Η απεργία των διανομέων, ο αστυνομικός που γκαρίζει και όλοι εμείς που σιωπούμε

Η εβδομάδα που μας πέρασε τα είχε όλα. Μουντιάλ, αρχιεπισκοπικές εκλογές, απεργίες από διανομείς φαγητού και αστυνομικούς που γκαρίζουν επειδή κάποιοι άνθρωποι τολμάνε να διαδηλώνουν στο πεζοδρόμιο κρατώντας απλώς πλακάτ.

Ας αφήσουμε τα περί Μουντιάλ και εκλογών στην άκρη και ας επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι παραδόξως η απεργία των διανομέων μας φάνηκε... περίεργη. Βλέπετε, δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεκδικούν όλοι σε αυτή τη χώρα τα εργασιακά τους δικαιώματα. Χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες. Στους Ευρωπαίους που έχουμε δικαίωμα να διεκδικούμε και σε όλους τους άλλους που δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να κάνουν το οτιδήποτε. Άλλωστε, είναι γνωστό πώς τους πέφτει πολύ -πάρα πολύ- που μένουν εδώ. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Τα πώς, τα γιατί και για το αν έχουν δίκιο ή όχι για την απεργία που κάνουν, δεν είναι επί της παρούσης. Και δεν είναι επί της παρούσης, επειδή αυτή τη στιγμή υπάρχουν ακόμα πιο σοβαρά πράγματα απ' την εργασιακή εκμετάλλευση που οι ίδιοι καταγγέλλουν. Και αυτό είναι η απαξίωση που βιώνουν.

Βλέποντας τον αστυνομικό να ουρλιάζει στους διαδηλωτές οι οποίοι προχωρούσαν σιωπηλοί στο πεζοδρόμιο και απλώς κρατούσαν πλακάτ γι΄αυτά που διεκδικούσαν, σε πρώτη φάση αναρωτήθηκα αν βρίσκομαι σε μια δημοκρατική χώρα. Σε δεύτερη φάση αναρωτήθηκα αν θα μιλούσε και σε εμένα έτσι αν έκανα ακριβώς το ίδιο, και σε τρίτη φάση αναρωτήθηκα από πού και ώς πού ο αστυνομικός πήρε τόσο αέρα ώστε να μιλάει όπως του γουστάρει σε όποιον του γουστάρει.

Οι απαντήσεις είναι απλές και ξεκάθαρες. Η Κύπρος, ναι, θεωρητικά είναι μια δημοκρατική χώρα, όπου όλοι έχουν δικαιώματα, αρκεί βεβαίως να προέρχονται από τα σύνορα της Ευρώπης. Δεν έχει σχέση αν είσαι νόμιμα στη χώρα, αν δουλεύεις γι' αυτήν και αν πληρώνεις ή όχι. Αν είσαι από τρίτη χώρα, μπαίνεις αυτόματα στη δεύτερη κατηγορία. Στο δεύτερο ερώτημα, αν ο αστυνομικός θα έβγαινε εκτός εαυτού αν προχωρούσα εγώ στο πεζοδρόμιο και κρατούσα πανό, η απάντηση είναι όχι. Κατά πάσα πιθανότητα θα με ρωτούσε ήρεμα και χωρίς ύφος πολλών καρδιναλίων γιατί διαδηλώνω και αν έχω άδεια απ' την Αστυνομία. Όσον αφορά το τρίτο ερώτημα, η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου επικρατεί μία σύγχυση. Και αυτό γιατί δεν έχω ακόμα κατανοήσει ποιος έδωσε στον Χ αστυνομικό το θάρρος και, κυρίως το θράσος, να λειτουργεί σάμπως και είναι ο νόμος ο ίδιος.

Όλοι αυτοί που θα πουν για τους ντελιβεράδες «μια χαρά πληρώνονται», «δεν είναι σε θέση να διεκδικούν», είναι ακριβώς οι ίδιοι που θα παραγγείλουν όταν βρέχει, και οι ντελιβεράδες θα τους εξυπηρετήσουν, γιατί πολύ απλά...«είναι η δουλειά τους», και οι ίδιοι ακριβώς που αύριο θα πουν -σε εσένα, όχι σε αυτούς- «αυτά είναι τα λεφτά και άμα σου αρέσουν».

Ας συνέλθουμε λίγο πια, ας κατεβάσουμε τη μύτη μας και ας ντραπούμε επιτέλους. Ντρέπονται και οι Ευρωπαίοι, μην φοβάστε!