Τρεις λαλούν τζιαι θκυό χορέφκουν

Οι ιθαγενείς του νησιού συνεχίζουν τη ζωή τους αμέριμνοι, τίποτε δεν τρέχει, τα προβλήματα με κάποιον περίεργο τρόπο θα λυθούν που μόνα τους, ο επόμενος μονάρχης-βοσκός της Αχαπαρίας θα φροντίσει τα πάντα, η ζωή θα γίνει υπέροχη τζιαι μεις σαν τα αρνιά θα τρέχουμε ευτυχισμένοι σε πράσινα λιβάθκια τζιαι βουνοκορφές. Τρεις λαλούν τζιαι θκυό χορέφκουν τζιαι τσακροβλάνγκα εσύ να πείσεις πως με την λουβάνα που φυτρώνει αντί για εγκεφαλικά κύτταρα μέσ' τον νουν μας χαΐριν δεν θα δούμεν. Πιο γλήορα στην εξελικτική πορεία θα φκάλει πόθκια για να παρπατήσει ο καράολος παρά να δημιουργήσουμε συνειδητότητα για το ποιοι είμαστε, πού θα θέλαμε να φτάσουμε τζιαι, το πιο σημαντικό, πώς θα τα καταφέρουμε. Τόσα όνειρα θερινής νυκτός ούτε ο Σαίξπηρ εν εκατάφερεν να γράψει. Ε, εκαταφέραμεν τα εμείς. Ένα Νόμπελ, ένα Όσκαρ, ας είναι τζιαι ένα Γκίνες ολάν να μας το δώκουν πέρκι τζιαι ησυχάσουμεν τζιαι δούμεν άσπρη μέρα.

Καθημερινά μας πρίουν με τη νέα γενιά, το μέλλον των παιδιών μας, αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Εν ολίγοις, δεν έμεινε τσιτάτο, σλόγκαν, ρητό το οποίο να αναφέρεται σε παιδιά που να μεν το εκμεταλλεύτηκεν ο κάθε αθκιασερός παπαρολόγος για ίδιον όφελος. Τζιαι που κάτω οι μαϊντανοί να χειροκροτούν εκστασιασμένοι λες τζιαι είδαν άξαφνα το φως στο τέλος του τούνελ. Θέλω ώρες - ώρες να φακκώ την κκελέν μου πας τον τοίχο, αλλά λυπούμαι τον τοίχο τα ευλοημένα. Είντα μου φταίει ο τοίχος για την ξεροτζιεφαλιάν μας;

Για τρία σχεδόν χρόνια της πανδημίας τα κοπελούθκια μιαν ήταν σχολείο μιαν ήταν έσσω. Μιαν εκάμναν εξετάσεις μιαν εχάναν τες. Στην ουσία, για ούλλον τούτον το διάστημα τα παιδιά εξεχάσαν τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε τάξη για δέκα μήνες, να κάμνεις μάθημα για έξι συνεχόμενες ώρες πάνω σε μια ξύλινη, άβολη καρέκλα, να θκιεβάζεις καθημερινά για την επόμενη μέρα, για το διαγώνισμα ή για τες εξετάσεις, ενώ μπορείς να τζοιμάσαι ώς τες δέκα τζιαι όι να ξυπνάς πριν τους πετεινούς για να πάεις να συνεχίσεις τον ύπνον σου πάνω στο θρανίο, να κάμνεις mute τον κάθε εκπαιδευτικόν που σου σπάζει τα νεύρα άμαν σε βάλει κάθε λλίον για να απαντήσεις. Αντίθετα, ανακάλυψαν πώς μπορείς να περνάς ολόχρονα καλά τζιαι όι μόνο στες διακοπές σου, μπορείς να πας στην επόμενη τάξη χωρίς γνώση τζιαι κόπο ή τζιαι αντίθετα μπορείς κάποια μαθήματα να τα κάμνεις εξ αποστάσεως τζιαι να μεν κόψεις πίσω, μπορείς να κανονίσεις το πρόγραμμά σου να είναι ευέλικτο, δηλαδή να κάμνεις Αγγλικά στην καφετέρια, Μαθηματικά που τον καναπέ του παρέα σου τζιαι Φυσική τρώοντας τα γεμιστά της γιαγιάς σου. Ξαφνικά το ήδη αφιλόξενο για αυτούς σχολείο έγινε τζιαι αχρείαστο. Μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι εθέλαν να παν πίσω στην αραχνιασμένη του κανονικότητα.

Το δε πανέξυπνο υπουργείο, μέσα σε ούλλον τούτον τον χαμό φρόντισε να μεγαλώσει την ύλη τζιαι να πολλήνει τες εξετάσεις. Ούτε που τους επέρασε που τον νουν πως μαθηματικά δεν φκαίνουν οι ώρες για να καλυφτεί η ύλη, πως μειώνεται ακόμα περισσότερο ο χρόνος διδασκαλίας αφού χαραμίζεται σε τόσες αχρείαστες εξεταστικές περιόδους, ο μαθητόκοσμος δεν είχε καμιάν περίοδο προσαρμογής που την μιαν κατάσταση στην άλλη, ενώ οι εκπαιδευτικοί λόγω της ύπαρξης δύο εξεταστικών πλέον περιόδων δεν μπορούν να βοηθήσουν στην ομαλή μετάβαση των παιδιών που δεν είχαν για θκυόμιση χρόνια καμία εμπειρία τού τι σημαίνει γυμνάσιο, λύκειο ή τεχνική σχολή. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι μια σκέτη αποτυχία σε όλους τους τομείς. Κενά στη γνώση, αποκλίνουσες τζιαι συχνά βίαιες συμπεριφορές, αγχώδεις διαταραχές, πλήρης αδιαφορία, αποστασιοποίηση, αδικαιολόγητες απουσίες, απόρριψη θεσμών, ανικανότητα συγκέντρωσης κ.λπ., κ.λπ. Τουτέστιν, το σχολείο έγινε ακόμα πιο καταναγκαστικό έργο απ' ό,τι ήταν πριν την πανδημία. Σχεδόν κανένα παιδί δεν νιώθει πως το σχολείο είναι «δικό» του. Δεν υπάρχει τρόπος ή χώρος έκφρασης της προσωπικότητάς του.

Καππάτζιν σε ούλλα τούτα εκόπηκαν όσα προγράμματα γίνονταν για ενίσχυση και ενδυνάμωση παιδιών με διάφορα συναισθηματικά προβλήματα, προγράμματα διαφοροποίησης συμπεριφορών, ελέγχου θυμού κ.λπ. διότι «Δεν υπάρχουν χρήματα». Χρήματα όμως για έρευνες επί ερευνών, για κακοτεχνίες, για πρόστιμα που την ΕΕ, αχρείαστων σεμιναρίων, παρουσιάσεις για ψύλλου πήδημα, για συμβούλους των συμβούλων, για «επιδόματα» για ιδιαίτερους γραμματείς, κοψίματα κορδελών σε εγκαίνια συλλόγου της ζαβής πατάτας τζιαι του ρεπανόφυλλου βρίσκονται. Δαμέ διούν ξύλο για τες χορηγίες που πιάνουν ορισμένοι διότι δεν μπορούν να χωρίσουν τα εκατομμύρια μεταξύ τους, αλλά…για τα «παιδιά μας, το μέλλον μας» δεν βρίσκουμε μπακκίραν.

Κατά τα άλλα, οι «δείκτες» της οικονομίας ναν καλά. Της κοινωνικής συνοχής τζιαι προόδου όμως στα ποτέθκια μας. Τζιαι εις ανώτερα εύχομαι.