Εμείς και η κραυγή αγωνίας του Κουλέρμου

Στα μέσα της βδομάδας ο φίλος μου Φρίξος Κουλέρμος, εκδότης της εφημερίδας «Αλήθεια» και ιστορικό στέλεχος του Δημοκρατικού Συναγερμού, δημοσίευσε στην εφημερίδα του ένα κείμενο / κραυγή αγωνίας για την κατάσταση που επικρατεί στον ΔΗΣΥ ως αποτέλεσμα της υποψηφιότητας Νίκου Χριστοδουλίδη. Στο άρθρο υπάρχουν πολλές ορθές επισημάνσεις αναφορικά με τη συμπεριφορά του Νίκου Χριστοδουλίδη η οποία είναι αδιαμφισβήτητα πολιτικά ανήθικη και δεοντολογικά άθλια. Είχε κάθε δικαίωμα ο Νίκος Χριστοδουλίδης να διεκδικήσει την προεδρία με τη στήριξη του Νικόλα Παπαδόπουλου, του Μαρίνου Σιζόπουλου, του Μάριου Καρογιάν και του όποιου άλλου. Δεν είχε όμως κανένα δικαίωμα να δηλώνει ότι κατέρχεται στις εκλογικές διαδικασίες ως Συναγερμικός. Όφειλε να είχε παραιτηθεί από μέλος του κόμματος πριν από την εξαγγελία της υποψηφιότητάς του. Και την υποχρέωση αυτή έπρεπε πρώτος να την υποδείξει στον κ. Χριστοδουλίδη ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Την ίδια υποχρέωση είχαν και όλοι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, ιδιαίτερα αυτοί που αποφάσισαν να στηρίξουν την υποψηφιότητά του. Καθώς επίσης και όλα τα ΜΜΕ. Πολιτική που δεν βασίζεται σε κάποιες στοιχειώδεις αξίες καταλήγει στο όλα επιτρέπονται και το όλα επιτρέπονται οδηγεί στη διαφθορά, τη σήψη και στις γνωστές «αξίες» της αδικίας, της ανεντιμότητας, του αθέμιτου πλουτισμού κ.λπ. Ένας άνθρωπος που συμπεριφέρεται ανήθικα στο κόμμα που τον ανέδειξε και ταυτόχρονα δεν επιδεικνύει ούτε τον ελάχιστο σεβασμό στους συναγωνιστές του στο κόμμα του πώς θα σεβαστεί αύριο είτε αυτούς που σήμερα τον στηρίζουν είτε τους άλλους συνανθρώπους του; Πιστεύω ότι η χώρα μας δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει την τριτοκοσμική μιζέρια που τη μαστίζει αν δεν συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη και τα λάθη μας ως πολίτες στη μέχρι τώρα πορεία της. Αυτή η αυτογνωσία και η αυτοκριτική σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταλήγουν στη λογική ότι είμαστε κι εμείς συνένοχοι, ούτε, πολύ περισσότερο, στην άφεση αμαρτιών των πολιτικών και όσων έχουν την κύρια ευθύνη γι' αυτή τη μιζέρια. Η συνειδητοποίηση των δικών μας ευθυνών είναι, όμως, χρήσιμη για να διδαχθούμε και να μάθουμε από το παρελθόν ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε πιο σωστές επιλογές στο μέλλον. Με βάση αυτόν τον στόχο, θα μπορούσα να περιγράψω την ευθύνη του καθενός από εμάς σε δύο περιοχές. Η πρώτη αφορά την έλλειψη βούλησης ή την αδυναμία να αντισταθούμε στη χειραγώγηση και στην αλλοτρίωση που κάποιοι κύκλοι προσπάθησαν να επιτύχουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Σ’ αυτούς τους κύκλους τον πιο σημαντικό θεωρώ τον κύκλο του Προεδρικού, δηλαδή του Προέδρου Αναστασιάδη και των ανθρώπων του. Υπάρχουν και άλλοι βέβαια που τα συμφέροντά τους διαφέρουν. Ο κύκλος του Προεδρικού θέλει πάση θυσία να διασφαλίσει εκλογή Προέδρου που είναι της απόλυτης επιρροής του απερχόμενου Προέδρου. Οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν να μειώσουν την κριτική μας σκέψη, να βάλουμε πολύ νερό στο κρασί των αξιών μας, να πιστέψουμε ότι είμαστε συμμέτοχοι στο πάρτι της κατηφορικής πορείας της χώρας ή να το ανεχτούμε, κοιτώντας από το παράθυρο. Η δεύτερη περιοχή των ευθυνών μας αφορά τις πολιτικές μας επιλογές και συμπεριφορές. Παρά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια προς την απογοήτευσή μας από τον βίο και την πολιτεία του Νίκου Αναστασιάδη δηλώνουμε ότι θα επιλέξουμε ως διάδοχό του τον πιο στενό του συνεργάτη. Ξεχνάμε –ή θέλουμε να ξεχνάμε– εύκολα τα έργα και τις ημέρες των υποψηφίων και δεν αξιολογούμε αντικειμενικά και δίκαια τα όσα έκαναν και κάνουν. Γινόμαστε εύκολη λεία στην πολιτική προπαγάνδα, στο πολιτικό μάρκετινγκ που κάνουν οι υποψήφιοι, με πόρους που κανένας δεν ξέρει από πού προέρχονται. Κατηγορούμε όλοι στις παρέες μας τον Νίκο Αναστασιάδη για τον διεθνή διασυρμό της χώρας μας και την καταβαράθρωση του Κυπριακού, αλλά συνεχίζουμε να του δίνουμε τη δυνατότητα να μας κυβερνήσει μέσω ενός πληρεξούσιου αντιπροσώπου του. Όλοι ξέρουμε ότι οι Νικόλας Παπαδόπουλος και Μαρίνος Σιζόπουλος είναι ανίκανοι να διαχειριστούν ακόμη και τα πλέον απλά προβλήματα και όμως θα τους δώσουμε την ευκαιρία να χειριστούν τις τύχες μας. Πολλοί από μας βολευτήκαμε στο περιθώριο της ιδιωτικής, προσωπικής και επαγγελματικής μας ζωής και αφήσαμε τους άλλους να διαχειρίζονται τις τύχες μας ανεξέλεγκτα, ως επαγγελματίες πολιτικοί, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν τις ικανότητες, τις αρετές και τις αξίες που όλοι πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να διαθέτουν. Με αυτά τα δεδομένα γιατί να μην υπάρχει και σημαντικός αριθμός Συναγερμικών που να μην βλέπει ότι ο Χριστοδουλίδης θα είναι ένα κακό αντίγραφο του Αναστασιάδη; Τα όσα μας καταλογίζω (σε μένα περισσότερα απ' ό,τι εσάς) δεν έχουν το νόημα ούτε της αυτοκαταγγελίας ούτε της συνενοχής. Απλώς αποτελούν στοιχεία μιας ειλικρινούς αυτοκριτικής και μιας πολιτικής αφύπνισης που είναι προϋποθέσεις για την αλλαγή πορείας της χώρας, για την έξοδο από την τριτοκοσμική μιζέρια και για την αποφυγή της διχοτόμησης.