Καρμικές ιστορίες από το νησί

Ένας Ελληνοκύπριος που είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τι είχε συμβεί στο παρελθόν, μου διηγήθηκε πρόσφατα διάφορες ιστορίες. Θα ήθελα να μοιραστώ αυτές τις ιστορίες με τους αναγνώστες μου. Είπε:

«Μην νομίζεις ότι αυτοί που κάνουν το κακό δεν παίρνουν αυτό που τους αξίζει. Πάντα έτσι γίνεται. Θα σου πω την ιστορία κάποιων εξ αυτών.

Ως παιδί, θυμάμαι ότι ο πατέρας μου είχε πολύ καλές σχέσεις με κάποιους Τουρκοκύπριους από τον Άγιο Ανδρονικούδη (Topchukeuy).

Είχε στενούς φίλους από εκεί και ερχόντουσαν στο σπίτι μας και ο πατέρας μου μαζί με αυτούς τους φίλους έτρωγαν και έπιναν, δούλευαν μαζί στα χωράφια και μοιράζονταν τον πόνο και τη λύπη για εκείνους που πέθαναν και απολάμβαναν μαζί τους γάμους και τις γεννήσεις. Αυτό ήταν την εποχή πριν να διαιρέσουν οι Βρετανοί τις κοινότητές μας, αυτή ήταν η στιγμή που η ΕΟΚΑ και η ΤΜΤ άρχισαν να διατάσσουν τους ανθρώπους να μην είναι κοντά ο ένας με τον άλλον, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να μετατραπούν σε 'εχθρούς' και να ξεχάσουν τις φιλίες τους με την άλλη κοινότητα. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν επειδή ήταν φίλοι με άτομα από την άλλη κοινότητα. Ξέρω ότι πολλοί τιμωρήθηκαν επειδή ψώνιζαν από άτομα της άλλης κοινότητας ή είχαν μαζί κοινή επιχείρηση. Η ημερήσια διάταξη ήταν 'χωρισμός' και αυτό μπορούσαν να το πετύχουν μόνο με ξυλοδαρμούς, δολοφονίες, με βάναυση βία. Αλλά ο εγκέφαλος όλων αυτών μπορώ να σου πω μετά από τόσα χρόνια ήταν οι Βρετανοί. Ξέρουμε ότι ήθελαν τον διαχωρισμό και σχεδίαζαν και συνωμοτούσαν γι' αυτό».

Οι τρεις «αγνοούμενοι»

Τέλος πάντων, η ιστορία που θέλω να σου πω αφορά τους τρεις «αγνοούμενους» Τουρκοκύπριους από τον Άγιο Ανδρονικούδη (Topchukeuy). Ο ένας πήγε με μοτοσυκλέτα σε ένα βενζινάδικο στο Τρίκωμο και γέμισε ένα μικρό ντεπόζιτο βενζίνη και όταν γύρισε στο χωριό είπε στους άλλους «Βρε! Μας δίνουν βενζίνη! Βλέπετε πήρα λίγη» και μετά κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να πάνε να πάρουν βενζίνη. Επιβιβάστηκαν λοιπόν τρεις Τουρκοκύπριοι σε ένα φορτηγό και πήγαν να πάρουν βενζίνη από το βενζινάδικο.

Ήταν 2 Ιανουαρίου 1964. Εκείνη τη μέρα είχαν συμβεί κάποιες «φασαρίες» στη Λευκωσία και έτυχε να επιστρέφουν από εκεί τρεις Ελληνοκύπριοι και να σταματήσουν στο βενζινάδικο όπου βρίσκονταν οι Τουρκοκύπριοι στο φορτηγό, προσπαθώντας να βάλουν βενζίνη.

Αμέσως οι τρεις Ελληνοκύπριοι τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στον αστυνομικό σταθμό στο Τρίκωμο.

Ο αστυνομικός που ήταν σε καθήκον εκεί τους είπε: «Γιατί τους συλλάβατε; Δεν έχουν κάνει τίποτα! Αφήστε τους να φύγουν!»

Όμως, οι τρεις Ελληνοκύπριοι ήταν ανένδοτοι και επίμονοι. Έτσι πήγαν στο στρατόπεδο στο Τρίκωμο, αλλά και ο αξιωματικός από την Ελλάδα εκεί τους είπε το ίδιο πράγμα: Ότι αυτοί οι τρεις Τουρκοκύπριοι δεν είχαν κάνει τίποτε, έτσι καλύτερα να τους αφήσουν να φύγουν. Αλλά δεν άκουγαν. Τους πήγαν κάπου και τους σκότωσαν και τους έριξαν σε έναν ξερό λάκκο.

Αφού άρχισαν οι έρευνες για να τους βρουν διότι «αγνοούνταν», αυτοί οι τρεις Ελληνοκύπριοι ανέσυραν τα πτώματα των Τουρκοκυπρίων από το ξερό πηγάδι και τα έθαψαν αλλού. Δεν ξέρουμε πού. Επειδή μετέφεραν τα πτώματα των τριών «αγνοουμένων» Τουρκοκυπρίων από τον Άγιο Ανδρονικούδη, δυσχεραίνεται η ανεύρεση του δεύτερου τόπου ταφής τους και τα οστά τους.

Γνωρίζω τις οικογένειες και ξέρω πόσο υποφέρουν.

Και τι απέγιναν αυτοί οι τρεις Ελληνοκύπριοι που σκότωσαν τους τρεις Τουρκοκύπριους τον Ιανουάριο του 1964; Πέρασαν χρόνια και μπορείς να δεις ότι πήραν αυτό που τους άξιζε. Ένας από τους δολοφόνους έχασε τους δύο γιους του. Αυτός είναι χειρότερος θάνατος από τον δικό σου θάνατο. Υπέφερε πολύ όταν έχασε τους δύο γιους του.

Ένας από αυτούς πέθανε μόνος του και πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να ανακαλύψουν το πτώμα του. Μπορείς να φανταστείς σε τι κατάσταση είχε γίνει το σώμα του, σάπισε.

Και ο τρίτος έχασε και τα δύο του πόδια - του έκοψαν τα πόδια λόγω διαβήτη.

Δεν βοήθησαν ποτέ στον εντοπισμό των τριών «αγνοουμένων» και αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή ή γνώση. Αλλά όλοι στην περιοχή ήξεραν τι είχαν κάνει.

Όσοι ήξεραν τι είχαν κάνει είπαν όλοι: «Αυτό είναι κάρμα».

Και οι τρεις αυτοί Ελληνοκύπριοι είναι πλέον νεκροί.

Πρέπει να κάνεις μόνο καλό για να έχεις καλά πράγματα στη ζωή σου. Αν κάνεις κακό, θα έχεις άσχημα πράγματα στη ζωή σου.

Στην Καρπασία

Μια άλλη ιστορία είναι από ένα άλλο χωριό στην περιοχή της Καρπασίας. Ήταν αυτή η ηλικιωμένη Ελληνοκύπρια με την εγγονή της σε εκείνο το χωριό. Ένας Τουρκοκύπριος πήγε και τη βίασε. Η ηλικιωμένη κυρία είχε κρύψει την εγγονή. Η εγγονή ήταν μόλις 7 χρονών. Και όταν η εγγονή είδε τη γιαγιά της σε αυτήν την κατάσταση άρχισε να κλαίει και να φωνάζει. Ο Τουρκοκύπριος που είχε βιάσει τη γιαγιά έκοψε τον λαιμό του παιδιού και τη σκότωσε. Η γιαγιά επέζησε. Το παιδί όχι. Αυτός και ίσως εκείνοι που ήταν μαζί του είχαν επίσης σκοτώσει τον θείο του παιδιού.

Και τι έπαθε εκείνος ο Τουρκοκύπριος που έκοψε τον λαιμό της μικρής;

Μια μέρα που οδηγούσε τη μοτοσυκλέτα του, έτυχε να βρίσκεται πίσω από ένα φορτηγό. Όταν προσπάθησε να προσπεράσει το φορτηγό, ξαφνικά άνοιξε η πίσω πόρτα του φορτηγού και του έκοψε το κεφάλι! Έτσι πέθανε. Ακριβώς όπως σκότωσε το κοριτσάκι».

Έχω ακούσει πολλές παρόμοιες ιστορίες για τους δολοφόνους της Τόχνης, τους δολοφόνους του Παλαικύθρου, δολοφόνους από άλλες περιοχές.

Εμείς ως άνθρωποι αυτού του νησιού δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον «φόβο» μας και τα «μικροσυμφέροντά» μας και να δημιουργήσουμε μια κατάλληλη Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης για να λύσουμε όλα αυτά τα φλέγοντα ανθρωπιστικά ζητήματα και κάθε τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια ιστορίες «κάρματος».

Εμείς ως άνθρωποι αυτού του νησιού δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τους «φόβους» μας και να φέρουμε τέτοιους δολοφόνους στα δικαστήρια για να τους δικάσουν και να τους τιμωρήσουν και «παρηγορούμαστε» μερικές φορές μόνο από τέτοιες ιστορίες «κάρματος».

Δεν υπάρχει περίπτωση να χτίσουμε ένα μέλλον χωρίς να εργαστούμε για δικαιοσύνη, ανθρωπιά και ειρήνη. Όχι μόνο για τη δική μας κοινότητα, αλλά για όλες τις κοινότητες του νησιού μας.

Ευχαριστώ τον Ελληνοκύπριο φίλο μου που μοιράστηκε αυτές τις ιστορίες μαζί μου.

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ.: 99966518