Στο πουθενά κάτω θρώσκοντες

Του δρος Παναγιώτη Κ. Μαύρου*

Όσο και αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα από την αισιόδοξη μεριά, είναι αδύνατο να το πράξουμε όσο ο πολιτισμός μας δοξάζει και υμνεί τον πόλεμο δικαιώνοντας έτσι το ρητό «Η δύναμη αποτελεί δίκαιο».

Η ιστορία της ανθρωπότητας, δεν μπορεί να μας κάνει περήφανους. Από καταβολής κόσμου και χωρίς καμία διακοπή η ειρήνη είναι ένα άπιαστο όνειρο. Δυστυχώς η ιστορία της ανθρωπότητας είναι διάσπαρτη από πολέμους, λεηλασίες, κτηνωδίες και κραυγές αγωνίας που πολύ εύκολα και «ελαφρά τη καρδία» τα αποδίδουμε στην άπληστη, λαίμαργη και ανικανοποίητη φύση του ανθρώπου και με αυτόν τον τρόπο ανακαλύπτουμε ελαφρυντικά για να ειρηνεύσουμε την ένοχη συνείδηση μας και να συνεχίσουμε ακάθεκτοι την τραγική πορεία μας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο δοξασμένοι άνδρες στις ιστορίες των λαών είναι κατακτητές και στρατηγοί που ρήμαξαν, κατέκαυσαν και σφαγίασαν άλλους λαούς, για να περάσουν στο πάνθεον των ηρώων, εν αντιθέσει με τόσους και τόσους ανώνυμους, που τόσο πολύ αγωνίστηκαν για την πρόοδο του πολιτισμούς μας, αλλά παρέμειναν στην αφάνεια και πουθενά δεν μνημονεύονται. Είναι γεγονός ότι ο πολιτισμός μας, όσο και αν προόδευσε, παραμένει σε επίπεδα επιφάνειας και όχι βάθους, υποκρισίας και όχι αλήθειας, ατομικότητας και όχι συλλογικότητας, αναισθησίας και όχι ευαισθησίας.

Μερικές αναλαμπές αισιοδοξίας με μηνύματα αγάπης στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας αναπτέρωσαν τις ελπίδες για ένα καλύτερο, δικαιότερο, ομορφότερο, γλυκύτερο και πιο πολιτισμένο αύριο για τον άνθρωπο που πίστεψε σε τρομακτικά θετικές εξελίξεις που θα κατεδάφιζαν το σάπιο κατεστημένο του επιφανειακού πολιτισμού μας που θεοποιούσε τη δύναμη του μιλιταριασμού και ιμπεριαλισμού κόντρα σε κάθε αίσθηση δικαίου.

Δυστυχώς, η υποκρισία και ο φαρισσαϊσμός συνέχισαν και συνεχίζουν ακόμη την πορεία τους και η τραγική ειρωνεία είναι ότι στο όνομα της δικαιοσύνης διαπράττονται οι μεγαλύτερες αδικίες από τους δήθεν στυλοβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας των λαών. Πόσο δίκαιο είχε ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος Jean Paul Satre όταν έλεγε ότι ο άνθρωπος βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν τον μεγαλύτερο εχθρό του. Και πόσο θριαμβευτικά δικαιώνεται μέρα με τη μέρα όταν όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες συνταρακτικών εικόνων συνειρμικά δεμένων με γκρίζα χρώματα σ’ έναν κόσμο χωρίς αύριο με τραγικές διαπιστώσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα έζησε και ζει χρόνια πολεμικά, χρόνια διωκτικά, γεμάτα μίσος και αίματα με ζοφερές προοπτικές για μελλοντική ειρήνη. Και να το μεγάλο ερώτημα: Quo vadis? Πουθενά, εκεί που είμαστε πάντα, κάτω θρώσκοντες…

ΥΓ. Η κατάντια μας, σε σχέση με το ως άνω άρθρο, σε τοπικό επίπεδο ως ψευδοκράτος της διαφθοράς, θα διανθιστεί αν – μη κακόν - γίνουμε μάρτυρες πανηγυρισμών τη νύκτα των εκλογών με τον Σιζόπουλο και τους Παπαδάκη και Βαρνάβα να εκστασιάζονται ενώνοντας τα χέρια τους ψηλά, με τον Νικόλα και τον Καρογιάν να τους μιμούνται καταχειροκροτούμενοι όλοι από την Ελενάρα την πυρπολήτρια, τον ραλίστα Θεμιστοκλέους, το πρωτοπαλίκαρο του Συναγερμού Βίκτωρα και αυτού που είναι για τα «τεράτσια». Ντροπή! This is Cyprus, αθάνατε Πιττάτζιη!

* Πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.