Το debate των χαμένων προφίλ, μομέντουμ και ευκαιριών

Το debate της Τετάρτης ήταν μια ακόμα ευκαιρία για τους υποψήφιους να προτάξουν τα δυνατά τους σημεία και να διασκεδάσουν ανησυχίες, στέλνοντας συγκεκριμένα μηνύματα στην κοινωνία. Για τον Νίκο Χριστοδουλίδη ζητούμενο ήταν να περιορίσει τη ζημιά από τα fake accounts που μονοπώλησαν τον δημόσιο διάλογο τις τρεις τελευταίες βδομάδες. Για τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, το debate προσφερόταν για να δώσει περαιτέρω ώθηση στην υποψηφιότητά του μετά τη μεγάλη συγκέντρωση το προηγούμενο βράδυ. Ενώ στόχος για τον Αβέρωφ Νεοφύτου ήταν να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις που τον έφερναν να υπερέχει στα θέματα της οικονομίας και την ίδια στιγμή να αξιοποιήσει το debate για να επαναπατρίσει Συναγερμικούς ψήφους. Για τους δύο τελευταίους ζητούμενο ήταν επίσης η αξιοποίηση του θέματος με τις διαρροές των fake accounts. Εκ του αποτελέσματος, κανείς δεν πέτυχε τον στόχο του, αν και ήταν εμφανές πως και οι τρεις πήγαν εκεί με συγκεκριμένο πλάνο και έχοντας ξεκάθαρη εικόνα για το ακροατήριό τους.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης για μεγάλο διάστημα έπαιξε στο δικό του γήπεδο. Στα της οικονομίας επιδόθηκε σε αγώνα παροχολογίας με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, επενδύοντας κυρίως στο συναίσθημα (με συγκεκριμένες αναφορές στους νέους και τη μεσαία τάξη), ενώ στο Κυπριακό απευθύνθηκε στο σκληρό κομμάτι του «πατριωτικού» μετώπου που αποτελεί και τον πυρήνα της στήριξής του. Υπερασπίστηκε την πολιτική των κυρώσεων και έβαλε στο τραπέζι την επαναφορά του ενιαίου αμυντικού δόγματος. Παρουσιάστηκε επίσης ιδιαίτερα επικριτικός για τη ρωσική εισβολή, αφήνοντας παράλληλα αιχμές για τη στάση που κρατά ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, διασκεδάζοντας με τον τρόπο αυτό τις ανησυχίες για όσα του καταλογίζονται για σχέσεις με τη Ρωσία και μετακυλώντας τες σε Μαυρογιάννη και ΑΚΕΛ, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα ξεκάθαρο δίπολο. Προς το τέλος του debate όμως η εικόνα του δέχθηκε σημαντικά κτυπήματα, μετατρέποντας το πρόσημο της παρουσίας του σε αρνητικό. Αρνούμενος να απαντήσει για τα accounts, απέτυχε να διαφοροποιήσει την πολύ άσχημη εικόνα που δημιούργησαν οι αποκαλύψεις και να περιορίσει τη ζημιά, κρατώντας παράλληλα ανοικτό το θέμα. Την ίδια στιγμή έχασε την ψυχραιμία του, κάτι που δεν πέρασε αναξιοποίητο από τον Αβέρωφ Νεοφύτου, ενώ προσέφυγε σε αόριστες καταγγελίες για κάποιους που πήγαιναν σε πρεσβείες και τον υπόσκαπταν και για εκφοβισμούς προς το επιτελείο του, δημιουργώντας (μετά και τη διαρροή των μηνυμάτων) σοβαρό ρήγμα στο ήπιο προφίλ που έχτισε το προηγούμενο διάστημα.

Στους χαμένους της βραδιάς ήταν και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, δείχνοντας ανέτοιμος να αξιοποιήσει το μομέντουμ που φάνηκε να χτίζει. Δεν πρόσθεσε κάτι νέο στο Κυπριακό η παρουσία του, ενώ δεν κατάφερε να κερδίσει πόντους στο ζήτημα της διαφθοράς, όπου θεωρητικά είχε το πλεονέκτημα, αδυνατώντας να οδηγήσει τη συζήτηση εκεί που οι αντίπαλοί του ήταν πιο ευάλωτοι. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως απέτυχε να διασκεδάσει τις ανησυχίες όσον αφορά τις πολιτικές που θα ακολουθήσει στην οικονομία και να πείσει ότι μπορεί να λειτουργήσει με τρόπο διαφορετικό και ανεξάρτητο από το ΑΚΕΛ, με τις όποιες θέσεις του να επισκιάζονται από τα σοβαρά λάθη που έκανε. Μπέρδεψε το δημοσιονομικό έλλειμμα με το δημόσιο χρέος, μίλησε για υποβάθμιση της οικονομίας, έριξε στο τραπέζι αριθμούς που είτε ήταν λανθασμένοι είτε δεν γνώριζε σε τι αφορούσαν. Η δε επιλογή του να χρεώσει την κρίση του 2013 σχεδόν αποκλειστικά στις τράπεζες, επέτεινε τις αμφιβολίες κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από το ΑΚΕΛ. Σε γενικές γραμμές επικεντρώθηκε στο αριστερό ακροατήριο, δείχνοντας πως προτεραιότητά του είναι η συσπείρωση της βάσης του ΑΚΕΛ παρά η άντληση ψήφων από αλλού. Δεν έκανε πολλά για να πετύχει το πρώτο, έκανε όμως όσα έπρεπε για να καταστήσει λιγότερο πιθανό το δεύτερο.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν έκανε το μεγάλο λάθος, την ίδια όμως στιγμή απέτυχε να αξιοποιήσει τα πολλά και μεγάλα λάθη των αντιπάλων του. Στην οικονομία κατέθεσε προτάσεις που ήταν πιο σαφείς και πειστικές και αμφισβήτησε, με αριθμούς, τις προτάσεις των ανθυποψηφίων του. Αναφέρθηκε επίσης αρκετές φορές στο 2013, προσπαθώντας να αναδείξει την αναξιοπιστία του ΑΚΕΛ και κατ’ επέκταση του υποψηφίου του στην οικονομία, κάτι που πέτυχε βοηθούμενος και από την παρουσία Μαυρογιάννη. Η αναφορά του σε τσουνάμια ήταν μια ξεκάθαρη παραπομπή στη δήλωσή του τότε για το Κυπριακό, θέλοντας να διαφοροποιηθεί από την πολιτική που ακολουθήθηκε. Την ίδια στιγμή, επιχείρησε να διεγείρει τον κομματικό «πατριωτισμό», χαρακτηρίζοντας τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως υποψήφιο του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και κατηγορώντας τον πως συνεργάζεται με αυτούς που ύβριζαν την κυβέρνηση. Κάποιος όμως ανέμενε ότι ως ο άνθρωπος που υπολείπεται στις δημοσκοπήσεις θα ήταν πιο τολμηρός και αιχμηρός. Δεν εκμεταλλεύτηκε στον βαθμό που μπορούσε τα μεγάλα λάθη του Ανδρέα Μαυρογιάννη, π.χ. δεν σχολίασε τη λανθασμένη αναφορά του σε υποβάθμιση της οικονομίας, ενώ απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει ένα θέμα που ξεκάθαρα αγγίζει το ηθικό πλεονέκτημα που έχτισε ο αντίπαλός του. Δεν έκανε αναφορές στα μηνύματα, παρά τις ευκαιρίες που του δόθηκαν, όπως π.χ. όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης έκανε λόγο για την ανάγκη λογοδοσίας, ενώ ακόμα κι όταν ο δημοσιογράφος έθεσε το θέμα, η τοποθέτησή του ήταν χλιαρή και δεν άγγιξε την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Ιδιαίτερα προβληματική για την εικόνα του ήταν η υπόδειξή του- όταν ρωτήθηκε για τη διαφθορά επί προεδρίας Αναστασιάδη- για ανάπτυξη της τάξης του 6%, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η διαφθορά δεν είναι πρόβλημα όταν γίνεται χάριν της ανάπτυξης, στο μεγαλύτερο ίσως λάθος της βραδιάς για τον ίδιο.

Σε γενικές γραμμές το debate ήταν σαν να μην έγινε. Δεν άλλαξε τις ισορροπίες, δεν έκανε την κοινωνία πιο σοφή, και σίγουρα δεν την έκανε πιο σίγουρη. Ήταν ένα debate με χαμένα προφίλ, χαμένα μομέντουμ και χαμένες ευκαιρίες. Το οποίο επιβεβαίωσε τις σημαντικές αδυναμίες και βαρίδια που κουβαλά η κάθε μία από τις υποψηφιότητες, που με τη σειρά τους επισκίασαν τις θέσεις και την προοπτική.

antopoly@cytanet.com.cy