Ο στρατώνας της Καρπασίας

Πήγα μια φορά στον Άγιο Φίλωνα. Σε μια ψαροταβέρνα για την οποία είχα ακούσει. Ευτυχώς που πήγα. Είναι μια θαυμάσια παραλία. Απλώνεται προς το ακρωτήριο του Αποστόλου Ανδρέα. Μπορώ να κάθομαι εδώ πάνω σε έναν βράχο και να κοιτάζω με τις ώρες αυτή τη θέα. Ειδικά εκείνο το κόκκινο χρώμα που αντικατοπτρίζεται στη θάλασσα κάθε ηλιοβασίλεμα τρελαίνει τον άνθρωπο. Το εστιατόριο βρίσκεται πάνω στην παραλία. Απέναντί του υπάρχει μια μικρή, αλλά πολύ συμπαθητική εκκλησία. Σαν μικρός πύργος. Όμως, πολύ καταστραμμένη. Πώς μπορεί να εγκαταλείπεται σε κατάρρευση ένας τέτοιος θησαυρός εδώ. Δεν την κοίταξα με λύπη. Εμάς λυπήθηκα. Καταστρέψαμε αυτό το νησί. Και μάλιστα πολύ άσχημα. Ήρθαν οι βάρβαροι που περιμέναμε και τα έκαναν αυτά; Εμείς; Γράψαμε «πιασμένο» στις πόρτες. Αν μπορούσαμε να ξεριζώναμε αυτή την εκκλησία από τη θέση της και να την παίρναμε, θα το κάναμε. Θα την πουλούσαμε για χρήματα με την οκά!

Πλέον είναι δικά μας οι πέτρες και το χώμα αυτού του νησιού που δεν είναι δικά μας. Πλέον έχουμε τίτλο ιδιοκτησίας στα χέρια μας. Είναι ψεύτικος; Ας είναι. Αν δεν έχουν αντίρρηση ακόμα και οι ομοσπονδιακοί, εγώ τι να κάνω. Έφαγα ψάρι στον Άγιο Φίλωνα, ήπια ρακί, κοίταξα τη θάλασσα. Μακάρι να ζούσα πάντα εδώ, είπα. Δεν πολέμησαν μάταια τελικά όσοι πολέμησαν γι' αυτό το νησί. Ποιος δεν θέλει να κατέχει έναν τέτοιο παράδεισο. Έστω και αν τώρα ασχήμυνε στη σκιά της ξιφολόγχης, πάλι δεν θεωρείται ότι έχει χάσει την παλιά ομορφιά του. Πότε άρχισε να ασχημίζει; Όταν έγιναν παντού στρατώνες. Αν απαγορεύεται ακόμα και να περπατήσω στους δρόμους του Αγίου Ιλαρίωνα, πώς να σε αποκαλέσω πατρίδα;

Ιδού, πάρτε ακόμα έναν νέο στρατώνα. Σε αυτή την παραλία. Στον Άγιο Φίλωνα. Μια παραλία που εκτείνεται προς την Καρπασία. Παραδόθηκε και εκείνη στον στρατό. Για τριάντα χρόνια. Τοποθετήθηκαν συρματοπλέγματα. Στήθηκαν ταμπέλες. «Στρατιωτική περιοχή, απαγορεύεται η είσοδος». Τι σημαίνει πως δεν μπορούμε να μπαίνουμε σε αυτή την παραλία πλέον. Δεν είναι δικό μας πλέον και αυτό το μέρος. Σίγουρα σύντομα θα υψωθεί μπετόν και εδώ. Αν υπάρχει παραλία στην οποία απαγορεύεται η είσοδός σας σε ένα νησί, να ξέρετε ότι το μέρος αυτό είναι αιχμάλωτο. Δεν είναι δικό σας. Άλλωστε αυτή η χώρα έπαψε προ πολλού να είναι μια χώρα στην οποία γυρίζουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Έχουμε μεγάλο φταίξιμο και σε αυτό. Εκπλήττομαι αν η συνείδησή σας είναι ήσυχη. Όποτε δω κάποιον που διηγείται τις αναμνήσεις του από τον πόλεμο. Σκότωσε κάποιον από την άλλη πλευρά; Ακόμα δεν ξυπνήσαμε από τον λήθαργο. Ενώ εμείς κοιτάμε τις εκλογές και άλλα παρόμοια. Χάθηκε από τα χέρια μας και αυτή η παραλία. Έμπηξαν το μαχαίρι στα στήθη της Καρπασίας. Τοποθέτησαν τα συρματοπλέγματα. Διάβασε αδερφέ διάβασε. Στρατιωτική περιοχή, απαγορεύεται η είσοδος.

Είχες πει περιμένω στις παραλίες του νησιού; Πάλιωσε εκείνο το τραγούδι. Ήταν κάποτε. Πλέον δεν μπορείς να περιμένεις σε εκείνες τις παραλίες. Πήγαινε κοίταξε το ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Σημαία με δύο μισοφέγγαρα. Αδέλφια Ελληνοκύπριοι έρχονται εδώ ως τουρίστες πλέον. Υπήρχε μια Δέσποινα, η οποία φύλαγε στην καρδιά της τα πάντα στον Απόστολο Ανδρέα και σώπασε. Πέθανε. Και εσύ πας ως τουρίστας στο Τρόοδος πλέον. Στην Κακοπετριά. Στο Όμοδος. Οι ερχόμενοι από τον νότο φωτογραφίζονται στον Άγιο Ιλαρίωνα. Εσύ φωτογραφίζεσαι στο Κάστρο της Πάφου. Δεν μας έκανε καλό η συνήθεια να είμαστε φιλοξενούμενοι ο ένας του άλλου στα παλιά χωριά που μέναμε στην ίδια πατρίδα. Δεν πάω πλέον στον Άγιο Φίλωνα. Με είχε ρωτήσει το εξής ένας συνταγματάρχης: «Πότε πήγατε τελευταία φορά στην Κυθρέα;». «Πριν έρθετε εσείς εδώ», του είπα. Χαιρετίσματα σε εκείνους που υπερασπίζονται τα εδάφη τους στην πεδιάδα του Αστρομερίτη. Χαιρετίσματα σε εκείνους που αρνιούνται να ζουν κάτω από την κατάπαυση του πυρός σε έναν στρατώνα. Το ζήτησε ο στρατός και το δώσατε δούλοι, έτσι δεν είναι; Δώστε το! Χάνονται όσοι δεν δίνουν. Χάνεται η καρέκλα τους κάτω από τα πόδια τους. Δώστε! Πρέπει να ντρέπεται πολύ όποιος δίνει!