Η ένταση μόνο σκοπιμότητες υπηρέτει, ποτέ το πραγματικό συμφέρον των λαών

Το τελευταίο διάστημα, γινόμαστε μάρτυρες μιας υψηλής έντασης κι ενός τεταμένου, σχεδόν πολεμικού, κλίματος μεταξύ Ελλάδας–Τουρκίας και Κύπρου. Θα έπρεπε να είναι προφανές αλλά δεν είναι, ότι αυτή η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, που μάλλον τεχνηέντως καλλιεργείται, μόνο το καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον των τριών λαών, ελληνικού, τούρκικου και κυπριακού, δεν εξυπηρετεί. Μπορεί να εξυπηρετεί χίλια δυο άλλα πράγματα και καταστάσεις, αλλά τους λαούς τούς εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους.

Αφορμές για όξυνση του κλίματος υπάρχουν πολλές και συνεχώς αναφύονται και καινούργιες. Πότε στη Δένεια και τα Στροβίλια, πότε στο γήπεδο της Τσεττίνκαγια και αλλού. Αφορμές και στα νησιά του Αιγαίου και στη Θράκη, αφορμές και στην ΑΟΖ, πότε της μιας και πότε της άλλης από τις τρεις χώρες. Οι αιτίες όμως ποιες είναι; Έπονται εκλογές και σε Ελλάδα και σε Τουρκία και σε Κύπρο. Όταν ανεβαίνουν οι τόνοι, ανεβαίνουν και οι συσπειρώσεις και το προεκλογικό ενδιαφέρον. Το πόπολο τρέχει να στρατευτεί και να συστοιχηθεί γύρω από τους ηγέτες του.

Η υψηλή ένταση, το τεταμένο, σχεδόν πολεμικό, κλίμα τυγχάνει πολιτικής εκμετάλλευσης και στις τρεις χώρες ή δεν τυγχάνει; Ας είμαστε ειλικρινείς. Βεβαίως και τυγχάνει. Μάλιστα και στις τρεις χώρες, η πολιτική ηγεσία αρέσκεται να υποδύεται τον ρόλο του αδικημένου, του καταπιεσμένου, του θύματος, αυτού που γίνεται υποκείμενο μιας πρωτοφανούς πίεσης και απειλών. Η Τουρκία απειλεί την Ελλάδα, η Τουρκία απειλεί την Κύπρο. Αλλά και από την ανάποδη, η Ελλάδα και πόσω μάλλον η λιλιπούτεια Κύπρος, απειλεί την Τουρκία και τους Τουρκοκυπρίους!

Ασφαλώς και η Τουρκία αναπτύσσει πολεμική ρητορική, ασφαλώς και καθίσταται ολοένα και πιο προκλητική, πιο αδιάλλακτη και πιο απειλητική. Μήπως όμως βολευόμαστε κι εμείς με όλη αυτήν την ένταση; Μήπως μας εξυπηρετεί κι εμάς ως πολιτικούς ταγούς σε Κύπρο και Ελλάδα, προκειμένου να διατηρήσουμε τα κεκτημένα της εκτελεστικής εξουσίας, που έτσι κι αλλιώς τη διαχειριζόμαστε ως λάφυρο; Η λογική της εθνικής περιχαράκωσης εξυπηρετεί τους ηγεμόνες. Αυτό γινόταν ανά τους αιώνες. Αυτό γίνεται και τώρα.

Κι εδώ, αφού ασκούμε κριτική, οφείλουμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Οι πολιτικοί που παράγουν το πολεμικό κλίμα σε Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και τα ΜΜΕ το αναπαράγουν, το παραφουσκώνουν και το κοινωνούν στους τρεις ταλαίπωρους λαούς.

Οι εκλογές κάποτε θα τελειώσουν, θα διεξαχθούν και θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Αθήνα, Άγκυρα και Λευκωσία θα αλλάξουν ημερήσια διάταξη. Το κλίμα όμως θα είναι λαβωμένο, ο κόσμος τρομαγμένος, οι αγορές συγκρατημένες και η οικονομία στο βάραθρο. Έτσι εξυπηρετείται η ευημερία των λαών; Με τους εξοπλισμούς και τις πολεμικές ιαχές; Ή με την ειρήνη και τον διάλογο για την ειρήνη; Για πόσο καιρό θα παίζουμε ακόμη με τη θρυαλλίδα και το μπαρούτι; Το έργο το έχουμε ξαναδεί με την πυραυλολογία στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν και είδαμε σε πόσο δεινή θέση βρεθήκαμε. Αν μη τι άλλο, ας μην γινόμαστε κι εμείς συνεργοί των στρατοκρατών της Άγκυρας. Το συμφέρον του λαού μας αλλά και των λαών της Τουρκίας και της Ελλάδας επιτάσσει να χαμηλώσουν οι τόνοι και να αναζητηθούν δίοδοι διαλόγου και διαπραγμάτευσης για όλα τα ζητήματα που χωρίζουν και διχάζουν τις τρεις γειτονικές χώρες.