Προσιτότητα στέγασης και επιλογές

Τα τελευταία χρόνια έχουν προκύψει μεγάλες διαφορές μεταξύ των πολιτών που ενοικιάζουν στέγαση και εκείνων που είναι σε θέση να επιτύχουν ιδιοκατοίκηση. Εάν αυτές οι δύο επιλογές μονιμότητας έχουν σχεδιαστεί ως βήματα στη απόκτηση ιδιοκατοίκησης στέγασης, το χάσμα μεταξύ των δύο επιλογών είναι πολύ μεγάλο. Για πολλούς ενοικιαστές με μέτρια εισοδήματα, το βήμα της ιδιοκτησίας είναι ένα αδύνατο βήμα, ιδιαίτερα καθώς η καταβολή υψηλών ενοικίων υπονομεύει την ικανότητα να αποταμιεύουν για μια προκαταβολή και ασκεί ευρύτερη πίεση στο νοικοκυριό. Η οικονομική προσιτότητα ενοικίου είναι προβληματική για τα νοικοκυριά ενώ τα βασικά νοικοκυριά με εξαρτώμενα παιδιά που χρειάζονται μεγαλύτερη κατοικία, αντιμετωπίζουν περιορισμούς προσιτότητας στην αγορά ενοικίασης.

Η μείωση της προσιτότητας των κατοικιών είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει το κράτος και να νομοθετήσει μέτρα και αύξηση παροχής κατοικιών. Οι πολιτικές για να βοηθήσουν τους αγοραστές πρώτης κατοικίας με χαμηλά και μέτρια εισοδήματα να εισέλθουν στην αγορά, όπως οι επιχορηγήσεις, δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα μειωμένα ποσοστά ιδιοκτησίας τα τελευταία χρόνια. Οι πολίτες επιλέγουν όλο και περισσότερο να ζουν κοντά σε κέντρα απασχόλησης που αυτό συχνά απαιτεί ότι ζουν σε διαμερίσματα.

Ανταποκρινόμενος στην πρόκληση των πολιτών, το κράτος θα πρέπει να θεσπίσει πολιτικές σχεδιασμού και χρηματοδοτούμενα προγράμματα για να αυξήσουν την προσφορά προσιτής στέγασης τόσο σε μισθώσεις όσο και σε ιδιοκτησιακή ιδιοκτησία, να στηρίξουν την κλιμάκωση ενός ειδικά κατασκευασμένου τομέα ενοικίασης κατοικιών και να βοηθήσουν τους πολίτες να έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με τις επιλογές στέγασης.

Οι πολίτες αγωνίζονται να έχουν πρόσβαση σε κατάλληλη και προσιτή στέγαση. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, υπάρχει κίνδυνος οι επαγγελματίες πολίτες που παρέχουν βασικές υπηρεσίες αλλά κερδίζουν χαμηλά και μέτρια εισοδήματα να μην μπορούν να ζήσουν στις πόλεις, απειλώντας τη συνεχή ικανότητα διατήρησης κρίσιμων αστικών λειτουργιών σε ολόκληρο τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου, το κράτος πρέπει να στηρίξει πρωτοβουλίες για την αύξηση της συνολικής προσφοράς κατοικιών που θα είναι προσιτή και κατάλληλη για εργαζόμενους χαμηλού και μέτριου εισοδήματος, αναγνωρίζοντας παράλληλα τις προσδοκίες τους για ιδιοκτησία κατοικίας.

Αυτές οι πρωτοβουλίες εφοδιασμού παροχής κατοικιών θα πρέπει να είναι ποικίλες επιλογές μονιμότητας και μπορούν να επιτευχθούν με πολιτικές πρωτοβουλίες όπως, (α) χρήση γης του δημόσιου τομέα για την παροχή οικονομικά προσιτής στέγασης, (β) επιτρέποντας και ενθαρρύνοντας τους εργοδότες μεγάλων και σύνθετων αναπτύξεων να αναπτύξουν κατοικίες για τους εργαζομένους, όπως για παράδειγμα, επιτρέποντας την ανάπτυξη κατοικιών σε μη οικιστικές εκτάσεις, αλλά μόνο για τους σκοπούς της προσιτής στέγασης των βασικών εργαζομένων των επιχειρήσεων τους, (γ) υποκίνηση απαιτήσεων χωροταξίας για την παροχή οικονομικά προσιτής στέγασης για εργαζόμενους σε τμήματα υγείας, (δ) υποστηρικτικά μοντέλα που μπορούν να εξασφαλίσουν την οικονομική προσιτότητα μακροπρόθεσμα, όπως τα τεμάχια γης κοινοτικού εξοπλισμού που προκύπτουν από διαχωρισμό τεμαχίων και (ε) στήριξη και ενθάρρυνση περισσότερων ταμείων για επενδύσεις σε σύνθετες αναπτύξεις εκτός ορίου ανάπτυξης.

Η δυνατότητα περισσότερων πολιτών να αγοράσουν τα σπίτια τους θα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο της αποστολής των κυβερνήσεων και να θεσπίσουν πολιτικές για να προσφέρει μια ρεαλιστική και προσιτή διαδρομή στην ιδιοκτησία κατοικίας για ακόμη περισσότερους ανθρώπους που θέλουν να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι.

Τέτοιες πρωτοβουλίες θα προσφέρουν περισσότερα σπίτια στους ντόπιους και τις οικογένειες τους, παρέχοντας μια διαδρομή για τους πρώτους αγοραστές να παραμείνουν στις τοπικές περιοχές τους αντί να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν λόγω της αύξησης των τιμών και θα υποστηρίξουν επίσης τους πολίτες την ευκαιρία να αγοράσουν το δικό τους σπίτι.

Επιπλέον, θα υπάρχει πάντα ανάγκη για εργαζόμενους σε ορισμένα επαγγέλματα, ιδίως στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης και ορισμένων ρόλων των κοινοτικών υπηρεσιών να διαμένουν κοντά στο πού εργάζονται, προκειμένου να ανταποκριθούν σε αιφνίδιες αλλαγές στη ζήτηση και σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Η εγγύτητα με τον τόπο εργοδότησης είναι ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στο άγχος που βιώνουν αρκετοί πολίτες. Είναι ζωτικής σημασίας οι εργαζόμενοι ιδίως εκείνοι που εργάζονται στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, να μπορούν να ταξιδεύουν για να εργαστούν γρήγορα και εύκολα. Η καθυστερημένη εργασία δεν αποτελεί επιλογή και η ουσία των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης βασίζεται στην αξιοπιστία, την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα. Η εγγύτητα στην εργασία είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση αυτών των τριών βασικών στοιχείων.

Αυτό που είναι σαφές είναι ότι οι πολίτες αγωνίζονται είτε να νοικιάσουν είτε να αγοράσουν μία προσιτή στέγη. Όπως πάντα, υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες στην επίλυση σημαντικών κοινωνικών ζητημάτων, όπως η στεγαστική κρίση. Ωστόσο, υπάρχουν πάντα λύσεις, και πιστεύω ότι είναι αναγκαία η περισσότερη συνεργασία μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα για να βοηθήσουμε στην επίλυση αυτής της κρίσης που αντιμετωπίζουν οι πολίτες.

Chartered Architect