Παπά επέρασα

Οι κάτοικοι του νησιού έμαθαν πριν λίγες μέρες ότι ο υπουργός Παιδείας Π.Π. ετοίμασε πρόταση για κατάργηση της στασιμότητας στο γυμνάσιο. Την πρόταση θα την αποστείλει, ως είθισται, στη Νομική Υπηρεσία για μελέτη, διαβούλευση προφανώς με κόμματα, Επιτροπή Παιδείας της Βουλής κ.λπ. Αποκλείεται δε να εφαρμοστεί την παρούσα χρονική χρονιά. Όλοι ξέρουμε πως οι αλλαγές θέλουν χρόνο ειδικά σε αυτή την περιοχή της Μεσογείου-κλειστή θάλασσα χωρίς αναταραχές.

Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών του τόπου φαίνεται να αντιδρά θετικά προς τη συγκεκριμένη ιδέα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι μάλλον για αυτή τη θετική ανταπόκριση. Όλοι οι καθηγητές και καθηγήτριες του γυμνασίου, αλλά και του λυκείου, γνωρίζουν αναμεταξύ τους πως οι Κύπριοι μαθητές πάντα θα περάσουν όλοι στην επόμενη τάξη. Χρόνια τώρα αυτό ακριβώς συμβαίνει. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ας πούμε 2-3 σε κάθε σχολείο.

Αυτό συμβαίνει επειδή οι εκπαιδευτικοί του τόπου ξέρουν καλά τους μαθητές τους, τα προβλήματά τους, τα οικογενειακά, τα οικονομικά τους κ.λπ., και εννοείται δείχνουν στο τέλος αλληλεγγύη προς τα αδύνατα παιδάκια, σαν να είναι δικά τους παιδιά. Έτσι φροντίζουν να περάσουν τους αδύνατους μαθητές από τα περιβόητα τετράμηνα για να μην την πατήσουν στο τέλος με τους σίγουρα κάτω από τη βάση βαθμούς της τελικής εξέτασης. Επίσης, και το ίδιο το υπουργείο, αν ένα σχολείο βαθμολογήσει σωστά τους μαθητές του και αφήσει ας πούμε 100, θα κινήσει έναν μηχανισμού ελέγχου, επίθεσης, και τελικά απώθησης. Και δίκαια, διότι αν κάθε σχολείο της Κύπρου αφήσει 100, θα χρειαστούμε πρακτικά να χτίσουμε άλλα πολλά σχολεία. Και οικόπεδα δεν υπάρχουν, και όσα υπάρχουν συμφέρει να τα πουλήσουμε αλλιώς και όχι για να χτίσουμε σχολεία, να διορίσουμε άλλους καθηγητές, συνοπτικά να συντρίψουμε την οικονομία.

Ποτέ η στασιμότητα δεν βοήθησε ουσιαστικά τον μαθητή. Σε άλλες δεκαετίες, πολλοί που έμεναν στάσιμοι στο τέλος εγκατέλειπαν και το σχολείο. Οι τυχεροί χαρτώνονταν μεταξύ τους, οι άτυχοι δούλεφκαν στην πεζίνα ή στα χτίσματα του θκειού τους. Σήμερα και να τελειώσεις το σχολείο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την επόμενη επαγγελματική ζωή σου, επειδή ακριβώς το ίδιο το σχολείο παρέμεινε εδώ και χρόνια στάσιμο και αυτό. Δηλαδή το μέτρο της στασιμότητας στο σχολείο είναι ίδιο με την κοινωνική στασιμότητα.

Η πρόταση, αν περάσει, θα είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Ήδη πολλοί καθηγητές αναρωτιούνται αν θα μπορούν να βαθμολογούν και με το τρία, το πέντε, το δύο και το ένα άμα λάχει. Διότι προς το παρόν οι βαθμοί από το 0-8, δεν μπαίνουν ποτέ, αν και παρέχεται το δικαίωμα στην καθηγήτρια να τους χρησιμοποιήσει. Για διάφορους λόγους όμως τα νούμερα αυτά γίνονται skip.

Ψιθυρίζεται πως το μέτρο αυτό, αν εφαρμοστεί και αν πετύχει, θα απλωθεί και στο λύκειο. Για να δούμε όμως τι θα πουν και οι ακαδημαϊκοί του τόπου. Θα μιλήσουν επί τούτου ή πάλι σιωπούν για να διαμαρτυρηθούν ίσως στο τέλος όταν κληθούν να δέχονται στα τμήματά τους με άλλους τρόπους τους μαθητές; Και ποιοι θα είναι αυτοί οι τρόποι; Ο δρόμος αναμένεται να είναι μακρύς μα δεν πειράζει, φτάνει να γίνει η αρχή.

Ταυτόχρονα γράφτηκε και ξαναγράφτηκε και από αυτήν εδώ τη στήλη πολλές φορές, πως πρέπει να μειωθεί η ύλη των μαθημάτων. Έλεος δηλαδή, πώς αλλιώς πρέπει να το πουν οι εκπαιδευτικοί του νησιού; Το λένε πάντα και παντού, μα δεν γίνεται απολύτως τίποτε. Αν τα μέτρα που φαντάζονται οι σοφοί έχουν στόχο την καλυτέρευση του δημόσιου σχολείου, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Ας πάρουν την εξαιρετικά επαναστατική απόφαση να κόψουν τουλάχιστον το ένα τρίτο της ύλης από όλα τα μαθήματα γυμνασίου και λυκείου. Για αρχή. Μετά μπορούν να κάνουν κι άλλα… Οι καθηγητές τους παρακαλούν χρόνια τώρα, για να έχουν επιτέλους τον χρόνο να εξηγούν και να κάνουν καλά τη δουλειά τους χωρίς τον μπαμπούλα της ποσότητας, αλλά με στόχευση στην ποιότητα. Τέλος, δεν αξίζει καμιά κουβέντα για όσους εκπαιδευτικούς υποστηρίζουν… και θα υποστηρίξουν πιο πολύ, πως χρειάζονται την απειλή της στασιμότητας (τον λένε φόβο), για να κρατάνε το ενδιαφέρον των μαθητών τους. Ή μήπως αξίζει;