτή μια άνοιξη που να έφερνε στο τιμόνι της χώρας έναν καθαρό και έντιμο άνθρωπο που ξεχώρισε στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Γιατί η συντάκτρια θεωρεί τους καλλιτέχνες εκείνους σημαντικούς; Επειδή την ώρα που θα ανοίξει κανείς το στόμα να βγάλει ήχο, που θα πάρει ένα πινέλο, ένα μολύβι ή το πληκτρολόγιο, επιλέγει αν αυτή η καλλιτεχνική έκφραση υπηρετεί την υψηλή αισθητική που στόχο έχει την πνευματική ανύψωση και τον κοινωνικό προβληματισμό ή το πρόσκαιρο συναίσθημα της καψούρας και της χαλαρής διάθεσης. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που το επιδεικτικό κυνήγι του "υψηλού" και η υπερβολική "εντεχνίαση" καταλήγει σε υποκρισία, οδηγεί σε άγονο ελιτισμό και χάνει τον γνήσιο λαϊκό χαρακτήρα που οφείλει να έχει όταν ο στόχος είναι να ανυψωθεί πνευματικά ο λαός. Όμως, - αν μιλήσουμε για το τραγούδι, ο καλλιτέχνης οφείλει να «κελαηδά» στίχο με νόημα, όταν θεωρεί ότι μπορεί να καλλιεργήσει πολιτιστικά το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Διαφορετικά, θα κριθεί από τις επιλογές του στην πορεία του χρόνου, αν βοήθησε στην πρόσκαιρη "χαλάρωση" ή στην πνευματική εξυψωση και στον κοινωνικό προβληματισμό του κοινού του.

Η ευθύτητα είναι στοίχημα, γι’ αυτό και θα δηλωθεί ευθέως το εξής: Η συντάκτρια δεν πίστεψε ποτέ στην εκλογική νίκη του Ανδρέα Μαυρογιάννη, αν και γι’ αυτήν η ψήφος στον Μαυρογιάννη ήταν μονόδρομος. Η απαισιοδοξία δεν πήγαζε από έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του υποψηφίου. Αντιθέτως, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης στόλισε με το πολιτικό του ήθος τη μακρά και τοξική προεκλογική περίοδο. Η ανάγνωση του πολιτικού σκηνικού, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί, δεν έδινε ζωηρές ελπίδες εκλεξιμότητας στον αξιοπρεπέστατο υποψήφιο, τον οποίο υποστήριζε το κόμμα της Αριστεράς. Η πιθανότητα εκλογής του Ανδρέα Μαυρογιάννη που διαφάνηκε στον δεύτερο γύρο προέκυψε ξεκάθαρα μέσα από τις στάχτες της διάσπασης του Δημοκρατικού Συναγερμού που έμεινε εκτός και τη διάθεση της ηγεσίας του για «τιμωρία» στον «αποστάτη» Νίκο Χριστοδουλίδη.

Το ότι η συντάκτρια μιλά για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο είναι συμβουλή επικοινωνιολόγου. (Η χρήση ειρωνείας είναι εξ απαλών ονύχων γνώρισμα γραφής της). Ως εκ τούτου, κάθε σοβαρός συντάκτης που σέβεται τον φιλόδοξο εαυτό του οφείλει να συμβουλεύεται επικοινωνιολόγους. Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα είναι επιτακτική σε όποιον θεωρεί ότι οφείλει να φλερτάρει με τον ρεαλισμό, ακόμα κι αν υπάρχει άφθαρτος παιδικός έρωτας με τον ιδεαλισμό.

Αν έφερε κάτι φρέσκο ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην κυπριακή πολιτική σκηνή είναι τον πουπουλένιο αέρα των επικοινωνιολόγων, το κλεμμένο πολιτικό όραμα παλιάς υποψηφιότητας από εσφαλμένη αρχική επιλογή επικοινωνιολόγου, το αλεπουδίσιο χτίσιμο ψεύτικων λογαριασμών και εντολών για σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την κατασκευασμένη δημοφιλία μέσα από δημοσκοπήσεις, την κεφαλαιοποίηση της αποστασιοποίησης του πολίτη από την πολιτική. Ως εκ τούτου, η επικοινωνιακή ομάδα και ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης έδειξε τέτοια δείγματα γραφής πολιτικού «πολιτισμού», που αναγκάζει τη συντάκτρια να χρησιμοποιήσει εισαγωγικά.

Αν κάτι οφείλουμε να πιστώσουμε στην επικοινωνιακή ομάδα του νέου Προέδρου είναι την ικανότητα ανάγνωσης της ανάγκης του απολιτίκ ψηφοφόρου του νησιού για ελαφρολαϊκό - ποπ ρεπερτόριο πολιτικών και ρητορικής. Η ελαφρότητα είναι βαρύ κι ασήκωτο φορτίο για όσους έχουν προσδοκίες πολιτιστικής ανάπτυξης. Το φρούτο του υπερκομματικού αξιόπιστου σάπισε πρόωρα και το περίπτερο της κυβέρνησης ευρείας αποδοχής κατέβασε ρολά ήδη από την ανακοίνωση της σύνθεσης του υπουργικού. Δυστυχώς, ο Νίκος Χριστοδουλίδης πέρασε το κατώφλι του προεδρικού έχοντας πει μια ακούρδιστη καλημέρα καταπάτησης των δικών του προεκλογικών δεσμεύσεων. Δυστυχώς, η πολιτική ρηχότητα είναι κακός οιωνός μιας επικείμενης πολιτικής αστάθειας, καθώς ο νέος Πρόεδρος δεν έχει στιβαρά πολιτικά ερείσματα εκτός από λούμπεν στοιχεία.

Η επιλογή στο Υφυπουργείο Πολιτισμού δένει απόλυτα με το ντεκόρ των υψηλών δωμάτων. Όπως ο ίδιος ο Υφυπουργός Πολιτισμού, Μιχάλης Χατζηγιάννης, έχει δηλώσει σε εκπομπή «δεν είναι ούτε πολιτικοποιημένος μα ούτε κομματικοποιημένος». Ακολούθως, προσπάθησε να διορθώσει. «Είναι πολιτικοποιημένος, αλλά όχι κομματικοποιημένος με τη στενή έννοια». Κάπου εκεί χάθηκε το κοινό στη μετάφραση και δημιουργήθηκε εύλογη απορία αν ο υφυπουργός πολιτισμού είναι σε θέση να ξεχωρίσει τις δύο έννοιες ή είναι μπερδεμένος στην ερμηνεία και χρήση των δύο όρων.

«Ανθ’ ημών Γουλιμής», σκέφτεται η συντάκτρια αναλογιζόμενη τον Χαρίλαο Τρικούπη και φέρνοντας στο μυαλό τον Γιάννη Τουμαζή, από τον οποίο παίρνει τη σκυτάλη ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.

Ούτε αμυγδαλιές θα ανθίσουν, ούτε κανένας θα σηκωθεί λίγο ψηλότερα.

Μόνο χέρια ψηλά μπορούν να σηκωθούν. Χέρια αρπακτικά και στόματα λαίμαργα. Να φάνε ό,τι απέμεινε από την απελθούσα κυβέρνηση της οποίας έδωσε φιλί ζωής παράτασης ο Χριστοδουλίδης και αποτελεί συνέχεια.

Από τη στιγμή που ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ο αναγνώστης των έξι χιλιάδων βιβλίων, θεωρεί ότι μπορεί να κυβερνήσει χώρα, είναι αναμενόμενο να έχει και ο Χατζηγιάννης την εντύπωση πως μπορεί να ντυθεί τη φορεσιά καπετάνιου στο βαπόρι του πολιτισμού.

• Φιλόλογος