«Κατάφερα να βρω την οικογένειά μου χρόνια μετά»

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ.: 99966518

Στην ομάδα «Cyprus Family History & Genealogical Group» («Ομάδα Οικογενειακής Ιστορίας & Γενεαλογίας Κύπρου») στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι άνθρωποι ψάχνουν και βρίσκουν μέλη της οικογένειάς τους, καθώς κρατούσαν τους εαυτούς τους κρυμμένους για πολλά χρόνια με αυτό ή εκείνο το πρόσχημα και μοιράζονται αυτές τις ιστορίες. Μία από αυτές τις ιστορίες ήταν του Dean Downey και με την άδειά του θα ήθελα να μοιραστώ αυτά που έγραψε.

Η ιστορία του...

«Πριν από 7 χρόνια ήμουν σε έναν οικογενειακό γάμο όταν ένας μεθυσμένος συγγενής μου είπε στη γυναίκα μου ότι ο άντρας που αποκαλούσα πατέρα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ήταν ο βιολογικός μου.

Έμαθα ότι ο πραγματικός μου πατέρας ήταν Τουρκοκύπριος. Μου πήρε 5 χρόνια προτού αποφασίσω να δω αν θα μπορούσα να τον βρω.

Ένας άντρας για τον οποίο δεν ήξερα τίποτα, που προερχόταν από διαφορετική κουλτούρα και μπορεί να μην ήθελε να με γνωρίσει.

Ήξερα ότι ζούσε στο Λονδίνο, το όνομά του και κάποιες πληροφορίες για το τι έκανε για να βγάζει τα προς το ζην. Πέρασα ώρες σε διαδικτυακές ιστοσελίδες για οικογενειακά δέντρα, συνειδητοποιώντας γρήγορα ότι το όνομά του ήταν πολύ κοινό. Ένα βράδυ στις 4 το πρωί ήμουν έτοιμος να κλείσω τον υπολογιστή όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κοιτάξει στο facebook.

Πληκτρολόγησα το όνομά του στην αναζήτηση και πάτησα enter. Βγήκαν πολλά αποτελέσματα, αλλά ένα συγκεκριμένα τράβηξε την προσοχή μου. Υπήρχε μια φωτογραφία στο προφίλ ενός άνδρα που ακουμπούσε πάνω σε ένα Chevy 57. Το αγαπημένο μου αυτοκίνητο! Έκανα κλικ στον σύνδεσμο και σοκαρίστηκα όταν είδα έναν άντρα που μου έμοιαζε τόσο πολύ, ήταν τρομακτικό. Μελέτησα τον λογαριασμό του και αποφάσισα να του στείλω μήνυμα. Πάτησα enter! Και εστάλη.

Μετά από δύο νευρικές μέρες ξύπνησα και υπήρχε μια απάντηση. Το δάχτυλό μου αιωρήθηκε πάνω από το κουμπί πριν κάνω κλικ για να το ανοίξω, μου φάνηκε ότι πέρασε πολύς χρόνος.

Το μήνυμα έγραφε: «Γεια σου Dean ελπίζω όλα να είναι καλά»... Περίμενε! Μόνο αυτό έχει να πει; LOL (Γελώντας δυνατά!).

Απάντησα και υπήρξαν κάποιες ευγενικές ανταλλαγές. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι μιλούσα με μια αδελφή που ποτέ δεν ήξερα ότι είχα. Η συζήτηση συνεχίστηκε και ανακάλυψα ότι είχα και τρεις αδελφούς και ότι ο βιολογικός μου πατέρας ήταν ακόμα ζωντανός! Δεν μπορώ να αρχίσω να περιγράφω τα συναισθήματά μου. Η αδελφή μου δούλευε επίσης σε μια μπουτίκ μια-δυο πόρτες δίπλα από εκεί που δούλευα τη δεκαετία του ’80!

Ήταν 23 Ιουλίου 2020. Στις 26, τα νεοανακαλυφθέντα αδέλφια μου συνάντησαν τη γυναίκα μου και εμένα σε ένα τοπικό εστιατόριο. Φάγαμε και μιλήσαμε για 8 ώρες.

Ο πατέρας μου χρειαζόταν χρόνο πριν με συναντήσει και τον Αύγουστο του 2020 συναντηθήκαμε για πρώτη φορά.

Από τότε συναντιόμαστε τακτικά και τα πάμε πολύ καλά. Τα αδέλφια και η αδερφή μου ήξεραν για μένα από παλιά, αλλά επειδή η μητέρα μου έλεγε ψέματα για το μικρό μου όνομα και το πού γεννήθηκα δεν μπορούσαν να με εντοπίσουν. Η αδελφή μου με είχε αναζητήσει πριν από 30 χρόνια γιατί με ήθελε στον γάμο της. Λόγω του ονόματος δεν με βρήκε πουθενά.

Είμαι τόσο τυχερός που τους βρήκα και μπόρεσα να γνωρίσω τον βιολογικό μου πατέρα και την οικογένειά μου.

Αν έχετε πληροφορίες και βρίσκεστε σε παρόμοια θέση, κάντε το! Αναζητήστε την οικογένειά σας. Αλλά να είστε προετοιμασμένοι για τυχόν απόρριψη, καθώς κάθε ιστορία δεν τελειώνει όπως η δική μου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που βρίσκομαι σε αυτήν τη θέση».

Φωτογραφία που αναρτήθηκε στην ομάδα από τον Ilkay Tahsin Lefkarali, στην οποία φαίνονται Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι από τα Λεύκαρα μαζί, τη δεκαετία του 1950... Ανάμεσά τους είναι ο πατέρας του (αστυνομικός) και η μητέρα του.

Και ο κόσμος απαντούσε σε αυτά που έγραφε. Ένας από αυτούς είπε:

«Αυτή είναι μια υπέροχη ιστορία, κατάφερα να βρω την οικογένεια του πατέρα μου, του πραγματικού μου πατέρα, καθώς πέθανε το 2008, ωστόσο δεν θέλουν να μας γνωρίσουν, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο για τον πατέρα μου καθώς ένιωσε απόρριψη για δεύτερη φορά. Αλλά καταφέραμε να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες για το τι συνέβη, κάτι που είναι καλό. Είναι τόσο κρίμα που δεν είναι όλοι τόσο δεκτικοί. Υπέροχη ιστορία και χαίρομαι που η έκβαση της δικής σας ήταν καλή».

Και ένας Τουρκοκύπριος με παρόμοια εμπειρία με τον Dean Downey έγραψε τα εξής:

«Είχα μια παρόμοια εμπειρία, ο αδελφός μας για τον οποίο δεν ξέραμε ότι υπήρχε μας βρήκε στο facebook και τον υποδεχτήκαμε με ανοιχτές αγκάλες, τόσο χαρούμενος που μας βρήκε, το μόνο κακό είναι ότι δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του που πέθανε το 2003».

Ένα άλλο άτομο μοιράζεται την ιστορία του:

«Βρήκαμε μια ξαδέλφη με τεστ DNA - έψαχνε τον πατέρα της για 75 χρόνια, αλλά τελικά χάρη στο DNA οι ενδείξεις ήταν εκεί και αμέσως αποκτήσαμε ένα νέο κλαδί στο γενεαλογικό δέντρο. Δυστυχώς, ο πατέρας της σκοτώθηκε σε ένα νησί της Αδριατικής στις 3 Σεπτεμβρίου 1944, σε ηλικία 23 και τριών ημερών. Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1945. Επιτέλους, έχει φωτογραφίες του πατέρα της και ξέρει πού είναι θαμμένος. Μια μέρα θα ταξιδέψουμε στο Πολεμικό Νεκροταφείο του Βελιγραδίου για να δείξουμε τον σεβασμό μας. Κάθε ιστορία δεν έχει αίσιο τέλος, αλλά αυτή έχει...».

Και όταν λέω ότι βοήθησα κάποιους Κύπριους να βρεθούν αλλά κάποιοι φοβούνται τους «εθνικιστές», μια γυναίκα στην ομάδα απαντά σε αυτό που έγραψα. Λέει:

«Υπάρχουν 'εθνικιστές' και στις δύο πλευρές. Αν κάθε Κύπριος, Τούρκος ή Έλληνας έκανε τεστ DNA θα έμενε έκπληκτος από το γεγονός ότι μοιράζεται DNA με ανθρώπους από πολλές φυλές. Είμαι Ελληνοκύπρια και μοιράζομαι DNA με Τούρκους, Άραβες, Αγγλοσάξονες, Ιταλούς κ.λπ.».

Αυτή η ομάδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που προσπαθεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να συνδεθούν περιγράφει τον εαυτό της ως εξής:

«Η ομάδα Cyprus Family History & Genealogical Group (Ομάδα Οικογενειακής Ιστορίας & Γενεαλογίας Κύπρου) έχει δημιουργηθεί με στόχο να βοηθήσει τους ερευνητές να εντοπίσουν ποιοι γενεαλογικοί πόροι υπάρχουν στην Κύπρο.

2. Πίνακας του Michai Christi.

Για όσους κατοικούν στην Κύπρο και ενδιαφέρονται έντονα για την ιστορία και τη γενεαλογική έρευνα και που θα ήθελαν να βοηθήσουν εθελοντικά να μεταγραφούν αρχεία και να εντοπιστούν ποια αρχεία υπάρχουν για τις τοπικές ενορίες/πόλεις/χωριά τους, να μην διστάσουν να αποστείλουν email. Θα χρειαστείτε καλή γνώση της ελληνικής, της τουρκικής ή της αγγλικής γλώσσας.

Τα επαρχιακά ληξιαρχεία, αν και μερικές φορές βοηθούν, μπορεί συχνά να είναι πολύ δύσκολο να λάβουμε πληροφορίες για τους προγόνους μας ή για το ποιες πηγές/ποια βιβλία γέννησης/θανάτου υπάρχουν ακόμα στις συλλογές τους ή ακόμα και για να απαντήσουν σε email/επιστολές/ή τηλεφωνικές κλήσεις. Αυτό σπάνια συμβαίνει.

Ως εκ τούτου, με τη συνεργασία άλλων θα μπορούσαμε να μάθουμε ποια αρχεία υπάρχουν ακόμα και/ή να βοηθήσουμε στη μεταγραφή τοπικών, παλαιότερων αρχείων που είναι συχνά σε κακή κατάσταση προτού καταστραφούν εντελώς και να τις ψηφιοποιήσουμε προς όφελος όλων των ερευνητών.

Οι υπερεθνικιστές

Αν κάποιος ενδιαφέρεται να προσφέρει εθελοντικά στη δημιουργία μιας βάσης δεδομένων με αρχεία/πηγές για την Κύπρο ή να βοηθήσει στην ψηφιοποίηση τοπικών αρχείων να μην διστάσει να με ενημερώσει.

Αυτή είναι μια μη πολιτική ομάδα και είναι ανοιχτή σε όλους τους Κύπριους (ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας κ.λπ.) με στόχο να εργαστούν σε συνεργασία και με σεβασμό για τη συλλογή, την κοινή χρήση και την προώθηση της ψηφιακής διατήρησης των αρχείων γέννησης, γάμου και θανάτου της Κύπρου, και για άλλα ιστορικά και γενεαλογικά αρχεία».

Και για όσους ενδιαφέρονται η διεύθυνση στο facebook είναι:

https://www.facebook.com/groups/310490282397111

Μάλιστα, σε όλη τη δημοσιογραφική μου ζωή των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών έχω δει πολλές οικογένειες μεικτής καταγωγής, που όμως αρνούνται να το αναγνωρίσουν λόγω των «εθνικισμών» των δύο κύριων κοινοτήτων του νησιού μας. Φοβούνται επιθέσεις προς την ταυτότητά τους, επομένως κρατούν τη γνώση για τον εαυτό τους.

Μερικοί από αυτούς μετατρέπονται σε υπερεθνικιστές για να «αποδείξουν» ότι είναι καλύτεροι από τον ίδιο τον «βασιλιά». Μια τέτοια περίπτωση ήταν όταν μια οικογένεια κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του 1963-64 σκότωσε κάποιους Τουρκοκύπριους για να «αποδείξει» ότι ήταν καλύτεροι «Ελληνοκύπριοι» από τους ίδιους τους Ελληνοκύπριους. Προέρχονταν από μεικτή οικογένεια -είχαν τουρκοκυπριακές ρίζες- και έγιναν «θύματα» των «εθνικισμών» αφού ένιωθαν την «παρόρμηση» να «αποδείξουν» ότι μπορούσαν να «σκοτώσουν» για να αποδείξουν ότι ήταν «καλοί».

Χρειάζεται να οικοδομήσουμε μια κοινωνία στην Κύπρο όπου κανένας δεν θα χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και κανένας δεν θα χρειάζεται να κρύβει την εθνικότητά του από φόβο μήπως δεχθεί επίθεση. Χρειαζόμαστε μια πραγματικά πολυπολιτισμική κοινωνία με ενσυναίσθηση και κατανόηση, ώστε οι οικογένειες να μπορούν να ανθίσουν χωρίς φόβο και στερεότυπα για τους άλλους.