Το προφίλ του Κύπριου «κομμουνιστή»

Για να αποφευχθεί η εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη στην προεδρία της Δημοκρατίας, που θα μας φέρει ακόμη μια χαμένη πενταετία χωρίς λύση και πιο κοντά στη διχοτόμηση, πρέπει να συμφωνήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα να ψηφίσουν από κοινού τον υποψήφιο που θα περάσει στη δεύτερη Κυριακή. Πόσο ρεαλιστικό είναι τούτο στη σημερινή κυπριακή πραγματικότητα; Ως απάντηση, αναδημοσιεύονται δύο άρθρα που γράφτηκαν πριν μερικά χρόνια και πιστεύω ότι είναι ακόμη επίκαιρα. Μετά το «Προφίλ του Κύπριου εθνικόφρονα», σήμερα αναδημοσιεύεται το «Προφίλ του Κύπριου Κομμουνιστή»:

Ο Κύπριος κομμουνιστής είναι οπωσδήποτε φανατικός οπαδός αριστερού σωματείου το οποίο αποκαλεί «ομάδα του λαού». Ο κομματικός και ο ποδοσφαιρικός φανατισμός συγχέονται και συχνά μεταγγίζονται και αλληλοενισχύονται ανάλογα με την περίπτωση. Στα γήπεδα, ο κομματικός φανατισμός ενισχύει του ποδοσφαιρικού, στις πολιτικές συγκεντρώσεις γίνεται το αντίθετο. Τα συνθήματα που μεταφέρει στα γήπεδα είναι πάντοτε τυποποιημένα, οπωσδήποτε αντιδεξιά και στολίζουν τους αντιπάλους με κοσμητικά επίθετα. Έχει την πεποίθηση ότι η ομάδα του γενικά αδικείται από τη διαιτησία, ιδιαίτερα σε περιόδους δεξιάς διακυβέρνησης. Είναι πιστός στην ομάδα του, τρέχει σε κάθε της κάλεσμα και τη βοηθά παντοιοτρόπως όποτε του ζητηθεί.

Η στράτευσή του στην αριστερή ιδεολογία ξεκινά από πολύ νεαρή ηλικία, όπου του εμφυτεύονται οι αριστερές ιδέες, τις οποίες υιοθετεί χωρίς σοβαρή κριτική λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Αυτές οι ιδέες τις οποίες δέχεται υπό μορφή σλόγκαν και κονσέρβας θα αποτελέσουν το οπλοστάσιο της επιχειρηματολογίας του σε όλες τις μελλοντικές του συζητήσεις για να υπερασπίσει τη γραμμή του κόμματος. Τα όσα έχει διδαχθεί τα θεωρεί δόγματα, αυτό τον οδηγεί να μην τα αναλύει διεξοδικά και να συμφωνεί με όλες τις αποφάσεις της ηγεσίας του. Όταν στριμωχθεί στη συζήτηση ότι μια απόφαση ενδεχομένως να είναι λανθασμένη, σου απαντά με το αποστομωτικό «για να αποφασίσει έτσι η ηγεσία κάτι θα ξέρει»! Ό,τι δεν συμφωνεί με τις αποφάσεις του κόμματος το θεωρεί ως παγκόσμια ιμπεριαλιστική συνωμοσία, με βάση την οποία ερμηνεύει όλα τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα και εκτιμά ότι η σημερινή Ρωσία του Πούτιν αποτελεί συνέχεια της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης.

Έχει το σύνδρομο της καταδίωξης, το κράτος τον κυνηγά διαρκώς και αυτό αποτελεί ένα συνεχές άλλοθι για όλες τις αποτυχίες του. Οι σχέσεις των «κομμουνιστών» με την Εκκλησία δεν είναι και οι καλύτερες. Οι πιο φανατικοί είναι άθεοι, θεωρούν τα περί της θρησκείας παραμύθια και μιλούν με σκωπτικό και απαξιωτικό τρόπο για τους «ευσεβείς» ελληνοχριστιανούς. Γενικά οι Αριστεροί θεωρούν τους εαυτούς τους «προοδευτικούς», έχουν καλλιτεχνικές ευαισθησίες και υπηρετούν τις τέχνες σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, υποστηρίζουν εκείνους τους καλλιτέχνες που κατά την εκτίμησή τους εκφράζουν τη γραμμή της Αριστεράς. Έτσι, ακούν συγκεκριμένους τραγουδιστές ή παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις ορισμένων θιάσων.

Μεταξύ των ομοϊδεατών υπάρχει μια άγραφη συνεννόηση αλληλοϋποστήριξης. Τούτο γίνεται, τόσο για βοήθεια των «συντρόφων», αλλά κυρίως γιατί πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο προωθούν την αριστερή ιδεολογία. Έτσι, αγοράζουν συγκεκριμένα καταναλωτικά αγαθά και προωθούν προϊόντα ορισμένης προέλευσης. Η επιλεκτική αγορά επεκτείνεται στο εμπόριο, στις υπηρεσίες και γενικά όπου θεωρούν ότι βοηθούν τους «δικούς» τους.

Ο μέσος αριστερός εργάτης ή αγρότης είναι ενταγμένος στις λαϊκές οργανώσεις ή στον μορφωτικό σύλλογο του χωριού ή της γειτονιάς του. Δεν πατά το πόδι του στην απέναντι πλευρά του δρόμου που βρίσκονται τα «εθνικόφρονα» σωματεία, έστω και αν δεν έχει τίποτε να χωρίσει με τον δεξιό συγχωριανό του.

Η ευκολία με την οποία εντάσσονται στα οργανωμένα σύνολα που ελέγχονται από το κόμμα και τις παραφυάδες του καθιστά πολύ εύκολη τη συσπείρωση και συγκέντρωσή τους. Έτσι, ανταποκρίνονται άμεσα και σε ελάχιστο χρόνο στα καλέσματα για πολιτικές ή άλλες εκδηλώσεις. Ο αριστερός είναι οργανωμένος σε κομματικές ομάδες, συνδέσμους, συνδικαλιστικές και αγροτικές οργανώσεις, μαθητικές και φοιτητικές παρατάξεις και ό,τι άλλο σκεφτείτε. Αυτή η συσπείρωση και το αίσθημα του ανήκειν που τους προσφέρει, τους δίνει την αίσθηση της δύναμης και της ασφάλειας που δεν θα είχαν αν λειτουργούσαν μεμονωμένα.