Ζητείται ανθρωπιά

Μέχρι προχθές οι νεκροί στην Τουρκία και τη Συρία είχαν ξεπεράσει τους 40.000. Γράφω αυτόν τον αριθμό και δεν είναι ένας αριθμός. Είναι 40.000 ψυχές που χάθηκαν μέσα σε μία νύχτα, μέσα σε μία μέρα, και εμείς εδώ τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και τους γύρω μας για τα πάντα. Στ' αλήθεια πόσοι από εσάς έχετε σκεφτεί ότι σε αυτόν τον σεισμό θα μπορούσε να ήσασταν εσείς, κάτω από αυτά τα συντρίμμια, πόσοι έχετε σκεφτεί ότι θα μπορούσαν να είναι τα δικά σας παιδιά, γονείς, συγγενείς ή φίλοι. Πόσο δεδομένες είναι οι ζωές μας; Πόσο δεδομένοι είναι οι άνθρωποι γύρω μας; Πόση από τη ζωή σας πραγματικά τη ζείτε, τη γεύεστε; Πόσοι λέτε «συγγνώμη» και «σε αγαπώ»; Πόσοι από εσάς συγχωρείτε με ευκολία ανθρώπους που αγαπάτε και που ίσως να σας πλήγωσαν άθελά τους;

Μάθαμε να λέμε φράσεις «Μια ζωή την έχουμε» ή «η ζωή είναι μικρή». Εγώ προτιμώ να λέω ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη, το ίδιο ισχύει και για τις ανθρώπινες σχέσεις, κανένας δεν θα πρέπει να είναι δεδομένος. Αλήθεια, τι κερδίζει κανείς με το μίσος, την κακία; Πώς μπορεί κανείς να κουβαλά τόσα αρνητικά συναισθήματα μέσα του; Διάβασα τρομακτικά σχόλια αυτές τις μέρες στα κοινωνικά δίκτυα για την Τουρκία, για τις ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν. Πώς είναι δυνατόν να γίναμε τόσο απάνθρωποι; Πώς γίνεται να βλέπεις την εικόνα του πατέρα που δεν αφήνει το χέρι της κόρης του κάτω από τα συντρίμμια ενώ αυτή ξεψυχά και να βρίζεις και να χαίρεσαι με τον πόνο του συνανθρώπου σου; Όσες διαφορές και να έχουμε με μια χώρα, αυτές λύνονται σε επίπεδο διπλωματίας. Κανένας απλός άνθρωπος δεν φταίει γι' αυτά.

Παρακολούθησα το βίντεο που βγήκε την Πέμπτη για τον τρόπο που χειροκροτήθηκαν όλοι οι διασώστες της ελληνικής αποστολής στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης κατά την αποχώρησή τους από την Τουρκία και από κάτω από το βίντεο υπήρχαν πολλά σχόλια ευγνωμοσύνης και ευχαριστιών. Η ανθρωπιά δεν κάνει διακρίσεις. Η ανθρωπιά και η συνεργασία χτίζουν γέφυρες, ενώ η έχθρα και το μίσος σπέρνουν τη διχόνοια, τον πόνο και τη στασιμότητα. Πολλές φορές στην ιστορία των λαών, ακόμα και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όταν οι δύο αντίπαλοι μετατρέπονται σε συνεργάτες σε μια συζήτηση, χρησιμοποιώντας την ενσυναίσθηση (να μπει ο ένας στη θέση του άλλου), μεγάλες διαφορές λύνονται και οι λαοί και τα έθνη μπορούν να μεγαλουργήσουν και να πάνε μπροστά.

Ζητείται λοιπόν ανθρωπιά όχι μόνο για τους γειτονικούς λαούς μας που περνάνε δύσκολα, αλλά και με τους γύρω μας. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που αυτή τη στιγμή σε αυτήν την παγωνιά δεν έχουν θέρμανση να ζεσταθούν, κοιμούνται σε κρύα σπίτια και δεν έχουν ούτε τα βασικά γιατί οικονομικά δεν τα βγάζουν πέρα. Υπάρχει κόσμος που δεν ξέρει πώς θα βγάλει τον μήνα. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που χάνουν την υγεία τους και τη ζωή τους καθημερινά. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, υπάρχει αυτός ο τεράστιος φανατισμός στα κοινωνικά δίκτυα για κάθε τι ασήμαντο, διαπληκτισμοί για ανούσια πράγματα. Πόσο υπερφίαλος έγινε ο κόσμος και πόσο χάθηκε η ουσία στον βωμό μιας οθόνης και μιας δήθεν εικόνας.

Αυτή τη χαμένη ανθρωπιά να βρίσκαμε ξανά, όχι γεμίζοντας κιβώτια με είδη πρώτης ανάγκης για τους σεισμόπληκτους, αλλά γεμίζοντας την καρδιά μας με ευγνωμοσύνη, ενσυναίσθηση και ουσία.