«Μόρφου: Μια από τα ίδια» του δρος Παναγιώτη Μαύρου

Επανερχόμαστε σήμερα με πόνο καρδιάς στην αγνώριστη και λειψή σύναξη των Μορφιτών του 2022 χωρίς τηλεοπτική κάλυψη μέσα σε, τολμώ να πω, απόλυτη σιωπή. Ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο 18 ολόκληρα χρόνια, όταν για πρώτη φορά το 2004, μετά από 30 χρόνια, και περνώντας μέσα από Συμπληγάδες, κατορθώσαμε να λειτουργήσουμε τον Άγιό μας και μάλιστα λοιδορούμενοι και απειλούμενοι από τους ένθεν και ένθεν εχθρούς της λύσης και της επανένωσης. Από τη μια είχαμε τους υπερπατριώτες των οποίων οι απειλές για αιματοκύλισμα «δεν έπιαναν τόπο» και από την άλλη τους Γκρίζους Λύκους που είχαν προσπαθήσει να τινάξουν την εκκλησία στον αέρα, εμποδίζοντας την εκδήλωση των Μορφιτών. Όμως, οι βόμβες των θρασύδειλων, νυκτόβιων αρουραίων στον βορρά, καθώς και οι λεκτικές βόμβες των εδώ απορριπτικών, οι οποίοι δαιμονοποίησαν και ακόμα δαιμονοποιούν κάθε δραστηριότητα για επαναπροσέγγιση, επανένωση και λύση, δεν έκαμψαν το αγωνιστικό σθένος των γενναίων και γνήσιων πατριωτών του μορφίτικου λαού να γεμίσει ασφυκτικά την κατεχόμενη εκκλησία μας και το προαύλιο, σχηματίζοντας μια λαοθάλασσα πέραν των 3.000 ανθρώπων. Μια λαοθάλασσα εναντίον των συνδρόμων του κομπλεξικοεθνικισμού και της διχοτόμησης για τη στέρηση χιλιάδων προσφύγων να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Η πολιτική σύναξη του Άη-Μάμα τους συντάραξε, γιατί πάνω απ’ όλα εστάλη μήνυμα επανένωσης για μια ολόκληρη, ενωμένη, Κυπριακή Δημοκρατία του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, της πολυπολιτισμικής και παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας του 21ου αιώνα. Δυστυχώς, σήμερα, τα δεδομένα έχουν αλλάξει και η καθεχρονική λειψή σύναξη των Μορφιτών στον Άγιο Μάμα εκπέμπει μηνύματα απογοήτευσης και απαισιοδοξίας, αφού οι ελπίδες για επιστροφή έχουν διαψευσθεί λόγω των χειρισμών του μεταλλαγμένου Προέδρου, ο οποίος υμνείται από τους υποστηρικτές της προδοτικής διχοτόμησης των δύο κρατών, καθώς επίσης και της αλλαγής στάσης του δεσπότη μας, τον οποίο δεν παύσαμε να αγαπούμε, αλλά διαφωνούμε κάθετα με τις σημερινές θεωρίες του. Πού είναι ο μέγιστος Νεόφυτος του 2004, ο οποίος ως φάρος και οδοδείχτης αψηφούσε τους πάντες και αγωνίζετο για την επανένωση και την επιστροφή στη Μόρφου μας. Ας συνετιστούμε. Και να αντιληφθούμε ότι μετά το Πραξικόπημα που μας έφερε τον Αττίλα, μετά το «Όχι» του δημοψηφίσματος που το δαιμονοποίησαν με «κατινίστικα» δάκρυα χωρίς να μπουν στον κόπο να το διαπραγματευθούν και μετά από 48 χρόνια κατοχής, η λύση του συμβιβασμού – μιας βιώσιμης, δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας – είναι τώρα όνειρο θερινής νυκτός. Αυτοί που ψάχνουν δήθεν για το ευκταίο όταν το 2004 αρνήθηκαν την επιστροφή του μορφίτικου λαού στην πατρώα γη και περιφέρονται τη συνοδεία καναλιών από πρεσβεία σε πρεσβεία την ημέρα κατάληψης της Μόρφου για να επιδώσουν διαμαρτυρίες με «υπερήφανες αρλουμποειδείς» δηλώσεις, προκαλούν τον γέλωτα στους πιο ήρεμους και τον θυμό στους πιο νευρικούς που καταφεύγουν στο remote-control. Είναι, λοιπόν, ακόμα και τώρα υπέρτατο καθήκον των Μορφιτών να συμπορευθούν με τις νούσιμες, επανενωτικές δυνάμεις, για να μπορούμε εμείς οι μεγαλύτεροι να κλείσουμε τον κύκλο μας στις γειτονιές μας, στα μπακάλικά μας, στα καλοκαιρινά σινεμά, στον δημόσιο κήπο, στο Μοντάλντο, στο Τρεξιμιό, στα γυμνάσιά μας, στις εκκλησίες μας, για να φύγουμε από αυτή τη ζωή δικαιωμένοι, κληροδοτώντας στα παιδιά και τα εγγόνια μας τη μορφίτικη κουλτούρα που βλέπουμε σιγά-σιγά να χάνεται.

*ΒΑ, ΜΑ, PhD, πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.