Ο Νίκος Αναστασιάδης έπαθε «Σπύρος Κυπριανού» στην τοποθεσία Προεδρικό

Όσο κοντεύει προς τη λήξη της θητείας του, τόσο πιο πατριώτης επιχειρεί να εμφανίζεται ο Νίκος Αναστασιάδης. Κι όλο περισσότερο τον νοιάζει η πατριωτικής υφής υστεροφημία του. Η υποτίμηση της νοημοσύνης του μέσου Κύπριου πολίτη εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι προκλητικά εκνευριστική. Ο πατριωτικός σανός πάει σύννεφο.

Σταδιακά, λοιπόν, κι όσο η θητεία του πλησιάζει προς το τέλος της, ο Νίκος Αναστασιάδης ανεβάζει το θερμόμετρο της ρητορικής του. Το αγαπημένο του δε, οι επιμνημόσυνοι λόγοι για ήρωες και μάρτυρες στις εκκλησίες, αλλά και οι συνάξεις με επιρρεπές ακροατήριο που ευχαρίστως θα φορούσε φουστανέλες και θα ξεθηκάρωνε σπαθιά και γιαταγάνια. Ο ΠτΔ αρέσκεται πλέον μόνο να χαϊδεύει πατριωτικά αφτιά, να φανατίζει και να καλλιεργήσει την ίδια ώρα φοβικά σύνδρομα στους Ε/Κ. Η κακιά Τουρκία ένα πράγμα, οι αναξιόπιστοι Τ/Κ και η αλάνθαστη ε/κ πλευρά. Και κατ’ επέκταση, οι δικοί του, άσπιλοι και αμόλυντοι, χειρισμοί στο Κυπριακό.

Την Κυριακή, για παράδειγμα, θυμήθηκε τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, για να μας πει πως «εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο υποχωρητικότητας. Δεν μπορούσε όμως να αποδεχθούμε να συνεχίσει η Κύπρος να είναι κάτω από τις εγγυήσεις της Τουρκίας, να είναι κάτω από την επιρροή της Τουρκίας, να είναι εν τη ουσία ελεγχόμενη, αλλά και η επιδιωκόμενη λύση να μας οδηγεί σε μια νέα Βοσνία - Ερζεγοβίνη ή έναν νέο Λίβανο, δηλαδή μια θνησιγενή λύση η οποία θα οδηγούσε στη διάλυση του κράτους, στη διχοτόμηση της πατρίδας μας...». Αυτά θυμήθηκε να τα πει, αλλά ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη να υπογράψει τη συμφωνία για κατάργηση των εγγυήσεων ή τη σταδιακή αποχώρηση του κατοχικού στρατού της, ξέχασε να μας το πει. Ή πως αυτός βολιδοσκοπούσε δεξιά κι αριστερά για να βρει υποστηρικτές της λύσης δύο κρατών, πάλι το ξέχασε. Και καταλογίζει την απόλυτη ευθύνη μόνο στην Τουρκία και στην αδιάλλακτη, που είναι τέτοια, τ/κ ηγεσία για τη μη επίλυση του Κυπριακού. Έλα όμως που ούτε ο ίδιος είναι άμοιρος ευθυνών και βοούν όλοι οι εμπλεκόμενοι διεθνείς φορείς επί τούτου.

Το Σάββατο, δε, ήταν ακόμα πιο προχώ, κατά την κυπριακή αργκό. Και ακόμα πιο μελοδραματικός: «Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι έπραξα ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να φέρω μια αξιοπρεπή λύση…». Ότι δραπέτευσε από τις συνομιλίες όταν αυτές έφτασαν στο παρά ένα της λύσης, το 2017, το ξέχασε ο Πρόεδρός μας. Εμείς όμως το θυμόμαστε, κύριε Αναστασιάδη.

Και χωρίς να κοκκινίζει για το ψέμα που εκστόμιζε, μας είπε, έμπλεος χαράς και ικανοποίησης, πως «κάποιοι οι οποίοι υιοθέτησαν αφηγήματα, όχι φίλων της Κύπρου, αλλά υπηρετών σκοπιμοτήτων, διαψεύστηκαν μέσα από τα πρακτικά των ΗΕ, που καταδεικνύουν, από τη μια την καλή πίστη της ελληνοκυπριακής πλευράς και από την άλλη, βεβαίως, το απαράδεκτο των αξιώσεων της Τουρκίας να διατηρεί μονίμως στρατό στην Κύπρο και να είναι εγγυήτρια της Κύπρου». Τα πρακτικά που ερμηνεύει όπως θέλει και, βεβαίως, για να δικαιωθεί, όπως νόμιζε, φρόντισε να διαρρεύσουν.

Πότε ρητορεύει στο πόπολο ως Σπύρος Κυπριανού και πότε ως Τάσσος Παπαδόπουλος. Τη μια τη βλέπει Σπύρος με την πολιτική της πρόταξης και την άλλη Τάσσος με σκληρή και άκαμπτη στάση. Κληρίδης, πάντως, που τον επικαλείται συνεχώς, δεν τη βλέπει. Και μιλάμε για τον Κληρίδη των τελευταίων χρόνων της ζωής του, που αντιλήφθηκε πως χωρίς λύση, η Κύπρος θα χαθεί.

Κρίμα για τον λαό μας με αυτούς που μας κυβερνούν…