Αυτό που ο διάβολος λέει, δες

Ανεβαίνοντας τα θαυμάσια και ενθουσιώδη σκαλιά της εφηβείας στα θρανία του λυκείου, είχαμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ότι πάρα πολλά πράγματα πηγάζουν από σεξουαλικές ορμές. Νομίζαμε ότι βίωναν σοβαρά προβλήματα σε αυτό το θέμα οι καθηγητές μας, οι οποίοι έρχονταν θυμωμένοι και δυστυχισμένοι στο σχολείο. Λέγαμε «βίωσε οπωσδήποτε κάποιο καβγά με τη σύζυγό του πάλι». Αλλιώς, δεν θα χαστούκιζε κανέναν για πολύ ασήμαντο λόγο. Τότε επιτρεπόταν το ξύλο στα σχολεία. Είχαμε κάποιους καθηγητές που πιστεύαμε ότι έβγαζαν πάνω μας τον πόνο της δυστυχίας στην προσωπική τους ζωή. Μια μέρα, ένας καθηγητής μας είχε χάσει για τα καλά τον μπούσουλα. Αφότου έδειρε κάμποσο έναν συμμαθητή μας στην τάξη, επέστρεψε ξαφνικά καθώς πήγαινε στη θέση του και βαδίζοντας προς το μέρος ενός άλλου συμμαθητή μας, άρχισε να τον δέρνει λέγοντας: «Ποιον έδειρα, ρε; Εσένα έδειρα; Εσένα θα έδερνα, ρε;». Ήταν οι εποχές που άρχισαν τα πρώτα ξυπνήματά μας στη σεξουαλικότητα. Όμως, ήμασταν και τόσο ντροπαλοί ώστε να ξεχωρίζουμε από το πάθος έναν αγνό ρομαντικό έρωτα. Άλλο η ανησυχία της σάρκας και άλλο ο έρωτας. Ήμασταν σαν στις μελοδραματικές τουρκικές ταινίες. Όλοι οι ερωτευμένοι ήταν ποιητές, συγγραφείς.

Είχαμε συνδέσει και τα νεύρα των καθηγητριών μας στο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν κάθε μήνα. Είχαμε μάθει από δεξιά και αριστερά ότι αυτήν την περίοδο οι γυναίκες ήταν νευρικές. Αυτό δεν είχε σχέση με τη σεξουαλικότητα. Ήταν ένα βιολογικό ζήτημα. Ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι για το γεγονός ότι δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα εμείς ως άνδρες. Ανεβήκαμε τα δύσκολα σκαλιά της σκάλας της ζωής ανακαλύπτοντας τη σεξουαλικότητα στις κοινές γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας από εμάς, στους οίκους ανοχής.

Αργότερα, ανακαλύψαμε ότι οι άνθρωποι που φτάνουν στην ευτυχία στη σεξουαλική τους ζωή έχουν χιούμορ, είναι στοργικοί και ανεκτικοί. Έστω και αν μάθαμε να συνδέουμε με οικονομικούς λόγους τα πάντα, όπως είπε ο Καρλ Μαρξ, θεωρούσαμε πως είχε δίκαιο ο Φρόιντ, πιστεύαμε ότι ο Μαρξ είχε αφήσει κενό αυτό το πεδίο και νομίζαμε ότι η σεξουαλικότητα ήταν στην πρώτη θέση, όπως οι οικονομικοί λόγοι. Για να πω την αλήθεια, εγώ ακόμα έχω αυτήν την άποψη. Πριν χρόνια, είχε γράψει ένα άρθρο στην εφημερίδα ο δάσκαλος Αρίφ. Ο τίτλος του ήταν ο εξής: «Θα διοικήσουμε κράτος με λιγούρηδες;». Πίστευε ότι δεν θα μπορούσαν να κάθονται επικεφαλής μιας κοινότητας κάποιοι με προχωρημένη ηλικία, που δεν έχουν πλέον καμία σχέση με τη σεξουαλικότητα. Σε ένα άλλο άρθρο του, έλεγε «πατρίδα είναι το μέρος που μπορείς να κατουρήσεις στους δρόμους του». Έτσι περιέγραφε την ελευθερία και την πατρίδα.

Ύστερα προβληματίστηκα πάνω στους λόγους για τους οποίους οι άνδρες ασκούν βία στις γυναίκες. Στη Ρωσία, ήταν πολύ ικανοποιημένες οι γυναίκες που τις αποκαλούσαν «κυρίες» πλέον και όχι «συντρόφισσες», όταν κατέρρευσε ο σοσιαλισμός και υπήρξε μετάβαση στην ελεύθερη αγορά. Τι έγινε, λέει; Λέγοντας συντρόφισσα δεν φαινόταν, λέει, η σεξουαλικότητα κανενός. Αν είναι γυναίκα ή άντρας. Τότε διάβασα μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη σε ένα περιοδικό στη Μόσχα. Ο δημοσιογράφος μιλούσε με μια κοινή γυναίκα. Τη ρώτησε για ποια πράγματα παραπονιόταν πιο πολύ. Η γυναίκα είπε το εξής: «Μπούχτισα από τους άνδρες που ρωτάνε 'έφτασες και εσύ;', κάθε φορά που τελειώνει μία σχέση». Νομίζω ότι εκείνη είναι η στιγμή κατά την οποία ένας άνδρας είναι πιο στραπατσαρισμένος, πιο καημένος. Σίγουρα αυτός είναι και ένας από τους σημαντικότερους λόγους της βίας κατά των γυναικών. Σαν να εκδικούνται γι’ αυτό το στραπατσάρισμα που εγκαθίσταται στο υποσυνείδητο. Είναι ένα πρόβλημα ανικανότητας. Είδα μια ταινία με τίτλο «Η βραδιά των στρατηγών». Ένας Ναζί στρατηγός σκότωνε τις γυναίκες με τις οποίες ξάπλωνε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά σήμερα; Στη χώρα μας υπάρχουν συζητήσεις για τη σεξουαλικότητα. Είναι αναγκαία η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση; Ναι, είναι. Ουσιαστικά, χρειάζεται να αξιολογηθεί από σεξουαλικής άποψης ακόμα και το κυπριακό πρόβλημα! Πιστεύω ότι πηγάζουν από αυτό τα ουσιαστικά προβλήματα των σοβινιστικών, ρατσιστικών και φανατικών μας κύκλων. Αυτός είναι και ο λόγος που καταφεύγουν στη βία. Προσπαθούν να καλύψουν με την αγάπη για τη σημαία, τα εμβατήρια και την πατρίδα, την ευτυχία την οποία δεν μπορούν να φτάσουν στη σεξουαλικότητα. Μήπως εμπνέεται από τη σημαία που βρίσκεται στα βουνά ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα; Ή μήπως από τις φωτογραφίες των ηγετών που αναρτά στο σπίτι του; Αν είχαν μια ευτυχισμένη ερωτική ζωή εκείνοι που μας κάνουν τόσα κακά, δεν θα τα έκαναν αυτά. Αυτοί οι πολιτικοί μοιάζουν με εκείνους τους καθηγητές που έρχονταν πολύ νευριασμένοι στα μαθήματά μας στο λύκειο και δεν ήξεραν καν ποιους δέρνουν και γιατί τους δέρνουν. Δεν είναι συμφιλιωμένοι με τον εαυτό τους. Δεν αγαπούν τον εαυτό τους. Μήπως μπορεί να αγαπά τους άλλους κάποιος που δεν αγαπά τον εαυτό του;

Εγκρίθηκε ο νόμος για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στον νότο. Όμως, είναι σημαντικοί και οι καθηγητές που θα διδάξουν το μάθημα, όσο και τα παιδιά τα οποία θα διδαχθούν. Ελπίζω να είναι καθηγητές ευθείς, απαλλαγμένοι από σεξουαλικά κόμπλεξ. Όσον αφορά εμάς. Ακόμα συζητούμε το πρόβλημα της εμμηνόρροιας. Άραγε οι παπάδες βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από τους χότζες; Μήπως η κάτω από τη μέση περιοχή ή η πάνω από τη μέση κατευθύνει το μυαλό; Λέτε να βρήκαν τη σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα;