Γιατί ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν θα κερδίσει τις εκλογές

Είναι γνωστό πως, σε όλες τις χώρες του πλανήτη, ο εκάστοτε υπουργός εξωτερικών, χωρίς αυτό να είναι κανόνας, είναι και εν δυνάμει υποψήφιος για την προεδρία του κράτους, ασχέτως αν του «βγει» ή όχι. Να θυμίσουμε τους Μπόρις Τζόνσον και Λίζ Τρας στο Ηνωμένο Βασίλειο, Χίλαρι Κλίντον στις Η.Π.Α., Σπύρο Κυπριανού, Γιώργο Ιακώβου, Γιώργο Λιλλήκα, Γιαννάκη Κασουλίδη κλπ.

Ο διορισμός δηλαδή από τον ΠτΔ του οποιουδήποτε ατόμου στο συγκεκριμένο υπουργικό θώκο, είναι δηλωτικό συνήθως και των προθέσεων του, όχι για διαδοχή (αφού δεν έχουμε Μοναρχία) αλλά της προσωπικής του επιλογής στο ποιος θα ήθελε να συνεχίσει το έργο του.

Το να θέλω κάτι είναι ένα, το να μπορώ να το επιτύχω ή και-το πιο δύσκολο-να το φέρω σε πέρας, είναι άλλο.

Προ 15ετίας είχαμε έναν πρόεδρο, ο οποίος «θέλοντας να γίνει πρόεδρος», πήρε την οικονομία του τόπου 20 χρόνια πίσω. Το να οδηγώ καλά και άνετα ένα επιβατικό μικρό όχημα, δεν με νομιμοποιεί να απαιτώ να οδηγώ ένα λεωφορείο γεμάτο γυναικόπαιδα γιατί απλώς … θέλω, διότι στο τέλος θα τους οδηγήσω στον γκρεμό! Κάπως έτσι είναι το πολιτικό σκηνικό και σήμερα. Το «είναι η σειρά μου», ή «το καταστατικό προνοεί ….» είναι ένα πράμα και το ποιος είναι πιο εκλέξιμος είναι άλλο.

Τώρα τι έχουμε;

Έχουμε έναν υποψήφιο πρόεδρο πρώην υπουργό εξωτερικών, κι έναν πρόεδρο κόμματος, ο οποίος 18 μήνες πριν τη λήξη της θητείας του σημερινού προέδρου, εξήγγειλε υποψηφιότητα για να … προλάβει την εξαγγελία του ανθυποψηφίου του, παραγνωρίζοντας το γεγονός πως ο σημερινός ΠτΔ είχε ακόμα 18 ολόκληρους μήνες για να ολοκληρώσει το πρόγραμμά του.

Η διάσταση και η ρήξη των σχέσεων Πινδάρου-Προεδρικού χρονολογείται, αφού εκ μέρους της Πινδάρου, η ανάγκη επανασυγκόλλησης διεφάνη και κρίθηκε ως επιτακτική, μόνο όταν η απόφαση του κ. Νεοφύτου για εξαγγελία υποψηφιότητας οριστικοποιήθηκε. Ακόμα όμως και τότε, μικρές λεπτομέρειες έδιναν ένα στίγμα με παράξενο προσανατολισμό∙ ενώ δηλαδή διακαώς ήθελε την στήριξη του κ. Αναστασιάδη, στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις του, φρόντιζε στο φόντο πίσω του να φαίνεται είτε φωτογραφία του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη, είτε το βιβλίο του «η Κατάθεσή μου» επιμελώς τοποθετημένο πίσω του κ. Νεοφύτου, ενώ στις διάφορες δηλώσεις του, έκανε αναφορά πάντα στον ιδρυτή της Παράταξης και ποτέ, ή σπάνια στον κ. Αναστασιάδη, τον οποίο δεν έχει πείσει να τον στηρίξει αλλά τον έχει κυριολεκτικά «ρυμουλκήσει» και εμπλέξει στην προεκλογική του, προσπαθώντας να επικαλεστεί τον κομματικό πατριωτισμό του και την ανάγκη διατήρησης της ενότητας του ΔΗ.ΣΥ. . Θεωρούσε δε και ο κύριος Νεοφύτου και στελέχη του ΔΗΣΥ, περίπου ως ευεργεσία του ίδιου προς τον κ. Αναστασιάδη, την ψήφιση των διαφόρων νομοσχεδίων που κατατίθεντο στη Βουλή και όχι ως κομματικό και πατριωτικό τους καθήκον.

Εκλεξιμότητα

Κάτι που δεν κατάλαβε ο κύριος Νεοφύτου, είναι πως η πολυσυλλεκτικότητα και η λαοφιλία του κ. Χριστοδουλίδη ήταν ανέκαθεν στα ύψη και παραμένει πολύ ψηλή, ενώ η δική του περιορίστηκε στην επίκληση της κομματικής πειθαρχίας στη βάση της οποίας το κάθε στέλεχος έκρινε πως έπρεπε να στηρίξει τον αρχηγό του. Μέχρις εκεί. Η εξωτερική δεξαμενή άντλησης ψήφων του κυρίου Νεοφύτου είναι από άδεια έως ελάχιστη.

Άσε που αν δει κανείς πιο «πονηρά» τις προθέσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων του ΔΗ.ΣΥ. που ενεθάρρυναν τον κ. Νεοφύτου να συνεχίσει ακάθεκτος την προεκλογική λέγοντάς του πως η συσπείρωση των Συναγερμικών έρχεται στο … παρά πέντε, ίσως αποδειχθεί πως την επαύριον των εκλογών να είναι οι πρώτοι που θα αναφωνούν: άρον άρον σταύρωσον αυτόν!

Δημιουργήθηκε από τον κύριο Φλέσσα το θέμα με την αντιγραφή των κειμένων Κασουλίδη, με μια γιγάντια προσπάθεια εκ μέρους του ΔΗΣΥ να παρουσιαστεί ως το μέγα έγκλημα, κι όμως ο κόσμος κώφευσε και ΣΕ ΟΛΕΣ τις δημοσκοπήσεις ψηφίζει Χριστοδουλίδη. Δημιουργήθηκε το θέμα των ψεύτικων λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όμως πάλι ο κόσμος ψηφίζει Χριστοδουλίδη. Μετά, αφέθηκαν σκιές λάσπης για την εγκυρότητα των ακαδημαϊκών του προσόντων, και πάλι όμως ο κόσμος δεν στέρησε από τον κ. Χριστοδουλίδη την απόσταση των δέκα ποσοστιαίων μονάδων από τον δεύτερο κ. Νεοφύτου που είναι αμφίβολο αν θα διατηρήσει τη δεύτερη θέση.

Ίσως η Κύπρος να βιώνει αυτό που έζησε η Ελλάδα με τον Τσίπρα και η Γαλλία με τον Μακρόν, απλώς κάποιοι εδώ δεν το αντιλαμβάνονται. Όπως επίσης δεν αντιλήφθηκε ο κ. Νεοφύτου πως δύο από τους μεγαλύτερους του εχθρούς, είναι η τρίτη θητεία και η κρυφή ψήφος. Σε σχέση με τις δυσκολίες που παρουσιάζει η εκλογή κάποιου από το ίδιο κόμμα για τρίτη θητεία, θα μπορούσε ο κ. Νεοφύτου να στηρίξει την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, εξουδετερώνοντας τις δυσκολίες αυτές με την εκλεξιμότητα και δημοφιλία Χριστοδουλίδη ή απλά, θα μπορούσε να τον αφήσει να αγωνιστεί, να χάσει, και να τον εξαφανίσει πολιτικά.

Όσον αφορά την κρυφή ψήφο, είναι γνωστό σε όλους πως πάντα αυτή εκφράζεται αρνητικά προς την εκάστοτε εξουσία. Και εξουσία σήμερα είναι ο κ. Νεοφύτου, όχι ο κ. Χριστοδουλίδης.

Η σχέση του κυρίου Νεοφύτου με τα άλλα κόμματα, χαρακτηριζόταν πάντα από το σύνδρομο της Αρίας Φυλής. Θεωρεί πως τα άλλα κόμματα, είναι ταγμένα για να υπηρετούν τη μεγάλη παράταξη και τις εκάστοτε επιλογές της και δεν αντιλαμβάνεται πως παρά τα μικρότερα ποσοστά των οποιονδήποτε «συνεταίρων», η σχέση είναι αμφίδρομη και πως σε κάποια χρονική στιγμή πρέπει να δει και τα «δίνω» και όχι μόνο τα «θέλω». Ούτε Νικόλα ήθελε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε Καρογιάν για Πρόεδρο της Βουλής, ο οποίος Καρογιάν στηρίζοντας δύο φορές τον εκλεκτό του ΔΗΣΥ έχασε και την ηγεσία του κόμματός του και αποβλήθηκε και από αυτό. Τα κόμματα αυτά, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, οι μέχρι προ τινός εκλεκτοί φίλοι του κ. Νεοφύτου στο να ψηφίζουν τους προϋπολογισμούς του κράτους (και πιθανοί εταίροι του στην προεκλογική του), ξαφνικά έγιναν …αχταρμάς και κοινοπραξία!

Η νοοτροπία αναζήτησης «χρήσιμων ηλίθιων» στην εξυπηρέτηση του ιερού σκοπού της Αρίας Φυλής, δεν ευδοκιμεί πλέον και η αμφισβήτηση ήρθε εξ ιδίων, γι’ αυτό και η στήριξη της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη από μεγάλη μερίδα Συναγερμικών. Έχει γίνει τόσο μεγάλη προσπάθεια «συναγερμοποίησης» του κράτους από τον κύριο Νεοφύτου, που η ρήση φίλου πως, «ούτε στον νοσσιόν τους δεν μας αφήνουν να καθίσουμε» έχει πλήρη επαλήθευση.

Αυτή τη φορά, η εκλογή του προέδρου του ΔΗΣΥ στην Προεδρία του κράτους θα αποτύχει γιατί απαξίωσαν όλους τους εν δυνάμει συνεταίρους τους και τα θέλουν όλα δικά τους. Γιατί, να θέλουν και σύζυγο και ερωμένη, δεν τους βγαίνει!

Οι σπασμωδικές κινήσεις και οι παλινδρομήσεις που γίνονται από πλευράς του κυρίου Νεοφύτου τον εκθέτουν και του στοιχίζουν, είτε αυτές αφορούν τον αποκεφαλισμό του κ. Πάλμα, ενός μετριοπαθούς και νηφάλιου στις πολιτικές του δράσεις προσώπου, είτε τις διαγραφές στελεχών του κόμματος (παρά το «το παίρνω επάνω μου»), είτε την μειωτική και έμμεσα αναγκαστική προς τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου συλλογή υπογραφών στήριξης της υποψηφιότητάς του, φανερώνουν δε πανικό στο στρατόπεδό του.

Οι σκόπιμα διοχετευόμενες φήμες για συνεργασία Αβέρωφ-Μαυρογιάννη («τούντην ττόκκαν να την αθθυμάστε») στον δεύτερο γύρο, ώστε να αποκλείσουν τον Χριστοδουλίδη από την εκλογή, μόνο μειδίαμα προκαλούν αφού το επιχείρημα είναι απλό: τον κόσμο σας δεν καταφέρατε να τον πείσετε να ψηφίσει εσάς, πώς θα τον πείσετε να ψηφίσει άλλον;

Απόλυτος άρχων στην εσωτερική διακυβέρνηση του τόπου τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος επέμενε να γίνει πρόεδρος σε μια φάση που δεν του βγαίνει και με αναπάντητο το ερώτημα: 10 ολόκληρα χρόνια, πώς δεν υλοποίησε όλα όσα τώρα εξαγγέλλει;

Αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάσει, αλλά να στερήσει και από τον κόσμο του ΔΗΣΥ, άλλη μια ΒΕΒΑΙΗ 5ετία στην εξουσία, και να έχει ο ίδιος πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάσπαση της παράταξης που ηγείται.

*Δικηγόρος