Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση: Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει

Αυτήν την εβδομάδα, έπειτα από μία αναβολή, πάει στη ολομέλεια για ψήφιση η πρόταση νόμου του Χαράλαμπου Θεοπέμπτου, για την εισαγωγή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο ωρολόγιο πρόγραμμα όλων των βαθμίδων, ως υποχρεωτικό μάθημα. Ενώ όλα μέχρι πριν δύο εβδομάδες έμοιαζαν ιδεατά, και έτοιμα να γίνει επιτέλους η μεγάλη -για τα κυπριακά δεδομένα- αλλαγή, ξαφνικά και όλως τυχαίως, ενόψει των αρχιεπισκοπικών εκλογών, κάποιοι εντόπισαν πολλά προβλήματα στο όλο εγχείρημα. Το ΔΗΚΟ αποφάσισε να ζητήσει αναβολή του θέματος γιατί -άκουσον, άκουσον- υπήρχαν κάποιες παράμετροι οι οποίες δεν είχαν εξετασθεί, αλλά και γιατί το ζήτημα λανθασμένα συζητιόταν τόσο καιρό στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και όχι στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Παιδείας. Το επιχείρημα αυτό, βεβαίως, γεννά απορίες, όπως για παράδειγμα πού ήταν οι βουλευτές του κόμματος όταν υπήρχαν συζητήσεις επί συζητήσεων στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για μήνες ολόκληρους, και γιατί εφόσον, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, εντόπισαν τόσες πολλές αστοχίες και προχειρότητες, δεν παρενέβησαν για να τις διορθώσουν;

Επικίνδυνος ο συντηρητισμός σας

Ας το ξαναπούμε. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν θα 'πρεπε να έχει τόση ευελιξία ώστε να μπορεί ο κάθε γονιός να αποφασίζει αν πρέπει ή όχι, το παιδί του να διδαχθεί για το σεξ και την πρόληψη. Θα 'πρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι θα διδαχθεί γι' αυτά και θα 'πρεπε το κράτος να διασφαλίζει γι' αυτό. Θα 'πρεπε να διδάσκεται ως υποχρεωτικό μάθημα. Όπως ακριβώς διδάσκονται τα μαθηματικά και η έκθεση. Γιατί τα παιδιά, οι έφηβοι, οφείλουν να ξέρουν από ειδικούς και όχι από αμφίβολα sites στο ίντερνετ και για το πώς γίνεται το σεξ, και για το γιατί γίνεται, και για το πώς προστατευόμαστε. Ακόμα και για τη συναίνεση θα 'πρεπε να ξέρει, ώστε να βάλει καλά στο μυαλό του ότι εάν δεν θέλει να κάνει κάτι, δεν μπορεί να τον υποχρεώσει κανείς να το κάνει. Τίποτα απ' όλα αυτά μέχρι στιγμής δεν είναι ξεκάθαρα. Η προφύλαξη θεωρείται ταμπού, η βία θεωρείται βίτσιο και το «όχι» μεταφράζεται ως «απλώς ντρέπομαι». Ο πουριτανισμός μας είναι επικίνδυνος. Το γεγονός ότι ακόμα και τώρα συζητάμε για το αν θα έπρεπε ή όχι να μπει στην τάξη το συγκεκριμένο μάθημα, και για το πόσο σώφρον είναι μία τέτοια κίνηση, είναι επίσης επικίνδυνο. Τα παιδιά δεν τα προστατεύουμε με το να ξέρουν για πελαργούς και φιλοσοφίες του καναπέ. Τα παιδιά τα προστατεύουμε με το να είναι ενήμερα για το σεξ και εξοικειωμένα με το σώμα τους. Και αν υπάρχουν ακόμα κάποια μυαλά που αμφισβητούν το δικαίωμα των παιδιών να γνωρίζουν τέτοια θέματα, λυπάμαι. Όμως, ακόμα περισσότερο λυπάμαι που αυτά τα μυαλά είναι γονείς.

Υ.Γ. Ο σοφός λαός συνήθιζε να λέει, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει.