Σαράντα χρόνια μετά και η προκατάληψη ακόμη κατά των οροθετικών καλά κρατεί

Παρόλο που έχουν περάσει περισσσότερα από 40 χρόνια από τα πρώτα περιστατικά μόλυνσης από AIDS στον κόσμο, εντούτοις η προκατάληψη καλά κρατεί, ιδιαίτερα σε κλειστές κοινωνίες όπως την Κύπρο. Όσον αφορά τη σεξουαλική δραστηριότητα των Κυπρίων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν έχουμε ταμπού. Ταμπού έχουμε δυστυχώς μόνο στον τρόπο σκέψης προς αντιμετώπιση και στάση συμπεριφοράς όταν μάθουμε ότι κάποιος είναι οροθετικός. Είμαστε μοντέρνοι στις σεξουαλικές δραστηριότητες, αλλά στη σκέψη, αντίληψη, προς αντιμετώπιση ενός οροθετικού, είμαστε 40 χρόνια πίσω. Οι φορείς του HIV στη χώρα μας ξεπερνούν τους 1.500, ενώ μόλις το 2022 έχουν εντοπιστεί 170 νέα περιστατικά. Πέρσι, καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, τα νέα περιστατικά έφτασαν τα 128, γεγονός που συνεπάγεται ότι ήδη καταγράφεται μια αύξηση κοντά στο 33%. Οι αριθμοί και ο ταχύς ρυθμός μετάδοσης της ασθένειας δεν είναι το μόνο ανησυχητικό φαινόμενο της κατάστασης, αλλά και η μη έγκαιρη λήψη θεραπείας από τα άτομα αυτά, καθώς και γενικότερα τα κοινωνικο-ψυχο-οικονομικά προβλήματα που παρουσιάζονται στη συνέχεια με τις θέσεις εργασίας, την προκατάληψη που συνεχίζει να επικρατεί, αλλά και τις ενδεχόμενες επιπλοκές σε περίπτωση που δεν αντιμετωπιστεί με την κατάλληλη θεραπεία και ψυχολογική στήριξη. Και εκεί που θα περίμενε κανείς ότι με το πέρας των χρόνων θα έχουμε εξοικειωθεί στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών και θα είμαστε επιτέλους σε θέση να κατανοήσουμε ότι δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια νέα Σπιναλόγκα για να γλυτώσουμε από τον ιό, δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο στιγματισμός των ασθενών αυτών συνεχίζεται. Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι δεν συμβαίνει μόνο από πολίτες που απλά δεν ξέρουν τι σημαίνει το να είναι κανείς φορέας του HIV, αλλά και, το πιο λυπηρό, από επαγγελματίες υγείας. Έδιωξαν, λέει, οροθετική γυναίκα από νοσηλευτήριο η οποία είχε αίματα στο κεφάλι της, επειδή είναι φορέας του ιού. Αυτή η γυναίκα, ανεξαρτήτως του αν είναι φορέας του HIV ή όχι, είναι ασθενής και έχει τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους. Όπως δεν μπορεί ένα νοσηλευτήριο και ένας γιατρός ή νοσηλευτής να επιλέγουν ποιους ασθενείς θα περιθάλψουν και θα νοσηλεύσουν βάσει της σοβαρότητας των τραυμάτων τους, της ηλικίας τους ή της φυλής τους, κατά τον ίδιο τρόπο δεν είναι αποδεκτές και οι διακρίσεις εις βάρος των οροθετικών.

Φορείς του HIV καταγγέλλουν ότι γιατροί γράφουν έξω από τον φάκελό τους με μεγάλα κόκκινα γράμματα ότι είναι οροθετικοί. Άρα, τα προσωπικά δεδομένα του ασθενή πάνε περίπατο. Αν είναι έτσι, τότε να γράφετε σε όλους τους φακέλους απέξω αν είναι κάποιος χρόνιος ασθενείς. Να γράφετε, για παράδειγμα, «ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΣ», «ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΣ», «ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ» και πάει λέγοντας. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Κανένας από εμάς δεν θα δεχόταν να γράφει έξω από τον φάκελό του ποιο είναι το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, άρα γιατί να γίνεται αυτή η εξαίρεση με τους οροθετικούς; Γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι φορείς του HIV έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους;