Τον Αύγουστο τα λόγια παχαίνουν σαν τις μύγες

Χορτάσαμε και φέτος από μεγαλοστομίες, ανήμερα την επέτειο της β' φάσης της εισβολής. Το θέαμα των πολιτικών μας θα μπορούσε να ήταν και αστείο εάν δεν ήταν τόσο τραγικό: Όλοι τους έτοιμοι, όλοι τους με τα γνωστά, κάποτε και καινούργια, παχιά λόγια. Τι πρέπει να κάνουμε, αλλά παραδόξως όταν έρθει η ώρα δεν το κάνουμε, πόσες ευκαιρίες χάσαμε, το μέτρημα είναι και αυτό συνήθως επετειακό και μόνο, και άλλα πολλά.

Μόνο που η επί του εδάφους πραγματικότητα, μετά από αμέτρητες επίσης ευκαιρίες, σε επί μέρους ζητήματα οι πλείστες αλλά και συνολικά ενίοτε, είναι μία και είναι απτή: Ποτέ αυτή η χώρα δεν ήταν σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που βρίσκεται σήμερα. Με τη λύση του Κυπριακού να είναι απομακρυσμένη όσο ποτέ άλλοτε, τα τετελεσμένα να λέμε ότι παγιώνονται γνωρίζοντας όμως ότι έχουν παγιωθεί ήδη, τη διαφθορά να λυμαίνεται όσα άφησε πίσω -και δεν είναι πια πολλά- τη δε κοινωνία και ειδικά τους νέους να μην βλέπουν μέλλον για τους ίδιους ή άλλως πώς.

Χθες, ανήμερα την επέτειο επίσης, ο «Πολίτης» είχε αποκαλύψει κάτι που σε κάποιους ήταν ήδη γνωστό. Ότι Ελληνοκύπριοι, ειδικά φοιτητές αλλά και νέοι με χαμηλό εισόδημα, μετακομίζουν πλέον στα κατεχόμενα μην μπορώντας να αντεπεξέλθουν στις ολοένα αυξανόμενες και ομολογουμένως παράλογες τιμές των ενοικίων. Παρόλο που ως κοινωνικό φαινόμενο δεν είναι κακό, στη λογική ότι μειώνει την καχυποψία ανάμεσα στις δύο κοινότητες και εμβαθύνει την επαφή της μίας κοινότητας με την άλλη, ειδικά των νέων, η αιτία του είναι θλιβερή και από αυτή την άποψη ντροπιαστική.

Όταν μια χώρα οδηγείται από τη μία φούσκα στην επόμενη και όταν αυτή η φούσκα έγινε για να… πετάξει κατά την τραγική ρήση του Προέδρου Αναστασιάδη η Λεμεσός, στην οποία πλέον ούτε η μεσαία τάξη, όση απέμεινε, δεν μπορεί να νοικιάσει γκαράζ όχι σπίτι και όταν όλα αυτά γίνονται συνεπεία του σκανδάλου των διαβατηρίων τα έσοδα από το οποίο, κατά παραδοχή δημόσια του αντιπροέδρου του κυβερνώντος κόμματος ελαχίστως κατέληξαν στο κράτος και στον λαό, παρότι διασύρθηκε και διασύρεται διεθνώς η χώρα αλλά και όταν όλο αυτό το σκάνδαλο με την εξασφάλιση στέγης οφείλεται στο ότι από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και την οικογένειά του μέχρι πολιτικοί αρχηγοί και άλλοι «του συστήματος» έπρεπε να πωλήσουν ταξιδιωτικά έγγραφα της χώρας μας προς ίδιον όφελος, τι να τις κάνει κανείς όλες αυτές τις «πατριωτικές» ανοησίες οι οποίες έρχονται αλλά και φεύγουν, μαζί με την επέτειο και την κάθε επέτειο;

Πώς αφήσαμε αλήθεια τον τόπο μας να φτάσει σ' αυτό το κατάντημα προκειμένου, μέσα από την κάθε κρίση και την κάθε φούσκα να εξυπηρετηθεί ο πλουτισμός μιας μερίδας εις βάρος του μέλλοντος του τόπου και της κοινωνίας; Και γιατί;

Στον άνεργο νέο ή τη νέα των 800 ευρώ που θέλει να φτιάξει οικογένεια, τι έχουν να πουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, σε μια χώρα μάλιστα στην οποία τα λεφτά που εισέρρευσαν θα μπορούσαν να την κάνουν παράδεισο για τους κατοίκους της;

Αλλά και εμείς που τους αφήσαμε, τι έχουμε να πούμε στους νέους αυτούς;