Ημέρες καριέρας

Από τη μια πλευρά, οι δημοσιογράφοι για λόγους δεοντολογίας δεν γίνεται να κρύβουν την επαγγελματική, δηλαδή επί πληρωμή, συμφωνία που σύναψαν με τον Νίκο Χριστοδουλίδη (ισχύει για όλους τους υποψήφιους αλλά τελευταίως όσοι υποστηρίζουν τον συγκεκριμένο βγαίνουν με λογύδρια ηθικής ανωτερότητας). Ούτε βέβαια είναι εύκολο ύστερα από μια τέτοια συνεργασία την οποία εντελώς υποκριτικά βάφτισαν «πολιτική στήριξη» να επιστρέψουν πίσω στη δουλειά και στον όρκο τους να είναι απέναντι στην πολιτική εξουσία. Δεν γίνεται να τρωγοπίνεις με κομματικούς παράγοντες και υποψηφίους, να εξαρτάσαι οικονομικά από αυτούς για να πληρώσεις το νοίκι σου και την ίδια ώρα να το παίζεις «ανεξάρτητος» δημοσιογράφος. Ούτε ανεξάρτητος είσαι. Ούτε δημοσιογράφος. Η επίκληση του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» δεν κρύβει την επαγγελματική συνεργασία. Αυτά έχει ο αβαθής αντισυστημισμός. Σε κάνει φτερό στον άνεμο: εκεί που έφτυνες, γλείφεις.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν τα πολιτικά στελέχη που βγαίνουν να «ακολουθήσουν» τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως όσιοι καλόγεροι. Γράφουν κι αυτοί γενικόλογα ηθικολογικά κατεβατά λες και γράφουν εκθέσεις ιδεών για τον καθηγητή θρησκευτικών του γυμνασίου τους. Εννοείται ότι μέσα στα κείμενα στήριξής τους ξεχνούν να γράψουν με ποιους στοιχίζονται: με τον Σιζόπουλο, τον Παπαδόπουλο και το βαθύ εκκλησιαστικό παρακράτος, αυτούς που υποτίθεται στην προηγούμενη πολιτική ζωή τους, πριν δουν το «φως το αληθινό», είχαν απέναντι. Θυμίζουν τον μακαρίτη Χριστόφια που μας έλεγε πως δεν έχει σημασία που ψήφιζε «Όχι» στο δημοψήφισμα γιατί το δικό του «Όχι» ήταν διαφορετικό από του Τάσσου Παπαδόπουλου. Αστεία πράγματα.

Υπάρχει ακόμα κάτι ενδιαφέρον. Απαγορεύεται πλέον η κριτική. Εάν φορέσεις φωτοστέφανο αποφεύγεις με τη μεγαλύτερη ευκολία τη δυσκολία των θέσεων. Πώς θα κρίνεις έναν Άγιο; Ανήκει σε μια ανώτερη σφαίρα. Οι όψιμοι υποστηρικτές του Ν. Χριστοδουλίδη αποφεύγουν να αναφέρουν πως ο υποψήφιός τους ήταν στην εξουσία και θέλει εξουσία. Αυτό προφανώς είναι απολύτως θεμιτό. Δεν θέλουν όμως να έχουν κριτική στάση έναντι της εξουσίας. Παραδίδονται αμαχητί σε αυτήν. Προδίδουν έτσι τη μεγαλύτερη πολιτική αξία, αυτήν με την οποία υποτίθεται ότι αναγιώθηκαν, αυτό που τους διαφοροποιούσε μέχρι πρότινος από τους ακελικούς και τους δηκοϊκούς: στον ΔΗΣΥ έμαθαν (ή έπρεπε να είχαν μάθει) ότι όποιες θέσεις θεωρούν πως δεν συνάδουν με τις αξίες τους γιατί είναι υποκριτικές, συντηρητικές, ακραίες, άδικες ή αντιφατικές, το λένε ευθαρσώς ακόμα και κόντρα στην ηγεσία του κόμματος. Τώρα βέβαια κολυμπούν σε μια θάλασσα «μη θέσεων» και ο καθένας τους κάνει πως πιστεύει ότι ο Ν. Χριστοδουλίδης εκφράζει «τις δικές του» θέσεις.

Γι' αυτό και σε αυτές τις ομολογίες πίστεως δεν ακούμε καμία συγκεκριμένη πολιτική θέση. Με το πλαίσιο Γκιουτέρες ή όχι; Χρειάζεται μικρές αλλαγές το ΓεΣΥ ή θα το απορυθμίσουμε εντελώς (τι λέει ο Σιζόπουλος γι' αυτό και ο νέος υπουργός Υγείας που προαλείφεται για υπουργός;). Υπέρ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας ή θα την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια; Η απάντηση στις προκλήσεις των καιρών, από την ανάγκη για οικονομική ανάκαμψη μέχρι το πρόβλημα της ρώσικης επιρροής που έχει αλώσει το κράτος μας δεν είναι οι ρηχές, τάχα μου τεχνοκρατικές «υπερβάσεις» της πολιτικής. Οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στην πρόταξη αποπολιτικοποιημένων «λύσεων» των προβλημάτων διακυβέρνησης αλλά στις συγκεκριμένες πολιτικές. Αυτή η τακτική στο μόνο που αποσκοπεί είναι στην υφαρπαγή της ψήφου μας. Γι' αυτό και η γραμμή που ακολουθείται όταν τους ασκείται κριτική για τις μη θέσεις ή για τις αντιφάσεις τους ή για την ετερόκλιτη ομάδα στην οποία συμμετέχουν η οποία απλώνεται από τις παρυφές της Άκρας Δεξιάς μέχρι της κομουνιστικής κατσουριδικής Αριστεράς είναι να το παίζουν θύματα μέσω μιας ψευδεπίγραφης ηθικής ανωτερότητας. Για αυτό και δεν απαντούν ποτέ συγκεκριμένα. Όλα τα δικαιολογούν. Είναι υπεράνω. Θέλουν μας επιβάλουν ότι η ιδεολογική σύγκρουση είναι τοξικό κλίμα. Ενώ είναι δημοκρατία.

Οι ημέρες καριέρας διοργανώνονται από πανεπιστήμια, κολέγια, γραφεία διασύνδεσης ή συλλόγους αποφοίτων ώστε να βοηθήσουν υποψήφιους στην εύρεση εργασίας. Οι διοργανωτές προσκαλούν εργοδότες και εταιρείες που ασχολούνται με την εύρεση και αξιολόγηση προσωπικού να παρευρεθούν στον χώρο και να έρθουν σε μία προσωπική επαφή με τους υποψήφιους. Αποτελούν καλές ευκαιρίες για όλους τους εμπλεκόμενους. Αυτό λίγο πολύ συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με ορισμένες τοπικές διασημότητες, δημοσιογράφους και πολιτικά στελέχη που εντάσσονται στο επιτελείο του Χριστοδουλίδη. Είναι απολύτως θεμιτό να κάνουν μια επιλογή σταδιοδρομίας. Δεν χρειάζεται να μας πλασάρουν την επιλογή τους με χρυσό περιτύλιγμα. Δεν χρειάζονται τα δελτία Τύπου στήριξης για να καλύψουν μία βιοποριστική επιλογή ή την ανάγκη τους για θέσεις εξουσίας που δεν τους εξασφάλισε ο ΔΗΣΥ. Και επειδή δεν θέλω ποτέ να αδικώ κανέναν: προφανώς δεν είναι όλοι οι ακόλουθοι του Νίκου Χριστοδουλίδη έτσι. Ορισμένοι όντως ήταν ιδεολογικά κοντύτερα σε αυτό που εκφράζει ο τέως ΥπΕξ και το ΔΗΚΟ. Κατά μία έννοια ο Αρχιεπίσκοπος δεν είχε άδικο. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι πλέον ο αρχηγός της ιστορικής μακαριακής Δεξιάς. Απλώς δεν φοράει ράσα.