Πάλι έφταιξε το κίνημα της επανένωσης

Κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι αναζητούμε αποδιοπομπαίο τράγο. Κάποιο για να τον κατηγορήσουμε. Να του επιρρίψουμε τις ευθύνες για να απαλλαγούμε εμείς από τις δικές μας. Αυτό είναι στοιχείο του πρωτογονισμού μιας κοινωνίας και της παιδικής αντίδρασης ενός ατόμου. Μόνο οι ώριμες κοινωνίες και τα ώριμα άτομα στρέφονται στον εαυτό τους για να εντοπίσουν δικά τους λάθη και ευθύνες.

Το γεγονός ότι είμαστε μια ανώριμη κοινωνία με ανώριμα άτομα μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος από τη μανία μας να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους και την αδυναμία μας να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Αυτό κάνουμε και τώρα που ο Ανδρέας Σουτζιής βρίσκεται υπό κράτηση. Κάποιος πρέπει να μας φταίξει. Και ευτυχώς για τη συνείδηση μας έχουμε βρει ποιος φταίει. Το κίνημα της επανένωσης! Ποιος άλλος θα μας φταίξει δηλαδή; Φταίμε εμείς που λέμε όχι σε κάθε ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού; Αλίμονο να φταίγαμε για την κατάσταση που δημιουργήσαμε με την απορριπτική μας στάση. Προηγουμένως έφταιγε το κίνημα της επανένωσης επειδή άκουσον-άκουσον ζητούσε από τις ηγεσίες να προχωρήσουν στην επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Λέγαμε διάφορα αισχρά για όλους αυτούς που διαδήλωναν με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας υπέρ της ειρήνης στο νησί. Μέχρι και πράκτορες των Τούρκων τους αποκαλέσαμε. Τώρα που ανακαλύψαμε ότι η επανενωτική τους δράση ενοχλεί τους εθνικιστές της τουρκοκυπριακής κοινότητας βρήκαμε άλλο πράγμα να τους κατηγορούμε. Ότι δεν βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν υπέρ του Ανδρέα Σουτζιή. Τι μας νοιάζει αν αυτή ήταν η επιθυμία της οικογένειας που ζήτησε πίστωση χρόνου για να διαχειριστεί το θέμα με άλλο τρόπο. Όταν βγαίνουν στους δρόμους δεν μας αρέσει. Όταν δεν βγαίνουν στους δρόμους δεν μας αρέσει. Μας αρέσει και κάτι; Παιδικές ιδιοτροπίες! Αφήστε, λοιπόν, τα παιδιά να σας φταίξουν για όλα όσα μας συμβαίνουν. Δείξτε κατανόηση, είναι παιδιά. Δεν είναι έτσι που λέμε όταν αντιδρούν τα παιδιά ή κάνουν λάθη; Ακόμα και ο εθνικισμός παιδική ασθένεια είναι της μοντέρνας κοινωνίας.