Είμαστε εθνικά κωφοί

Τίτλοι τέλους για το Πρόεδρο την Δημοκρατίας αναφορικά με το Κυπριακό. Από ό,τι φαίνεται, στους έξι μήνες που υπολείπονται, μέχρι να παραδώσει την εξουσία, κάθε παρέμβασή του θα είναι ένας απολογισμός για το τι κατάφερε στη δεκαετία διαχείρισης του εθνικού θέματος.

«Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι έπραξα ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να φέρω μια αξιοπρεπή λύση», δήλωσε σε ομιλία του στον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών Λεμεσού. Ανεξάρτητα των επικρίσεων για τους χειρισμούς του, έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει έτσι, γιατί η συνείδηση είναι κάτι το προσωπικό και ο καθένας σίγουρα δικαιούται να κρίνει τις δικές του πράξεις.

Από την άλλη όμως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και στην προκειμένη περίπτωση καλό θα ήταν, προτού «τα βρει» με τη συνείδησή του, να κάνει μια αξιολόγηση ως προς το πού βρίσκεται σήμερα το εθνικό θέμα. Ή αν θέλετε, καλό θα ήταν να «ερωτήσει» τη συνείδησή του αν είναι και αυτή ικανοποιημένη με τα πεπραγμένα του.

Ο Νίκος Αναστασιάδης ακολουθεί την πεπατημένη όλων των προκατόχων του. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, τα ίδια δήλωναν, ότι δηλαδή είναι ήσυχοι με τη συνείδησή τους. Μέχρι και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν η αιτία να χαθεί μια μοναδική ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού το 2004 με το σχέδιο Ανάν, και αυτός ήσυχος ήταν. Άλλωστε πίστευε ότι το μεγάλο του επίτευγμα ήταν το ότι παρέλαβε κράτος και δεν παρέδωσε κοινότητα.

Ίσως και ο απερχόμενος Πρόεδρος να νιώθει ικανοποιημένος με τον εαυτό του για τους ίδιους λόγους. Ας μην ξεχνούμε τη δήλωσή του της 18ης Ιανουαρίου του 2019: «Να μην κινδυνέψει η Κυπριακή Δημοκρατία να μετατραπεί σε κοινότητα».

Στην ουσία όμως, έχοντας απέναντί του έναν Μουσταφά Ακιντζί έτοιμο για λύση, είναι σαν να είχε μαζί του και τις δυο κοινότητες σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση όπου η τ/κ κοινότητα, με ηγέτη τον Ερσίν Τατάρ, έχει σχεδόν πλήρως τουρκοποιηθεί. Συνεπώς, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος παρέλαβε δύο κοινότητες και παραδίδει μόνο μία, αυτήν των Ε/Κ, που ευτυχώς, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, είναι η μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς ως η Κυπριακή Δημοκρατία.

Αρχίζοντας από αυτά που συμφωνούμε όλοι, το Κυπριακό σήμερα βρίσκεται στη χειρότερή του κατάσταση εδώ και μισό αιώνα. Σίγουρα η κυριότερη αιτία βρίσκεται στην τουρκική αδιαλλαξία, αλλά εξίσου καταστροφικοί αποδείχθησαν και οι δικοί μας χειρισμοί στο Μοντ Πελεράν και Κραν Μοντανά. Το δε χειρότερο, δεν διαφαίνεται καμία πρόθεση των ΗΕ για ανάληψη μιας νέας πρωτοβουλίας λόγω έλλειψης κοινού εδάφους. Οι Τουρκοκύπριοι επιμένουν στην κυριαρχική ισότητα και από την άλλη εμείς δεν αποδεχόμαστε την πολιτική ισότητα όπως αυτή καθορίζεται από τις εκθέσεις του ΓΓ και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. «Μπορεί εύκολα να αντιληφθείτε πόσο πολιτική ανισότητα είναι, όταν η μικρότερη σε πληθυσμό κοινότητα θέλει εν τη ουσία να επιβάλλει τις αποφάσεις της, αφού αν δεν δώσει θετική ψήφο δεν θα λαμβάνεται απόφαση, ή και πόσο θα ελέγχεται αυτή η κοινότητα, η οποία κατά πλειοψηφία σήμερα αποτελείται από Τούρκους έποικους», ανέφερε ο Πρόεδρος. Δυστυχώς φεύγοντας, με τις θέσεις του μας παίρνει χρόνια πίσω. Στην ουσία μιλά για ενιαίο κράτος όταν αναφέρεται σε μειοψηφίες και πλειοψηφίες.

Δεν μας έφταναν όλα αυτά, κατηγορεί και τον ΓΓ των ΗΕ για υπαναχώρηση στο θέμα του διορισμού ειδικού απεσταλμένου, αποδίδοντας τη δυστοκία του αυτή στην άρνηση της Άγκυρας. Μα, επιτέλους, τι να κάνει ένας απεσταλμένος του ΓΓ; Μήπως θέλουμε επανάληψη της προσπάθειας Λουτ, η οποία λόγω της απαράδεκτάς μας θέσης σπατάλησε τον περισσότερό της χρόνο να αναζητά άλλο πλαίσιο από αυτό που σαφέστατα είχε θέσει ο Αντόνιο Γκουτέρες στις 30 Ιουνίου του 2017;

Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι όχι μόνο με διάφορους τακτικισμούς και κουτοπονηριές προσπαθούμε να επιρρίψουμε σε άλλους τις ασήκωτες ευθύνες μας, αλλά υποτιμούμε τη νοημοσύνη όλων των εμπλεκομένων, συμπεριλαμβανομένων των ΗΕ και της ΕΕ. Νομίζουμε ότι είναι τόσο αφελείς που να μην γνωρίζουν τις διχοτομικές ιδεοθύελλες της δικής μας πλευράς. Τι θα θέλαμε δηλαδή, να αναλάβουν πρωτοβουλία βασισμένη σε λύση δύο κρατών ή συνομοσπονδία;

Ο Πρόεδρος εξέφρασε ακόμα τη χαρά του, «διότι κάποιοι οι οποίοι υιοθέτησαν αφηγήματα, όχι φίλων της Κύπρου, αλλά υπηρετών σκοπιμοτήτων, διαψεύστηκαν μέσα από τα πρακτικά των ΗΕ, που καταδεικνύουν, από τη μια την καλή πίστη της ελληνοκυπριακής πλευράς και από την άλλη βεβαίως, το απαράδεκτο των αξιώσεων της Τουρκίας να διατηρεί μονίμως στρατό στην Κύπρο και να είναι εγγυήτρια της Κύπρου». Αναφορικά όμως με τα άλλα, τα πολλά αφηγήματα, ούτε λόγος να γίνεται. Έχουν γραφεί τόσες και τόσες άλλες «εκδόσεις» των διαμειφθέντων στην Ελβετία, εντελώς διαφορετικές από το δικό μας αφήγημα, και δυστυχώς δεν βρέθηκε ακόμα κάποιος από το κυβερνητικό ή συναγερμικό στρατόπεδο που να έχει το θάρρος να μιλήσει ανοικτά, κοφτά και τρικωμίτικα, για τα άλλα τα εθνικά απαράδεκτα, που όχι μόνο δεν προκαλούν χαρά, αλλά αντίθετα δημιουργούν την εντύπωση ότι δεν έχουμε επαφή με το διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Απλά, όποιος διαφωνεί μαζί μας δεν είναι φίλος της Κύπρου και υπηρετεί άλλες σκοπιμότητες.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος το ποιος είναι εντάξει με τη συνείδησή του και ποιος όχι και ας αντικρύσουμε ωμά την πραγματικότητα.

Αυτήν τη στιγμή το Κυπριακό βαίνει προς την οριστική διχοτόμηση. Η Αμμόχωστος έχει ήδη χαθεί και, το χειρότερο όλων, ο διεθνής παράγοντας μας θεωρεί εξίσου υπεύθυνους για το καταστροφικό τέλμα στο οποίο βρίσκεται σήμερα το εθνικό θέμα.

«Οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας», έλεγε ο Γερμανός Καγκελάριος Ότο Φον Μπίσμαρκ. Εδώ εμείς, όχι μόνο δεν ακούμε το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας, αλλά δεν ακούμε τίποτα απολύτως. Καταντήσαμε εθνικά κωφοί, με μόνη έγνοια το εσωτερικό ακροατήριο, τους αυλοκόλακες και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες της δεκάρας. Αυτή είναι δυστυχώς η μόνη και καθημερινή μας ασχολία.