ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αντιλαμβάνονται ότι τρέχουν με «σπασμένα φρένα» προς τον γκρεμό;

Στην ιστορία των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο, έχουμε δει πολλά. Έχουμε δει μεγάλα φαβορί να αποτυγχάνουν είτε να εκλεγούν, είτε να περάσουν ακόμα και στον β΄γύρο (Γ. Βασιλείου το 1993, Τ. Παπαδόπουλος το 2008, Ι. Κασουλίδης το 2008, Γ. Λιλλήκας το 2013), και έχουμε δει αουτσάιντερ ή «χαμένους από χέρι», είτε να εκλέγονται πανηγυρικά, είτε να αγγίζουν την εκλογή υπερβαίνοντας κάθε πρόβλεψη και προσδοκία (Γλ. Κληρίδης το 1993, Δ. Χριστόφιας το 2008, Στ. Μαλάς το 2013 και 2018).

Με αυτήν την έννοια, ούτε το σημερινό προεκλογικό σκηνικό μπορεί να θεωρείται δεδομένο και αμετάβλητο, πολλά μπορούν να αλλάξουν στους επόμενους τέσσερις μήνες και αν δεν ανοίξουν οι κάλπες το βράδυ της πρώτης και δεύτερης Κυριακής, κανείς δεν μπορεί να θεωρείται είτε βέβαιος νικητής, είτε χαμένος.

Ανεξαρτήτως ωστόσο αυτού, όποιος δεν βλέπει ότι η υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη έχει μία σταθερή δυναμική και αντίθετα, εκείνες των δύο βασικών του αντιπάλων, Αβέρωφ Νεοφύτου και Ανδρέα Μαυρογιάννη, «αγκομαχούν» και βαδίζουν σε ρυθμούς χελώνας, είτε ζει σε έναν δικό του κόσμο, είτε εθελοτυφλεί.

Επαναλαμβάνω, αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκλογές κρίθηκαν, αλλά δεν παύει από το να είναι ένα γεγονός, τουλάχιστον της στιγμής.

Το ερώτημα που τίθεται, έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, που στηρίζουν τις υποψηφιότητες Αβέρωφ και Μαυρογιάννη, την άνεση και πολυτέλεια να περιμένουν, ελπίζοντας ότι θα αλλάξει η κατάσταση προς όφελος των υποψηφίων τους;

Και ακόμα, πόσο μπορεί να αλλάξει η κατάσταση; Σε τέτοιο βαθμό που να μείνει ο Ν. Χριστοδουλίδης εκτός β΄γύρου;

Τέτοιο σενάριο δεν προκύπτει από πουθενά. Όσο και να ξεφουσκώσει η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, το να μείνει εκτός β΄γύρου δεν θα είναι ανατροπή σκηνικού, αλλά θαύμα. Και ως γνωστόν, θαύματα δεν γίνονται σήμερα.

Αν τα δύο κόμματα αξιολογούν την κατάσταση ρεαλιστικά και στη βάση σοβαρών και αντικειμενικών πολιτικών δεδομένων, γνωρίζουν ήδη ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι, με το χ ή ψ ποσοστό, ήδη στον β΄γύρο. Γνωρίζουν επίσης ότι κανένας από τους υποψηφίους τους δεν έχει σοβαρές πιθανότητες να τον κερδίσει στον β΄γύρο.

Σε τι, λοιπόν, ευελπιστούν; Απλά στο να βάλουν τον υποψήφιό τους στον β΄γύρο για σκοπούς κομματικού γοήτρου ή ακόμα, όσον αφορά τον Αβέρωφ Νεοφύτου, και προσωπικού γοήτρου;

Αν όντως ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θεωρούν από πολιτικής άποψης ότι η εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη θα είναι καταστροφική για την Κύπρο -όπως νυχθημερόν προειδοποιούν- και αν όντως πιστεύουν ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης και ο ετερόκλητος συρφετός που τον στηρίζει θα βάλουν ταφόπλακα στη ΔΔΟ και στις προσπάθειες για μία ειρηνική και αμοιβαία αποδεκτή λύση και επανένωση, τότε δεν έχουν την πολυτέλεια αλλά και το δικαίωμα να ρισκάρουν τις τύχες και το μέλλον του τόπου και του λαού μας.

ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, τα χωρίζει άβυσσος πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών. Ήταν όμως διαχρονικά και ανεξαρτήτως των κατά καιρούς επιμέρους παλινδρομήσεων και λαθών κάποιων ηγεσιών και ηγετών τους, τα κόμματα με τη μεγαλύτερη συνέπεια στο Κυπριακό και με τον πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό ως προς την επιδιωκόμενη λύση.

Από δικά τους λάθη και με δική τους ευθύνη, έφτασαν σήμερα να τρέχουν στις προεδρικές εκλογές από θέση κομπάρσου και το χειρότερο -κατά την άποψή μου, να νεκραναστήσουν -συσπειρώνοντας γύρω από την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη- το απορριπτικό μέτωπο, το πιο αντιδραστικό οικονομικο-θρησκευτικό κατεστημένο του τόπου και όλες τις δυνάμεις και καταστάσεις, που το μόνο που γνωρίζουν είναι να λαθροβιούν πολιτικά, απομυζόντας την εξουσία.

Αν, λοιπόν, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θέλουν πραγματικά να ανακόψουν τον δρόμο προς την εξουσία όλων αυτών, μία και μόνη επιλογή έχουν σήμερα:

Να αποσύρουν και τα δύο κόμματα τις υποψηφιότητές τους και δεδομένου ότι ο χρόνος δεν προσφέρεται για άλλες αναζητήσεις, να δηλώσουν υποστήριξη, όχι από κοινού –αφού κάτι τέτοιο θεωρούν ότι δεν τους το επιτρέπουν τα ιδεολογικοπολιτικά τους «κολλήματα» και οι δογματισμοί τους- αλλά ξεχωριστά, σε έναν από τους τέσσερις ανεξάρτητους υποψήφιους που θεωρούν ότι είναι ο καταλληλότερος, να ηγηθεί σε αυτήν την κρίσιμη και αποφασιστική στιγμή της Κύπρου.

Παράλληλα, να δηλώσουν και τα δύο κόμματα ότι δεν διεκδικούν συμμετοχή σε ένα πιθανό κυβερνητικό σχήμα του ανεξάρτητου Προέδρου που θα υποστηρίξουν και ότι θα στηρίξουν χωρίς όρους και προϋποθέσεις μέσα από τη Βουλή, την υλοποίηση και εφαρμογή του προγράμματός του.

Μια τέτοια πραγματικά ανεξάρτητη υποψηφιότητα, έχοντας την υποστήριξη και των άλλων τριών ανεξαρτήτων σήμερα υποψηφίων, αλλά και του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, θα συσπειρώσει και ευρύτερες δυνάμεις και από άλλους χώρους, αλλά κυρίως από τη μεγάλη δεξαμενή των σημερινών αναποφάσιστων ή απογοητευμένων, που τείνουν προς την αποχή, η οποία μπορεί να καταστεί νικηφόρα.

Ξέρω ότι διαβάζοντας κάποιοι σήμερα εκεί στην Εζεκία Παπαϊωάννου και την Πινδάρου αυτήν την πρόταση, ίσως να γελάνε ή να τη θεωρούν αφελή, «απολίτικη» και εξωπραγματική.

Ίσως γι΄αυτούς να είναι τέτοια. Η άλλη επιλογή τους όμως είναι να συνεχίσουν και οι δύο να τρέχουν με «σπασμένα φρένα» προς τον γκρεμό και να συμπαρασύρουν μαζί τους σε αυτόν και την Κύπρο, αλλά και την ίδια τη μελοντική ύπαρξη των κομμάτων τους!