Απορίες και διάβολοι

Οι συζητήσεις ξεκίνησαν να περιστρέφονται γύρω από την προεκλογική και τους υποψηφίους, νόμιζα ότι αυτή η απάθεια θα είχε μεγάλη διάρκεια, αλλά φαίνεται ότι ο κόσμος άρχισε ήδη να σκέφτεται τον επόμενο «Μεσσία». Δυστυχώς, όσο σφίγγει ο κλοιός της ακρίβειας και της αβεβαιότητας που ζούμε, τόσο πιο πολύ οι σκέψεις περιστρέφονται στο ποιος είναι ικανός να κυβερνήσει και ποιος είναι ικανός να ηγηθεί της αβεβαιότητας, να διατηρήσει τα κεκτημένα, αλλά να δημιουργήσει ευκαιρίες μέσα σε όλη αυτή τη δοκιμασία που περνά ο τόπος αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης.

Ένα σκηνικό πολύ περίεργο. Τα δύο μεγάλα κόμματα να είναι ένα βήμα πριν από τη διάλυσή τους, και, πιστέψτε με, κανένας δεν γεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Το γράφω αυτό γιατί σε συζητήσεις με κάποιους φίλους συναγερμικούς, έχουν την ψευδαίσθηση ότι με την εκλογή Νίκου Χριστοδουλίδη ο Συναγερμός θα κάνει τη μετάλλαξή του, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι ο Συναγερμός θα χάσει τη δύναμή του και οι συναγερμικοί που θέλουν και αισθάνονται περήφανοι που είναι συναγερμικοί θα μείνουν χωρίς ταυτότητα και στέγη, βγάζοντας μόνοι τους τα μάτια τους. Η ιστορία δείχνει ότι τα κόμματα που διαλύονται από μέσα, διαλύονται, χάνουν τα ποσοστά τους και δεν είναι ξανά τα ίδια. Κάτι παρόμοιο και με το ΑΚΕΛ, που προσπαθεί να πείσει τους ακελικούς ότι ο Μαυρογιάννης δεν είναι ελέφαντας. Το ΑΚΕΛ έχει μια συνεχόμενη κατρακύλα ποσοστών εξαιτίας της εσωστρέφειάς του και του γεγονότος ότι δεν παράγει ηγέτες αλλά απαιτεί πιστούς ακόλουθους. Το αφήγημά του αφήνει πολύ κόσμο δυσαρεστημένο, το ίδιο και η ατολμία του να κάνει μεγάλες στροφές σε θέματα που αφορούν την οικονομία. Δεν αμφιβάλει κανείς για την τιμιότητα του κ. Μαυρογιάννη, ούτε και για τις γνώσεις του. Δεν ξέρω όμως αν ο μέσος ακελικός ταυτίζεται με αυτή την επιλογή του κόμματός του. Μια άλλη απορία που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου είναι, γιατί αφού ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι τόσο δημοφιλής, χρειαζόταν τη συνεργασία δύο κομμάτων, όπως το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ; Γιατί επέλεξε να δώσει το φιλί της ζωής στην αποτυχημένη ΕΔΕΚ που έχει έναν αρχηγό που δεν συμπαθούν ούτε οι πέτρες; Γιατί επέλεξε να συναναστρέφεται με άτομα του ΔΗΚΟ που έχουν IQ κάτω του μέσου όρου (το ζήσαμε στην προεκλογική του 2018 όταν κατέβηκαν αυτόνομοι); Κανένα από τα δύο κόμματα δεν θα συνεργάζονταν μαζί του αν δεν είχε κάποιο όφελος. Όλες οι συνεργασίες σε εκλογές έχουν μέσα το «what is in for me». Επομένως, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, από τα αζήτητα τους έφερε στο προσκήνιο και όσο και αν διαφωνούν σε πολλά θέματα, όπως δηλώνουν, η απορία μου είναι πώς θα καταφέρει να απαλλαχτεί από αυτούς στην περίπτωση εκλογής του. Οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ θα τον ψηφίσουν με την προσδοκία να δουν τα κόμματ;a τους να συγκυβερνούν. Θα μπορεί να τους ξεγελάσει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στον Συναγερμό;

Από την άλλη, οι πραγματικοί ανεξάρτητοι, όπως ο Δημητριάδης και ο Χριστοφίδης, δεν είναι σε θέση εκλεξιμότητας δυστυχώς. Ο πρώτος γιατί έπρεπε να ξεκινήσει από το 2018 να χτίζει προφίλ Προέδρου και ο δεύτερος γιατί ό,τι έχτισε από το 2018 το έκανε μέσα από το comfort zone του και την άνεση της γυάλας του. Η Κύπρος δεν είναι μόνο οι φοιτητές και οι καθηγητές των pανεπιστημίων, αλλά και ο παππούς σ ένα απομακρυσμένο χωριό που δεν έχει ιδέα τι είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τα χαρούπια! Σε αυτό τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση αυτοί οι δ;yο υποψήφιοι και, δυστυχώς, όσο πρωτοποριακές και σωστές ιδέες έχουν για ένα δίκαιο κράτος, κανένας από τους δ;yο δεν είναι εκλέξιμος. Ο κόσμος στο τέλος της ημέρας δεν κάνει πειραματισμούς και το ζήσαμε και στις βουλευτικές! Ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει εκ του ασφαλούς τον διάβολο που γνωρίζει και όχι τον διάβολο που δεν γνωρίζει (από το αγγλικό better the devil that you know than the devil that you don’t know).