Ο στρεπτόκοκκος, ο κορωνοϊός και η κουλτούρα υγείας που μας λείπει

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Υγείας έκτακτη σύσκεψη για τον στρεπτόκοκκο. Ναι, έτσι λέγεται το «κακό» που βρήκε αυτή τη φορά άλλες χώρες και εμείς -δικαιολογημένα- ανησυχούμε για το πότε θα έρθει η σειρά μας. Πρόκειται, από ό,τι λένε οι ειδικοί, για μια βακτηριακή λοίμωξη που κύριο γνώρισμα έχει τον έντονο πόνο στον λαιμό, ενώ όσοι έχουν μικρά παιδιά είναι πιο εξοικειωμένοι με αυτήν την κατάσταση, καθώς ο στρεπτόκοκκος μεταδίδεται εύκολα στο σχολικό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά είναι και πιο ευαίσθητα. Έχοντας τα παραπάνω δεδομένα, και λαμβάνοντας υπόψη τι επικρατεί τις τελευταίες εβδομάδες σε χώρες, όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου μέσα σε δύο εβδομάδες καταγράφηκαν 16 θάνατοι παιδιών, ο υπουργός Υγείας είχε την περασμένη Δευτέρα σύσκεψη με την Παιδιατρική Εταιρεία Κύπρου, στην οποία αποφασίστηκε η λήψη μέτρων. Αποφάσισαν όπως ετοιμαστούν επικαιροποιημένες κατευθυντήριες οδηγίες από το Υπουργείο Υγείας, άμεσης διάθεσης strep test σε κλινικά εργαστήρια και παρακολούθηση της κατάστασης από την επιδημιολογική ομάδα.

Αυτές είναι συνοπτικά οι αποφάσεις που έλαβαν οι αρμόδιοι, σε μια προσπάθεια να αποφευχθούν τα χειρότερα. Εμείς όμως από τη δική μας πλευρά τι κάνουμε;

Είτε ονομάζεται στρεπτόκοκκος, είτε εποχιακή γρίπη, είτε κορωνοϊός, ή λοίμωξη που είναι σε έξαρση, είτε έχουμε ένα κοκτέιλ λοιμώξεων, τα μέτρα ατομικής προστασίας είναι τα ίδια και πρέπει να μάθουμε επιτέλους να τα τηρούμε. Θέλει πολύ μυαλό, για παράδειγμα, για να πεις ότι δεν θα βγω σήμερα που είμαι κρυωμένος έξω, μήπως έχω οτιδήποτε και κολλήσω και άλλους; Είναι τόσο δύσκολο να πλένεις συχνά τα χέρια σου και να φοράς μάσκα σε χώρους υψηλής επικινδυνότητας; Για εμβολιασμό δεν το συζητώ καν, καθώς εκτός από εκείνους που πιστεύουν ότι το εμβόλιο, είτε του κορωνοϊού είτε της γρίπης, έχει μέσα τσιπάκι, υπάρχει και το άλλο άκρο. Υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι επειδή εμβολιάστηκαν δεν τους ακουμπά τίποτα. Δεν θα κολλήσουν και δεν θα κάνουν κανένα τεστ όσα συμπτώματα και αν έχουν.

Αφήνοντας εκτός το θέμα των εμβολίων, η ερώτηση είναι η εξής: Γιατί πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να μας επιβάλουν μέτρα για να αναγκαστούμε να τα εφαρμόσουμε; Μετά από δύο -σχεδόν τρία- χρόνια «συμβίωσης» με την πανδημία του κορωνοϊού, θα έλεγε κανείς ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και πώς να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Λυπάμαι που το λέω αλλά κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν ισχύει. Υπάρχουν γονείς που στέλνουν τα άρρωστα παιδιά τους στο σχολείο, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα κολλήσουν και τα υπόλοιπα. Και μην ακούσω καμία δικαιολογία του τύπου δεν έχουν πού να τα αφήσουν, γιατί αν αύριο μεθαύριο εξαιτίας της απερισκεψίας ενός γονέα δημιουργηθεί αλυσίδα μετάδοσης στρεπτόκοκκου, ή οποιασδήποτε άλλης λοίμωξης σε ένα σχολείο, τότε καήκαμε όλοι μας.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ούτε ο στρεπτόκοκκος, ούτε ο κορωνοϊός, ούτε η γρίπη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε κουλτούρα υγείας. Είναι εξάλλου ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο μυαλό του Κύπριου, το γεγονός ότι ακόμη και για την αντιμετώπιση ενός απλού κρυολογήματος απαιτεί από τον γιατρό του αντιβίωση. Όχι απλά την απαιτεί αλλά απειλεί και τον γιατρό του, λες και δεν ξέρει ο γιατρός που έφαγε 10 χρόνια από τη ζωή του να σπουδάσει και ξέρει εκείνος που διάβασε τρία άρθρα και δύο αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αυτή, δυστυχώς, είναι η κουλτούρα, ή καλύτερα, η υποκουλτούρα υγείας που έχουμε.