Εργαζόμενος έρχεται, εργαζόμενος φεύγει

Μήπως άλλαξαν πολύ όλα στον κόσμο, προχώρησαν και δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε με αυτά άραγε ως παλιές γενιές; Θεωρείται παρενόχληση να πεις σε μια γυναίκα «είσαι όμορφη», ρατσισμός να βάλεις στο στήθος σου μια κονκάρδα με ένα πιθηκάκι και προσβολή να πεις κυρία. Μήπως θεωρούνται «βάρβαροι» καιροί οι εποχές που ζήσαμε και δεν υπήρχαν αυτά; Πόσο εύκολο έγινε να κολλήσεις σε κάποιον τη ρετσινιά της «παρενόχλησης» και του «ρατσισμού» λόγω της πιο αθώας ενέργειας... Εσείς το λέτε κοινωνική πρόοδο αυτό και πολιτισμό; Όταν κοιτάξω πίσω δεν τα βλέπω αυτά, όμως βλέπω μια ιστορία αγώνα. Που δεν έμεινε τίποτα από εκείνο τον αγώνα τώρα. Ειδικά κοιτάξτε τις δυναμικές της δεκαετίας του 1960. Μέσα σε τι είδους κινήματα βρισκόταν ο κόσμος. Παντού υπήρχαν πάλεις των τάξεων. Περιμέναμε ανά πάσα στιγμή κάποια είδηση για επανάσταση κάπου. Χάθηκε εκείνο το πνεύμα από τότε που μετατράπηκαν σε μη κυβερνητικές οργανώσεις οι μαζικές δημοκρατικές οργανώσεις. Αντικαταστάθηκαν από το πνεύμα της παράδοσης. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι λεφτάδες επανασχεδίασαν τον κόσμο. Βγήκαν μπροστά ο περιβαλλοντισμός, ο φεμινισμός και η φιλοζωία, δεν απέμεινε κανείς να αναφέρεται στην πάλη των τάξεων. Σαν να τέλειωσε ο αγώνας σε αυτό τον κόσμο, στον οποίο, πέραν από την μισή ανθρωπότητα ζει κάτω από το όριο της πείνας. Έγινε μόδα η θετική σκέψη.

Ως Κύπριοι συμβαδίσαμε και εμείς με αυτό τον νέο κόσμο. Στη νέα παγκόσμια τάξη. Όταν κοιτάζω προς τα πίσω τώρα δεν μπορώ να δω τον αγώνα που έβλεπα εδώ πριν το 2000. Όπως ακριβώς μου είπε ένας από τους συνταγματάρχες από την Τουρκία που με συνέλαβαν. Είχε πει το εξής: «Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια μετά το 1974 εδώ. Υπήρχαν κάποιοι που έγραφαν στους τοίχους 'έξω ο φασιστικός στρατός'. Τώρα δεν απέμεινε κανείς. Μόνο εσείς μείνατε, όμως σύντομα θα πάψετε και εσείς να μιλάτε. Η Τουρκία είναι ισχυρό κράτος, δεν μπορείτε να τα βγάλετε πέρα μαζί της».

Υπήρχε ένα αξιοσέβαστο ποσοστό που παραπονιόταν και για την κατοχή της Τουρκίας και για τη λεηλασία των εδαφών - λαφύρων και για τη μεταφορά πληθυσμού από την Τουρκία στο νησί. Επικρινόταν σφοδρά ο Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος ήταν ο φρουρός αυτού του καθεστώτος. Είπε το εξής μια μέρα σε εκείνους που παραπονιόντουσαν για τον μεταφερόμενο πληθυσμό: «Τούρκος έρχεται, Τούρκος φεύγει»! Όλοι εξοργίστηκαν. Τι σημαίνει Τούρκος έρχεται Τούρκος φεύγει; Προϊόν ποιου μυαλού θα μπορούσε να ήταν να θεωρούνταν το ίδιο οι Τουρκοκύπριοι με τον μεταφερόμενο πληθυσμό; Όλοι άρχισαν να παραπονιούνται ότι υποβαλλόμαστε σε μια αναίμακτη γενοκτονία, ότι αφομοιωνόμαστε και ότι ο πληθυσμός που έρχεται έχει γίνει τριπλάσιος, πενταπλάσιος από εμάς. Όμως, στο τέλος παραδόθηκαν. Άλλαξαν τα πάντα όταν αυξήθηκε για τα καλά το δυναμικό των ψήφων των καταγόμενων από την Τουρκία, που έγιναν πολλαπλάσιοι από τον δικό μας πληθυσμό. Όλοι άρχισαν να υπερασπίζονται αυτό τον πληθυσμό. Μάλιστα, τα πολιτικά μας κόμματα άρχισαν να συναγωνίζονται μεταξύ τους για να τους τραβήξουν στις δικές τους τάξεις. Καθώς υπερασπίζονταν τους καταγόμενους από την Τουρκία, σκαρφίστηκαν και δικαιολογίες που θα τους δικαίωναν. Τι λένε; Πρέπει να κοιτάζουμε το ζήτημα ταξικά, δήθεν. Δηλαδή, «εργαζόμενος έρχεται, εργαζόμενος φεύγει».

Έτσι αθώωσαν τον Ραούφ Ντενκτάς, με τον οποίο ήταν πυρ και μανία πριν σαράντα χρόνια. Τώρα και οι αριστεροί μας, όπως και οι δεξιοί μας, αποκαλούν «ρατσιστές» όσους κάνουν τον διαχωρισμό καταγόμενοι από την Τουρκία. Κάποιοι τους αποκαλούν και «Κύπριους εθνικιστές»! Και στον Ντενκτάς δεν άρεσε καθόλου να γίνεται λόγος για Κύπριους. Άλλωστε, γι’ αυτό είχε πει ότι «το μόνο κυπριακό ον είναι το κυπριακό γαϊδούρι». Δεν αρέσει και στους τωρινούς αριστερούς να προβάλλεται ο κυπριωτισμός, όπως δεν άρεσε στον Ντενκτάς. Αφού είναι έτσι, αφού εργαζόμενος έρχεται, εργαζόμενος φεύγει, τότε μήπως πρέπει να ζητηθεί συγγνώμη από τον Ντενκτάς; Κατηγόρησαν και εμάς για ρατσισμό επειδή βάλαμε πρωτοσέλιδο τίτλο ότι «οι ψήφοι των καταγόμενων από την Τουρκία καθόρισαν το αποτέλεσμα» μετά τις τελευταίες εκλογές. Η χώρα έφυγε από τα χέρια μας. Η πατρίδα μας χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Και εκείνοι, σε τι κόσμο βρίσκονται ακόμα; Ενώ ο λαός ψάχνει έναν Κύπριο σουβλιτζή για να φάει σουβλάκια, κοιτάξτε τη δική τους έγνοια. Πλέον δεν παραπονιούνται για τον πληθυσμό, παραπονιούνται για το γεγονός ότι αυτός ο πληθυσμός δεν μπορεί να περάσει στον νότο. Χάρις στους αδελφούς μας από την Τουρκία, θυμήθηκαν τον ταξικό αγώνα που είχαν ξεχάσει τόσο καιρό. Τότε, ζήτω η επανάσταση. Να βουλιάξει τούτη η Κύπρος!