Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Αχιλλέας και το ανεξάρτητο κίνημα της επανένωσης

Δυσαρεστούνται και προβληματίζονται πολλοί συμπολίτες μας για τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές των Αχιλλέα Δημητριάδη και Ανδρέα Μαυρογιάννη αλλά και ενίοτε μεταξύ των ίδιων των υποψηφίων. Αντί, σημειώνουν, να υποδεικνύουν αμφότεροι τα στραβά της απερχόμενης διακυβέρνησης και να μάχονται κατά του κράτους-μαφία από κοινού, διασπούν τον χώρο της προοδευτικής αντιπολίτευσης και μειώνουν τις πιθανότητες του επικρατέστερου υποψήφιου να βρεθεί στον Β’ γύρο των προεδρικών εκλογών.

Κάποιοι, πιο έντονοι, το πάνε ακόμα πάρα πέρα κατηγορώντας ευθέως την υποψηφιότητα Αχιλλέα Δημητριάδη πως δήθεν εργάζεται συνειδητά ή ασυνείδητα για την αποτυχία της επιλογής του ΑΚΕΛ και την πριμοδότηση των υποψηφίων της Δεξιάς. Ασφαλώς, όλα αυτά τα επιχειρήματα και οι κατηγορίες μπορούν να ειπωθούν και αντίστροφα. Ίσως να είναι οι επιλογές του ΑΚΕΛ που υποβοηθούν την επικράτηση της Δεξιάς και του απορριπτισμού, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος άλλος. Θα τους κρίνει όλους φαντάζομαι η συνέχεια, τα δράματα που θα εξελιχθούν μετά τις εκλογές και οι αποκαλύψεις που ενδεχομένως θα γίνουν στην προσπάθεια να ερμηνευθούν τα αποτελέσματα της κάλπης.

Το χρήσιμο για τους πολίτες είναι να διαπιστωθούν οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις δύο υποψηφιότητες του προοδευτικού χώρου και να αναδειχθεί κατά πόσο όντως υπάρχουν σημαντικές αποκλείσεις ή πρόκειται για πολιτικά παίγνια και επιδείξεις ισχύος. Τι είναι αυτό που εμποδίζει το μεγαλύτερο και το μικρότερο ρεύμα να συμπορευθούν με εμπιστοσύνη από τον πρώτο γύρο των εκλογών; Τι δεν επέτρεψε στο ΑΚΕΛ να υιοθετήσει την υποψηφιότητα Αχιλλέα και τι αποτρέπει το ανεξάρτητο επανενωτικό κίνημα από την υποστήριξη Μαυρογιάννη;

Διαφορετικές εκτιμήσεις, στρατηγικές και προτεραιότητες

Η αλήθεια είναι πως διαφαίνονται σημαντικές διαφορές στα ζητήματα στρατηγικής ανάμεσα στα δύο ρεύματα. Το μεν ΑΚΕΛ έχει προφανώς εκτιμήσει πως με μια πιο «ενδιάμεση» υποψηφιότητα θα έχει περισσότερες δυνατότητες να απευθυνθεί και να προσεγγίσει ένα πιο ευρύ κοινό και ιδίως το φοβικό προς τη λύση που συνήθως κρίνει τις εκλογές. Η στρατηγική αυτή θα αποδειχθεί ικανή μόνο στην περίπτωση που αντίπαλος του κ. Μαυρογιάννη την δεύτερη Κυριακή είναι ο μάλλον αντιδημοφιλής πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Σε κάθε άλλο σενάριο φαντάζει ως, τουλάχιστον, προβληματική.

Η στρατηγική της τάσης που στηρίζει τον Αχιλλέα από την άλλη, ήταν εξαρχής η μετατροπή αυτών των εκλογών σε «δημοψήφισμα» για την αποτροπή της πορείας προς την οριστική και αμετάκλητη διχοτόμηση που μας καταδίκασε η διακυβέρνηση Αναστασιάδη. Μιας διχοτόμησης που συνδέεται άμεσα με τη νομή της εξουσίας ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις και συμφέροντα, τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία καθώς φυσικά και τα φαινόμενα έντονης διαφθοράς και διαπλοκής. Η διχοτόμηση και η διαφθορά άλλωστε πάνε χέρι με χέρι, πατώντας πάνω στο «δίκαιο της ανάγκης» και τον «πατριωτισμό» της «δεύτερης καλύτερης λύσης».

Η συνειδητοποίηση του σταδίου που βρισκόμαστε σε ό,τι αφορά το Κυπριακό αλλά και της απτής διασύνδεσης αυτών των εξελίξεων με το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, καθορίζει σημαντικά την εκλογική συμπεριφορά και τις προτιμήσεις των υποστηρικτών της υποψηφιότητας Δημητριάδη. Υπάρχουν όπως φαίνεται και οι ψηφοφόροι που επιλέγουν να μην μετατραπούν σε απολογητές της καθεστωτικής απόφασης για εδραίωση του ελληνοκυπριακού κράτους της σήψης, της παρανομίας και του εύκολου πλουτισμού. Το ναυάγιο και η συσκότιση γύρω από το Κραν Μοντανά είχαν και έχουν, γι’ αυτούς, ονοματεπώνυμο.

Γιατί όχι Μαυρογιάννη

Το μικρότερο προοδευτικό ρεύμα κατατάσσει προφανώς και τον κ. Μαυρογιάννη στους απολογητές αυτής της διαχρονικής αλλά και πιο πρόσφατης συνειδητής επιλογής του κατεστημένου για οριστικοποίηση της διχοτόμησης. Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, προς επίρρωση του επιχειρήματος, δεν βρίσκει κανένα λάθος στην παρουσία και τις θέσεις του Νίκου Αναστασιάδη και της ελληνοκυπριακής πλευράς κατά τον κύκλο των διασκέψεων για την Κύπρο που έκλεισαν άδοξα τον Ιούλιο του 2017 στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας. Ρίχνει, όπως και ο απερχόμενος πρόεδρος αλλά και ο κ. Χριστοδουλίδης, την ευθύνη για το ναυάγιο στην αδιαλλαξία της Τουρκίας σχετικά με το σύστημα των εγγυήσεων, καθώς και στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ επειδή έδωσε τέλος στη διαδικασία και χωρίς επιπλέον διαπραγματεύσεις «λίγων ημερών» μόλις διαπιστώθηκε το σοβαρό αδιέξοδο.

Η μαρτυρία του κ. Μαυρογιάννη για τα τεκταινόμενα κατά τον τελευταίο γύρο των συνομιλιών και τα οποία καθορίζουν έκτοτε την διολίσθηση τόσο του Κυπριακού όσο και στα εσωτερικά ζητήματα της κοινότητας, απέχουν παρασάγγας από τις εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών για τον καταλογισμό και καταμερισμό των ευθυνών της αποτυχίας. Και κάποιοι αποφασίζουν να εμπιστευτούν περισσότερο τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ που κατονομάζει τις δύο κοινότητες ως τις υπεύθυνες για την μη επίτευξη συμφωνίας, από τον μέχρι πρότινος Ελληνοκύπριο διαπραγματευτή και τους συνεργάτες του. Ανώτερους και κατώτερους.

Η εκτίμηση που συνοδεύει αυτή την τάση είναι πως αποτυχία των διασκέψεων για την Κύπρο αφορά στο κατά πολύ μεγαλύτερο μέρος της την απροθυμία της ελληνοκυπριακής πλευράς να αποδεχθεί τις τουρκοκυπριακές απαιτήσεις και θέσεις για αποτελεσματική συμμετοχή στα κέντρα αποφάσεων του ομοσπονδιακού κράτους. Η σκληρή στάση την οποία εξέφρασε και εκφράζει το τρίδυμο Αναστασιάδη, Χριστοδουλίδη και Μαυρογιάννη, δεν αποδέχεται τη μία θετική τουρκοκυπριακή ψήφο τόσο στο υπουργικό συμβούλιο όσο και σε άλλους οργανισμούς υψίστης σημασίας. Και είναι ακριβώς αυτή η αποδοχή που θα ξεκλείδωνε τόσο το εδαφικό όσο κυριότερα το ζήτημα του νέου συστήματος εγγυήσεων, επιτρέποντας στη Άγκυρα να κάνει πράξη τις διαβουλεύσεις της με τον Γενικό Γραμματέα και το επιτελείο του.

Επιτυχία του Αχιλλέα είναι βήμα προόδου και αντίστασης

Τίθεται λοιπόν ζήτημα αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης για το πρόσωπο του κ. Μαυρογιάννη σχετικά με τις πραγματικές του θέσεις και προθέσεις, μέχρι που μπορεί να φτάσει και ποιους στόχους τελικά θα θελήσει να υπηρετήσει εάν και εφόσον εκλεγεί στο ανώτερο πολιτικό αξίωμα. Μπορεί ένας συνειδητός απολογητής του Τάσσου Παπαδόπουλου και του Νίκου Αναστασιάδη να εμπνεύσει και να εκπροσωπήσει τον κόσμο της λύσης; Είναι σε θέση η στήριξη από το ΑΚΕΛ από μόνη της να διασκεδάσει αυτές τις ανησυχίες και να πείσει τους επανενωτικούς ψηφοφόρους που δεν αγωνιούν για τις παραταξιακές συσπειρώσεις;

Η απάντηση είναι, σαφώς, όχι. Ο ψυχολογικός εκβιασμός και τα ψευδοδιλλήματα που μπαίνουν απέναντι στους ψηφοφόρους που στηρίζουν τον Αχιλλέα Δημητριάδη μπορούν όντως να επηρεάσουν όσες και όσους θέτουν ως προτεραιότητα τα ποσοστά των μεγάλων κομμάτων. Οι υπόλοιποι δείχνουν να συναποτελούν μια συμπαγή και αποφασισμένη ομάδα πολιτών που θέτει ως προτεραιότητα ένα διαφορετικό παράδειγμα αμφισβήτησης των πολιτικών και των αφηγημάτων που κράτησαν άλυτο το Κυπριακό. Η επιτυχία του Αχιλλέα θα αποτελεί ένα βήμα προόδου και αντίστασης στα τετελεσμένα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια επανάληψης των φοβικών νοοτροπιών που μας έφεραν στο συν πέντε της διχοτόμησης. Η Κύπρος αξίζει καλύτερα.

*Μέλος Πολιτικού Γραφείου, Αμμόχωστος για την Κύπρο.