Και στην τελική, διερωτάται ο άλλος, και τι μας νοιάζει εμάς για τις Ιρανές;!

Είναι Σάββατο βράδυ και έχουμε βγει έξω παρέα, 7-8 γυναίκες δηλαδή και ένας άνδρας. Αφού είπαμε τα δικά μας, πιάσαμε την επικαιρότητα. Όχι τίποτα από τοπικά, όπως το τι θα γίνει με τις προεδρικές εκλογές και τέτοια. Μιλούσαμε για την κατάσταση στο Ιράν και τι ζουν εκείνες οι γυναίκες. Κάποια στιγμή, πετάγεται ο άντρας της παρέας και ρίχνει την εξής «θεϊκή» ατάκα. «Και στην τελική, τι μας νοιάζει τι κάνουν οι Ιρανές; Ο καθένας να κοίτα τα δικά του». Ας ξεκινήσουμε με το ότι μόνο ένας άνδρας θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο. Μία γυναίκα, ιδιαίτερα μία σύγχρονη γυναίκα, ξέρει πολύ καλά γιατί μας νοιάζει τι κάνουν οι Ιρανές και γενικότερα τι βασανιστήρια υφίστανται γυναίκες ανά το παγκόσμιο, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Οι Ιρανές, βλέπετε, δεν κόβουν τα μαλλιά τους επειδή την είδαν makeover αλά GNTM φάση. Κόβουν τα μαλλιά τους και διαμαρτύρονται για την πατριαρχία που τις σκοτώνει. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι μία τρανή απόδειξη ότι έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας μέχρι να πετύχουμε την πολυπόθητη ισότητα μεταξύ των δύο φύλων.

Αυτό που συμβαίνει στο Ιράν είναι παρόμοιο με εκείνο που συνέβη πριν από κάποια χρόνια στις δυτικές χώρες. Γυναίκες κάθε ηλικίας είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και διεκδικούσαν αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα. Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, αυτό τιμούμε κάθε 8 Μαρτίου. Όλα άρχισαν στις 8 Μαρτίου 1857, όταν μερικές δεκάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη απαίτησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτές τιμούμε εκείνη την ημέρα και τους αγώνες τους, ασχέτως αν αυτή η μέρα έχει μετατραπεί πλέον σε ημέρα ξεσαλώματος και κυρίως χαράς για ανθοπωλεία και πολυκαταστήματα.

Αυτές οι γυναίκες είναι ο λόγος που όλες εμείς σήμερα μπορούμε να ψηφίσουμε, να εργαστούμε και άλλα τόσα πολλά. Είναι ο λόγος που δεν είμαστε και εμείς σήμερα στους δρόμους όπως οι Ιρανές. Βέβαια, αυτά για εμάς σήμερα είναι ψιλά γράμματα. Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι δεν αδιαφορούμε μόνο για τις Ιρανές. Αδιαφορούμε και για τη γυναίκα από το διπλανό σπίτι που φωνάζει «βοήθεια» την ώρα που τη χτυπάει ο άντρας της, για την κοπελιά που καταγγέλλει ότι βιάστηκε, και για όλες εκείνες που καταλήγουμε να μαθαίνουμε τις ιστορίες τους μέσα από τις εφημερίδες.

Οι γυναίκες στο Ιράν δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες και διεκδικούν τα δικαιώματά τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις δολοφονίες γυναικών ανά το παγκόσμιο, οι οποίες πλέον βαφτίζονται ως «γυναικοκτονίες». Αν και σαν όρος το «γυναικοκτονία» δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, γιατί είναι λες και ξεχωρίζει τις γυναίκες από τους ανθρώπους, είναι αποδεκτό ότι υπάρχει θέμα. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει ο όρος και το πώς βαφτίζουμε κάτι για να είναι politicaly correct. Η ουσία είναι ότι υπάρχει πρόβλημα. Γυναίκες δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες και αυτό θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είτε συμβαίνει στην Κύπρο, είτε συμβαίνει στο Ιράν, είτε συμβαίνει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου.