Πράγματα που δεν πήραμε στα σοβαρά και κοροϊδέψαμε

Γελάμε όσο εκείνοι λένε «δύο ίσα κυρίαρχα κράτη», τους κοροϊδεύουμε. Διότι δεν αντιλαμβανόμαστε. Εκείνοι ξέρουν τι κάνουν. Εμείς δεν ξέρουμε. Αν ανοίξουμε τα μάτια μας και κοιτάξουμε λίγο πιο προσεχτικά, θα δούμε πολλά πράγματα. Όμως, δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να κοιτάξουμε για να μην δούμε πράγματα που δεν θέλουμε να δούμε. Τι θα δούμε όταν κοιτάξουμε; Πόσοι πολλοί είναι εκείνοι που το θέλουν αυτό στον νότο. Ναι, ίσως δεν είναι η πλειοψηφία, όμως θα πληθύνουν. Η ελληνοκυπριακή κοινότητα συνήθισε να ζει μόνο στο ένα μισό του νησιού. Εξοικειώθηκε με αυτή τη ζωή. Βαρέθηκε να ζει κάτω από τη συνεχή απειλή της Τουρκίας. Θέλει μια ήσυχη ζωή. Έσβησαν τα όνειρά της να πάρει πίσω όσα έχασε το 1974. Έκανε πολύ δελεαστικές προτάσεις στην τουρκική πλευρά, λέγοντας τουλάχιστον να μην χάσουμε το Βαρώσι. Δέχτηκε να πηγαινοέρχεται μόνο ως φιλοξενούμενη στον βορρά και μάλιστα το θεώρησε αυτό ως αγαθό από την άποψη των πλεονεκτημάτων του ψωνίσματος. Δεν μπόρεσε να βρει αυτό που αναζητούσε στο διεθνές δίκαιο. Την απογοήτευσαν οι ξένες δυνάμεις που ήλπιζε ότι θα μπορούσαν να τερμάτιζαν την κατοχή. Είδε ότι στον κόσμο κυριαρχεί η ισχύς κι όχι το δίκαιο, προέχουν τα συμφέροντα και όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πλέον αποκαλούν «περιθωριακούς» στον νότο όσους μιλούν για κατοχή. Σχεδόν κλείνουν το στόμα όσων λένε κατοχή. Νομίζω ότι στον νότο δεν ακούγονται τόσες φωνές όσες ακούγονται στον βορρά ενάντια στην κατοχή.

Θα δείτε. Να περάσουν ακόμα 5-10 χρόνια και θα κάνουν εκείνοι πιο πολύ από τους δικούς μας στον βορρά την πρόταση για δύο ίσα κυρίαρχα κράτη. Θα την κάνουν επίμονα όπως την πρόταση για το Βαρώσι τώρα. Ίσως και να ικετεύουν. Γιατί θα ικετεύουν; Διότι η Τουρκία δεν θα το δέχεται και αυτό. Γιατί; Διότι εκείνη δεν την βολεύει να απαλλαχτεί από τον αποικιοκράτη του ο βορράς που είναι δική της αποικία και να γίνει επισημοποιημένο κυρίαρχο ανεξάρτητο κράτος. Θα πείτε τότε γιατί κάνει συνεχώς την πρόταση για δύο ίσα κυρίαρχα κράτη. Να σας πω. Επειδή είναι βέβαιη ότι ελληνοκυπριακή πλευρά ουδέποτε θα πει ναι σε αυτή την πρόταση. Όπως στο Σχέδιο Ανάν. Αν είχε έστω και την παραμικρή υποψία ότι θα έλεγαν ναι σε αυτό το σχέδιο οι Ελληνοκύπριοι, οπωσδήποτε δεν θα έλεγε ναι και εκείνη. Ήταν τόσο βέβαιη για το όχι της ελληνοκυπριακής πλευράς, όσο βέβαιη ήταν για το ναι της τουρκικής πλευράς. Άλλωστε, δεν θα έχανε κάτι έστω και σε εκείνη την πιθανότητα τού ένα τοις εκατό που θα έλεγε ναι η ελληνοκυπριακή πλευρά. Είχε λάβει και γι’ αυτό μέτρα. Θα σκαρφιζόταν χίλιες δυο προφάσεις για να μην εφαρμόσει το σχέδιο. Είχε καταφέρει να διασφαλίσει και ότι δεν θα εφαρμόζονταν οποιεσδήποτε κυρώσεις στην πλευρά που δεν εφάρμοζε το σχέδιο.

Όπως βλέπετε, η Τουρκία μιλάει συνεχώς για δύο ίσα κυρίαρχα κράτη εδώ και δύο χρόνια, όμως κανείς δεν αντιδρά σοβαρά γι’ αυτό. Ούτε ο ΟΗΕ, ούτε η ΕΕ. Τίναξε στον αέρα τις διαπραγματεύσεις στο νησί με αυτή την προσέγγιση. Πάγωσαν τα πάντα. Και αφέθηκαν στην έγκρισή της. Δεν χρειαζόμαστε καν ειδικό αντιπρόσωπο και διαμεσολαβητή πλέον. Ενόσω δεν κάνει βήμα πίσω η τουρκική πλευρά και η ελληνική πλευρά δεν δέχεται τα δύο ίσα κυρίαρχα κράτη, θα συνεχιστεί έτσι η κατάσταση. Όπως δεν ασκούνται οποιεσδήποτε διεθνείς πιέσεις στην Τουρκία για να εγκαταλείψει αυτή τη θέση, δεν υπάρχουν πιέσεις και στην ελληνοκυπριακή πλευρά για να το αποδεχτεί αυτό. Άλλωστε, δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ούτως ή άλλως, είναι γνωστό πως όλα θα γίνουν από μόνα τους. Δηλαδή, θα έρθει μια μέρα που η ελληνοκυπριακή πλευρά θα πει «εντάξει, έλα να το συζητήσουμε». Κανέναν εκτός από τα θύματα του 1974 δεν ενοχλεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία αλλαγή στο στάτους κβο και συνεχίζεται έτσι. Εκείνοι που τώρα παρουσιάζονται σαν να αντιτίθενται στην ιδέα των δύο ίσων κυρίαρχων κρατών στον βορρά, με τον καιρό θα αρχίσουν και αυτοί δειλά -δειλά να τη σιγοψιθυρίζουν. Η δικαιολογία τους θα είναι η εξής: Η απαλλαγή από την Τουρκία και η απόκτηση ενός ανεξάρτητου κράτους. Άλλωστε, άρχισε από τώρα να γίνεται αισθητή η αύρα για κάτι τέτοιο. Εκείνοι που προηγουμένως δεν δέχονταν τον πληθυσμό από την Τουρκία, τώρα ανοίγουν τις αγκάλες τους σε αυτόν. Το αποκαλούν πολυπολιτισμικότητα αυτό. Υπερασπίζονται και το δικό τους δικαίωμα να περνούν ελεύθερα στον νότο. Δεν αντιστέκονται κατά της Τουρκίας. Υποτάσσονται. Είναι όλοι σαν τους δούλους του Ταγίπ Ερντογάν.

Ποιος έμεινε να υποστηρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου, τον έναν λαό, το ένα κράτος και την πραγματική ανεξαρτησία του νησιού; Πόσοι έμειναν να λένε στον κατακτητή «κάτω τα χέρια σου από πάνω μας»; Μου φαίνεται πως δεν έμεινε κανείς άλλος εκτός από κάτι τρελούς σαν εμάς!