Οι ασθενείς έγιναν γιατροί και βγάζουν και διάγνωση

Τις τελευταίες δύο με τρεις εβδομάδες είμαστε αντιμέτωποι με μια έξαρση λοιμώξεων του αναπνευστικού, οι οποίες σε συνδυασμό με τον κορωνοϊό έχουν γεμίσει τα δημόσια νοσηλευτήρια, την ώρα που και στα ιατρεία των προσωπικών γιατρών γίνεται ο κακός χαμός. Ανάμεσα στα πολλά τρελά που έχω ακούσει αυτές τις ημέρες, είναι και ότι ασθενείς παίρνουν τηλέφωνο τον γιατρό τους και παραγγέλνουν παραπεμπτικά για εργαστηριακές εξετάσεις, για ειδικούς γιατρούς και αντιβιώσεις. Με λίγα λόγια, οι ασθενείς γίνονται γιατροί, βγάζουν από μόνοι τους διάγνωση, όχι μόνο για το τι έχουν αλλά και για το πώς θα το αντιμετωπίσουν και απλά παίρνουν τηλέφωνο τον προσωπικό τους γιατρό για να τους γράψει τη συνταγή για να μπορέσουν να πάρουν την αγωγή που οι ίδιοι θεωρούν ότι χρειάζονται. Αν είναι έτσι, τότε γιατί κάποιος να θυσιάσει 10 χρόνια από τη ζωή του και αμέτρητες ώρες διαβάσματος και παρακολούθησης επιστημονικών σεμιναρίων για να γίνει γιατρός; Την ιατρική που θέλουν οι Κύπριοι πολίτες μπορεί να την κάνει και μια γραμματέας ή ένας τηλεφωνητής, αφού, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, τα ιατρεία των προσωπικών γιατρών δεν είναι ιατρεία, αλλά κέντρα εξυπηρέτησης του πολίτη. Όταν ο άλλος παίρνει τηλέφωνο τον γιατρό του Κυριακή στις 10 το βράδυ και απαιτεί να του γράψει άδεια ασθενείας και όταν ο γιατρός κάνει το «λάθος» να του ζητήσει να περάσει το πρωί να τον δει εκείνος διαγράφεται από κοντά του και στα επόμενα 10 λεπτά έχει βρει άλλον γιατρό και έχει εξασφαλίσει την άδεια ή το παραπεμπτικό που θέλει, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Είμαστε δεύτεροι στην ΕΕ στην κατανάλωση αντιβιοτικών. Ενώ η διάμεση καθορισμένη ημερήσια δοσολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέρχεται στο 16,4 ανά 1.000 κατοίκους, στην Κύπρο αγγίζει το 25. Εδώ και χρόνια έχει γραφτεί αμέτρητες φορές από διάφορα ΜΜΕ ότι στην Κύπρο λαμβάνουμε «αντιβιοτικά με τη σέσουλα», ή ότι «με του ψύλου πήδημα θέλουμε αντιβίωση», αλλά μέχρι εκεί. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει καμία εκστρατεία διαφώτισης του κοινού για τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει στον ανθρώπινο οργανισμό η αλόγιστη κατανάλωση αντιβιοτικών. Μείναμε στα θα και ακόμη περιμένουμε εκείνη την Εθνική Στρατηγική για τη μείωση των αντιβιοτικών. Αυτό που χρειάζεται βέβαια να γίνει είναι να δωθεί από το Υπουργείο Υγείας η απαραίτητη σημασία στο ζήτημα και επιτέλους να γίνει μια συλλογική προσπάθεια εκπαίδευσης των πολιτών στο πώς να χειρίζονται το ΓεΣΥ. Όταν ο πολίτης- δικαιούχος αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να έχει άποψη, γιατί δεν έχει τη γνώση για την αγωγή που θα του δώσει ο γιατρός του, και όταν εμπιστευτεί τον γιατρό του, τότε θα σταματήσει να ζητά αντιβίωση για να αντιμετωπίσει το κοινό κρυολόγημα.