Το νέο μας αυτογκόλ: ψηφίζουμε τη τσέπη μας αντί την Κύπρο που χάνουμε

Του Δρα Θεόδωρου Παναγιώτου

Σε άρθρο του στην εφημερίδα Πολίτης (22/1/2023), ο Χρήστος Πουργουρίδης ανέδειξε μια σειρά αυτογκόλ της πλευράς μας στην διαχείριση του Κυπριακού. Τα αυτογκόλ μας δεν έχουν τέλος. Από τα 13 σημεία στο πραξικόπημα, και από την άρνηση μας να διαπραγματευθούμε το Σχέδιο Ανάν στην αποχώρηση μας από το Κραν Μοντανά.

Και τώρα, οδεύουμε για το αποκορύφωμα των αυτογκόλ μας. Τη στιγμή που η Τουρκία προετοιμάζει την προσάρτηση της κατεχόμενης γης μας, εμείς ετοιμαζόμαστε να ψηφίσουμε με κριτήριο το συμφέρον της τσέπη μας αντί τη σωτηρία της πατρίδας που χάνουμε. Ούτε οι ψηφοφόροι, ούτε και οι υποψήφιοι φαίνεται να συγκινούνται. Πενήντα χρόνια κατοχής και αποτυχημένων συνομιλιών μας έπεισαν πως τα τετελεσμένα δεν μπορούν να ανατραπούν, κι’ αν μπορούν η μη λύση είναι προτιμότερη της λύσης. Η διχοτόμηση έχει εδραιωθεί και «δεν είναι και άσχημη», και τυχόν προσάρτηση «δεν θ’ αλλάξει την καθημερινότητά μας ή το μέλλον των παιδιών μας».

Όμως η διχοτόμηση δεν αφορά μόνο τα κατεχόμενα, αφορά και το εγγύς και απώτερο μέλλον της σήμερα ελεύθερης Κύπρου. Όπως πολύ σωστά διαπιστώνει η Φωτεινή Μιχαηλίδου-Χρίστου σε πρόσφατο άρθρο της στον Πολίτη (22/1/2023): «προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία σημαίνει ανεξέλεγκτο εποικισμό και στρατικοποίηση των κατεχομένων… υπονόμευση της ασφάλειας μας … να μην έρχονται πλέον ξένες επενδύσεις, αφού δεν θα υπάρχει εγγύηση ασφάλειας και σταθερότητας». Και καταλήγει «αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο της ιστορίας μας…Η Κύπρος μας κτυπά το τελευταίο καμπανάκι».

Πως το απαντάμε; Ο καθένας μας έχει τις δικές του αξιολογήσεις και προτιμήσεις. Αλλά ας μη έχουμε ψευδαισθήσεις; Τη προσάρτηση των κατεχομένων που είναι επί των θυρών πολύ δύσκολα θα την αποφύγουμε είτε πριν τις Τουρκικές εκλογές είτε μετά . Θα μπορούσαμε, όμως. Αν είχαμε οχυρώσει την Κύπρο όπως οχυρώθηκε η Ελλάδα, τόσο με εξοπλιστικά συστήματα όσο και με διμερείς αμυντικές συμφωνίες με χώρες όπως τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, θα ήταν απίθανο ο Ερντογάν να πραγματοποιήσει τις απειλές του εναντίον της Κύπρου.

Η τελευταία μας ευκαιρία, στους λίγους μήνες που μας μένουν πριν τις Τουρκικές εκλογές, είναι να εκδηλώσουμε ξεκάθαρα και απερίφραστα: α) την ετοιμότητα μας να επαναρχίσουμε τις συνομιλίες για λύση από εκεί που έμειναν και εντός χρονοδιαγράμματος, και β) την προσκόλληση μας στο άρμα της Δύσης άμεσα και χωρίς ενδοιασμούς, καλώντας τη Γαλλία και τις ΗΠΑ να μας εξοπλίσουν όπως έκαναν και με την Ελλάδα και τα Ελληνικά νησιά. Οι ΗΠΑ με την άρση του Αμερικανικού εμπάργκο όπλων και με τις κοινές ασκήσεις με την Εθνική Φρουρά μας έδειξαν τον δρόμο. Η Τουρκία το αντιλήφθηκε και ωρύεται.

Εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να αμφιταλαντευόμαστε και να αφήνουμε τις επιλογές μας ανοικτές. Ελπίζουμε ότι σύντομα ο πόλεμος στην Ουκρανία θα τελειώσει και θα πάμε πίσω στο προσφιλές μας «διπλοπόρτι» που ήταν πάντα καλό για τη τσέπη μας και καταστροφικό για την πατρίδα μας και, σε τελική ανάλυση, καταδικαστικό για την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ναι η Τουρκία το παίζει «διπλοπόρτι» με τη Ρωσία και τη Δύση. Η Τουρκία όμως ξέρει και μπορεί. Είναι μεγάλη και δυνατή χώρα που τη θέλουν διακαώς και οι μεν και οι δε. Κι’ όμως ήδη άρχισε να έχει συνέπειες για την αμφιλεγόμενη της πολιτική που της στοίχησε την αξιοπιστία της για τη Δύση που αναζητά δεύτερη γραμμή ασφάλειας από την Αλεξανδρούπολη μέχρι Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο.

Εμείς, όντας το 1% της Τουρκίας σε πληθυσμό και έκταση δεν έχουμε άλλη επιλογή από του να διαλέξουμε στρατόπεδο. Είτε με τους μεν είτε με τους δε. Αρκετά υποφέραμε σαν λαός και χάσαμε σαν χώρα, από την αδέσμευτη μας πολιτική και τα αλλεπάλληλα μας αυτογκόλ. Ξεκινήσαμε με στόχο την ένωση με την Ελλάδα. Και που καταλήγουμε; Στο παρά πέντε της ένωσης της μισής μας πατρίδας με τη Τουρκία!

Και βέβαια, για αυτή την τραγική κατάσταση που έχουμε περιέλθει φταίει πρωτίστως η αναθεωρητική και επεκτατική Τουρκία. Όμως εμείς γιατί να τη διευκολύνουμε με την ερμαφρόδιτη εξωτερική πολιτική μας και τα αλλεπάλληλα αυτογκόλ μας; Πάθαμε και δεν μάθαμε!

Τι κάνουμε τώρα σαν λαός που θέλει να περισώσει ότι περισώζεται έστω και την ύστατη; Ζητούμε απ’ όλους τους υποψηφίους για την Προεδρία της χώρας να δεσμευτούν ότι η πρώτες τους πράξεις, αν εκλεγούν, δεν θα είναι ούτε η ΑΤΑ, ούτε οι εξετάσεις τετραμήνων, αλλά: α) η ετοιμότητα μας να επαναρχίσουμε τις συνομιλίες για λύση από εκεί που έμειναν και εντός χρονοδιαγράμματος και β) η άμεση και αμετάκλητη προσκόλληση μας στο άρμα της Δύσης συνοδευόμενη από δεσμευτικές αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ.

Διαφορετικά, ο καθένας μας θα πρέπει να ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει την Κύπρο που χάνει! Παραφράζοντας τους στίχους του Κώστα Καβάφη στο ποίημα «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», με πόνο ψυχής απευθύνομαι σε κάθε συμπατριώτη μου:

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια χώρα…

όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα…

αποχαιρέτα την, την Κύπρο που χάνεις.

Σύντομο Βιογραφικό

Ο Δρ. Θεόδωρος Παναγιώτου είναι Καθηγητής Οικονομικής Ανάπτυξης & Ηθικής και Διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Διοίκησης Κύπρου, γνωστού ως CIIM. Για 25 χρόνια δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και το 2007 τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης που απονεμήθηκε στη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή.