Μην περιμένετε αλλαγή στο στάτους κβο

Δεν υπάρχουν ανάμεσά μας δυνάμεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν ή πιο σωστά να γκρεμίσουν το στάτους κβο στην Κύπρο. Ούτε στον βορρά. Ούτε στον νότο. Αυτή η δυστυχία αντικατοπτρίζεται ολοένα και περισσότερο στις εκλογές. Αυξάνονται εκείνοι που τις μποϊκοτάρουν. Ο λαός άρχισε να λέει, «αφού όποιον και αν εκλέξουμε δεν θα αλλάξει τίποτα, τότε γιατί να πάμε στην κάλπη να ψηφίσουμε;» Μέσα στον Φεβρουάριο υπάρχουν προεδρικές εκλογές στον νότο. Ο Αναστασιάδης αποσύρεται από τη σκηνή. Ποιος θα έρθει στη θέση του; Όποιος και αν εκλεγεί από τους τρεις υποψήφιους που είναι φαβορί, κανείς δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει σοβαρή αλλαγή στη ζωή του. Όμως, από την άλλη, χαίρονται ότι θα απαλλαχτούν από τον Αναστασιάδη πλέον. Το όνομά του αναφέρεται παντού για ατασθαλίες. Το Κυπριακό δεν διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις εκλογές στον νότο. Ο λαός θέλει τουλάχιστον έναν έντιμο Πρόεδρο ο οποίος δεν κάνει ατασθαλίες.

Οι εσωτερικές δυναμικές του νησιού έχασαν προ πολλού την επιρροή τους στο Κυπριακό. Ως εκ τούτου, για να αντιληφθεί κανείς αν θα υπάρξει κάποια αλλαγή, πρέπει να κοιτάξει τις παγκόσμιες εξελίξεις και ειδικά τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Τους ελιγμούς των μεγάλων δυνάμεων. Ο φίλος μου έμπειρος δημοσιογράφος Χουσνού Μαχαλί λέει ότι «ενόσω δεν έρχεται ειρήνη και ηρεμία στη Μέση Ανατολή, δεν θα υπάρξει λύση στην Κύπρο». Έτσι είναι και κατά τη δική μου γνώμη. Όμως, οι δικοί μας πολιτικοί, δηλαδή εκείνοι που υποστηρίζουν τη λύση και την ειρήνη, λένε ακριβώς το αντίθετο. Αν έρθει ειρήνη στην Κύπρο, θα ωθήσει και την ειρήνη στην περιοχή μας, λένε! Αδύνατον. Άλλωστε το πρόβλημά μας είναι ένα μεσανατολικό πρόβλημα. Είμαστε σε αυτή την κατάσταση λόγω του ότι η περιοχή βρίσκεται εντός τόσης σύγκρουσης και διαφωνιών. Γι’ αυτό πήραν βάσεις οι Άγγλοι εδώ. Για να κρατούν στα χέρια τους τον έλεγχο στη Μέση Ανατολή. Μαζί με τον δίδυμο αδελφό τους την Αμερική φυσικά. Πρώτα και κύρια είναι ο πόλεμος Ισραήλ-Παλαιστίνης. Και οι αραβικοί πόλεμοι, οι οποίοι τον ακολούθησαν και ωφέλησαν πάντα το Ισραήλ. Το Ιράκ. Η Λιβύη. Η Συρία. Τα καζάνια που κοχλάζουν στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και στην Αλγερία. Και το Αφγανιστάν. Και το Ιράν. Αυτά τα μέρη πρέπει να κοιτάξει κανείς για να καταλάβει αν θα υπάρξει κάποια αλλαγή στην Κύπρο. Όχι την πλατεία Σαραγιού ή την πλατεία Ελευθερίας. Είμαστε ένας μικρός λαός. Είμαστε επαρχιώτες. Καυχιόμαστε ότι είμαστε «πολίτες του κόσμου», όμως δεν ενδιαφερόμαστε και πολύ για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Δεν μπορείτε να δείτε τόσο εύκολα ένα παγκόσμιο γεγονός στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Αν μια μέρα ο άνθρωπος πάει στον Άρη, μόνο στη δική μας εφημερίδα θα γίνει πρωτοσέλιδο. Μήπως έγινε ποτέ πρωτοσέλιδο εδώ η Συρία που μετατρέπεται σε λίμνη αίματος εδώ και 11 χρόνια; Όμως, η Συρία είναι ένα από τα μέρη που πρέπει να κοιτάμε πιο πολύ για να καταλάβουμε την πρόσφατη κατάσταση στο Κυπριακό. Διότι είναι και εκείνη μια χώρα που κατακτήθηκε από την Τουρκία, όπως εμείς. Ό,τι είναι στην Κύπρο η Τουρκία, αυτό είναι και στη Συρία. Ό,τι έκανε στην Κύπρο, έκανε το ίδιο και στα εδάφη που κατέκτησε εκεί. Έστησε το δικό της σύστημα. Αν στην Κύπρο μπήκε με την έγκριση των μεγάλων δυνάμεων, έτσι μπήκε και στη Συρία. Και δεν θα βγει από εκεί ενόσω δεν της λένε το παραμικρό οι δυνάμεις οι οποίες τη μετέφεραν εκεί. Όπως δεν της ασκείται κάποια σοβαρή πίεση για να αποσυρθεί από την Κύπρο, δεν της ασκείται τέτοια πίεση και για να αποσυρθεί από τη Συρία.

Όμως, πρόσφατα εκεί έγιναν σημαντικές αλλαγές. Ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος στην αρχή του πολέμου ονειρευόταν να πάρει τη Δαμασκό και να κάνει ναμάζι στο τζαμί Εμεβί, τώρα αναζητεί τρόπους συμφωνίας με τον Άσαντ. Μήπως ο Άσαντ, που περίπου το εννέα τοις εκατό της χώρας του βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας, θα συμφωνήσει με τον Ερντογάν προτού τερματιστεί αυτή η κατοχή;

Για να καταλάβει κανείς αν θα υπάρξει κάποια αλλαγή στην Κύπρο, πρέπει να κοιτάξει τις σχέσεις Τουρκίας-Αμερικής. Συνήθως, όταν η Αμερική θέλει να τιμωρήσει την Τουρκία, τηρεί μια στάση εναντίον της και την αναγκάζει. Όμως, αυτή τη στιγμή δεν τίθεται θέμα για κάτι τέτοιο. Ο Ταγίπ Ερντογάν, τους είναι απαράιτητος πιο πολύ από ποτέ. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Δεν θέλουν να αφήσουν τη Ρωσία να αρπάξει εντελώς τον Ερντογάν, ο οποίος έχει στενές σχέσεις με τον Πούτιν. Και η Ευρώπη συμπεριφέρεται με τουλάχιστον τόση ευαισθησία όση η Αμερική σε αυτό το θέμα. Δηλαδή, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο Ερντογάν έπεσε για άλλη μια φορά στα μαλακά. Κοιτάξτε, τώρα διασφαλίζει πιο πολύ τον εαυτό του με περαιτέρω προσέγγιση και με το Ισραήλ.

Μην περιμένετε οποιανδήποτε αλλαγή στην Κύπρο σε αυτό το περιβάλλον. Αν δεν υπάρχει κάτι νεότερο από το δυτικό μέτωπο, δεν υπάρχει και στην Κύπρο!